Τις μέρες αυτές παίζεται ένα δράμα με άγνωστο και ας ελπίσουμε όχι απευκταίο τέλος: οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν, ύστερα από τη γνωστή κωμικοτραγική περιπέτεια, από τη Νομική στο μέγαρο Υπατία πριν ένα μήνα, φτάνουν πλέον στα όρια των αντοχών τους. Είναι πια ζήτημα ημερών ή και ωρών να έχουμε θύματα, πέρα από τις όποιες μη αναστρέψιμες βλάβες έχει υποστεί ήδη η υγεία τους από την παρατεινόμενη απεργία τους.

Με εκφυλιστικά συμπτώματα, που συνήθως εμφανίζονται στη δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης, βρίσκεται αντιμέτωπος ο πρωθυπουργός.

Η κατάσταση γίνεται εξαιρετικά δύσκολη γιατί στο έλλειμμα συντονισμού, τις κόντρες μεταξύ υπουργών, τη συνεχή αναταραχή στην κοινοβουλευτική ομάδα, έρχεται να προστεθεί η υπόκωφη, πλην όμως ραγδαία, απονομιμοποίηση της πολιτικής του. Οδηγήθηκε σ’ αυτό το σημείο γιατί διέπραξε σοβαρά λάθη σ’ όλα τα επίπεδα.

Oργανωμένο ή όχι, το κίνημα της ανυπακοής βάζει ασφαλώς μπροστά σε δίλημμα τους πολίτες- κατ΄ εξοχήν εκείνους που θέλουν να εκφράσουν τη διαφωνία τους ή και την οργή τους για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Ως πού μπορούν να φτάσουν; Και είναι θεμιτό να μην πληρώνουν διόδια ή εισιτήριο στα λεωφορεία;

Μπορεί πολλοί να θυμώνουν, να εξανίστανται ή να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους με τους διαγκωνισμούς των ηγετών της ριζοσπαστικής αριστεράς επί των επάλξεων, εννοώ τις μπάρες των διοδίων και τα ακυρωτικά μηχανήματα, για το ποιος θα πει την πιο «πιασάρικη» τηλεοπτική ατάκα. Μπορεί κάποιοι/ες να βγαίνουν από τα ρούχα τους από τις αντιιμπεριαλιστικές –αντικαπιταλιστικές δηλώσεις ορισμένων ηγετών του ακτιβισμού.
Όμως το πρόβλημα της υποχρεωτικής επιβάρυνσης κατοίκων περιοχών, που δεν τους παρέχεται από το κράτος, ως θα όφειλε, εναλλακτική δυνατότητα εκτός αυτής με την πληρωμή διοδίων, μαζί με την εν γένει αυξημένη πληρωμή διοδίων για δρόμους – καρμανιόλες, προκειμένου να φτιαχτούν, είναι υπαρκτό.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα τελευταία 24ωρα βιώνουμε τις ύστατες ώρες ενός καθεστώτος που κράτησε 42 χρόνια και που έχει αποφασίσει ότι οι τελευταίοι του σπασμοί πρέπει να συνοδευθούν από λουτρό αίματος - σαν το καθεστώς Καντάφι, που ξεκίνησε με την αναίμακτη ανατροπή του βασιλιά Ίντρις τον Σεπτέμβριο του 1969, να θέλει να σβήσει κάθε καλή ανάμνηση που θα μπορούσε να έχουν οι Λίβυοι από αυτό.

Η εξέγερση στη Λιβύη είναι μια τομή στην κοσμογονία που συντελείται αυτόν τον χειμώνα στον αραβικό κόσμο. Για πρώτη φορά γκρεμίζεται ένα καθεστώς που εκτός από αυταρχικό είναι και …πετρελαιοπαραγωγό. Η Λιβύη -μαζί με τη Νιγηρία -διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα «μαύρου χρυσού» στην Αφρική, ενώ ειδικά η Ευρώπη προμηθεύεται ένα μεγάλο μέρος του πετρελαίου και του αερίου της από την Τρίπολη.

Υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε και να μη συζητάμε το κεντρικό παράδοξο για τις αριστερές δυνάμεις; Γιατί στις σημερινές συνθήκες της τόσο σημαντικής κρίσης δεν αυξάνει η πολιτική επιρροή των αριστερών κομμάτων, δεν ανατρέπονται οι συσχετισμοί; Ας ανατρέξουμε στις ανακοινώσεις και τις καταγγελίες των παντείων αριστερών κομμάτων και κινήσεων: είτε είναι εντελώς λάθος οι έντονες περιγραφές και οι επιθέσεις για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση είτε κάτι πάει πολύ στραβά με τις πολιτικές και τις συμπεριφορές που κυριαρχούν σήμερα στους χώρους της αριστεράς.

Δύσκολες διαγράφονται οι προοπτικές για την ελληνική οικονομία στην τελευταία έκθεση της Επιτροπής για το Μνημόνιο: τόσο οι άμεσες, η επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί για φέτος, όσο όμως και οι μεσομακροπρόθεσμες, οι δυνατότητες που θα έχουμε τη διετία 2014-15 και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Ο μεγάλος βραχνάς παραμένει το δημόσιο χρέος. Αλλά τέσσερις εβδομάδες πριν από την αποφασιστική Ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, ουδείς γνωρίζει αν τελικά θα επιτευχθεί συμφωνία για να αντιμετωπιστεί η κρίση του χρέους, όχι στην Ελλάδα μόνο - σε ολόκληρη την Ευρωζώνη που απειλείται.

Σαφώς και οι παραγωγοί πορτοκαλιού πρέπει να αποζημιώνονται όταν ο πάγος «κτυπά» την παραγωγή τους. Ωστόσο, μάλλον η οικονομική κρίση της χώρας, φαίνεται ότι έχει φέρει πιο κοντά την στιγμή που πρέπει κάποια πράγματα να αποσαφηνιστούν κι που έχουν να κάνουν με τη δικαιοσύνη στις αποζημιώσεις.

Όταν ένα προϊόν αποζημιώνεται ως παγετόπληκτο με ποιό ποσοστό αποζημιώνεται;

Όταν αποζημιώνεται πρέπει ο εκτιμητής να το βρίσκει στη γη ή έστω στο δένδρο;

Λένε ότι στα δύσκολα βλέπουμε τον πραγματικό Ελληνα.

Σίγουρα πάντως μια κρίση τόσο θεμελιακή και πολυδιάστατη, σαν αυτή που μας ταλανίζει, προσδίδει στο δημόσιο λόγο μας μια απόχρωση μανιχαϊκής πλειοδοσίας. Η οποία, αν και ιδιάζον χαρακτηριστικό του, σήμερα έχει απογειωθεί. Ζούμε στη χρυσή εποχή της δημαγωγίας.

Η χώρα βρίσκεται στην πιο δύσκολη μεταβατική περίοδο, όπου «φουντώνουν» οι αβεβαιότητες για τον τρόπο, τα μέσα, τους χειρισμούς και την αποτελεσματικότητα τελικά της προσπάθειας να βγούμε από την κρίση.

Η κυβερνητική λειτουργία εμφανίζει επαναλαμβανόμενες αρρυθμίες, σε κεντρικό επίπεδο.

«Η πορεία µας από εδώ καιστο εξής εξαρτάται από τις αποφάσεις που θα ληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο» είπε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, παρουσιάζοντας το Μνηµόνιο 4. Και µε τη µικρή αυτή φράση σήµαινε, επισήµως, το τέλος της φάσης «no problem» στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Μπήκαµε σε νέα φάση. Στη φάση «στα ξένα χέρια» – στα οποία πλέον εναποτίθεται η τύχη µας.