Η Αθήνα, όπως και μερικές άλλες πόλεις, αλλά όχι οι περισσότερες ξένες πρωτεύουσες, έχει έναν δημοτικό ραδιοσταθμό, τον 9,84. Τον έχουν ακουστά πολλοί, λόγω ιστορίας. Τον ακούνε όμως ελάχιστοι. Τα τεράστια έξοδά του τα πληρώνουν ωστόσο όλοι οι Αθηναίοι, αλλά όχι φυσικά και οι δημότες των άλλων δήμων του Λεκανοπεδίου.

Γιατί σε τέτοιες συνθήκες κρίσης οι δυνάμεις της αριστεράς στη χώρα μας είναι καθηλωμένες στην άκρη; Από την αριστερή σκοπιά πρόκειται για παράδοξο. Θα ’λεγα ότι για τις αριστερές δυνάμεις είναι θεμελιώδες παράδοξο, που δεν έχει ξεπεραστεί με κινήσεις “αριστερίστικης” έμπνευσης ούτε με τις δυνατές, ηθικά βαριές καταγγελίες στις ανακοινώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής και του Μνημονίου. Την περασμένη Κυριακή σημείωνα ότι η προσέγγιση αυτού του αριστερού παραδόξου απαιτεί πρώτα ρεαλισμό, σεβασμό στην πραγματικότητα.

Ο Σαμίρ Αμίν, οικονομολόγος και διευθυντής του Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, κάνει τη δική του προσέγγιση στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής, επισημαίνοντας ότι η Αίγυπτος "διακρίνεται για τις μακροχρόνιες επαναστάσεις της", και ότι ό,τι συμβαίνει τώρα "δεν είναι παρά η αρχή". Οι ΗΠΑ συνεχίζει ο ίδιος "χάνουν τον έλεγχο ενός σημαντικού τμήματος της Μέσης Ανατολής αν και συνεχίζουν να διαθέτουν κάποια μέσα, κυρίως χάρη στη Σαουδική Αραβία και το πολιτικό Ισλάμ".

Την αβεβαιότητα για τις προοπτικές της Ευρωζώνης ενέτεινε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προϊδεάζοντας για επικείμενη αύξηση των επιτοκίων. Ενώ πρωθυπουργοί και κοινοτικοί παράγοντες έχουν αναγνωρίσει την ανάγκη ουσιαστικής διακυβέρνησης, παραμονές της Συνόδου Κορυφής της 11ης Μαρτίου δεν φαίνονταν διόλου πιο κοντά σε μια συμφωνία. Το χάσμα που χωρίζει τις οικονομίες της νομισματικής ένωσης κινδυνεύει έτσι να διευρυνθεί σε βαθμό που να απειληθεί συνολικά η Ένωση.

Δύο νέοι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες αδίστακτων κακοποιών. Οι νέοι αυτοί , ηλικίας 22 και 23 ετών αντίστοιχα, υπέρβαλαν των δυνατοτήτων τους και έπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος του. Ο θάνατος των αστυνομικών αυτών προκάλεσε την συμπόνια της κοινωνίας αλλά και την οργή της για τον άδικο χαμό τους.

Το κοινό έγκλημα στην Ελλάδα έχει αλλάξει πρόσωπο, έχει γίνει σκληρό και τις περισσότερες φορές γίνεται ένα με την τρομοκρατία. Αυτή η ταύτιση οδηγεί την κοινωνία σε ανασφάλεια, με αποτέλεσμα να απειλείται η ομαλή λειτουργία της.

Στοιχειώδες, που θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολµς: για να λύσεις ένα πρόβληµα, θα πρέπει προηγουµένως να το ορίσεις. Το ερώτηµα, λοιπόν, είναι αν, βαδίζοντας προς το κρίσιµο ραντεβού της 25ης Μαρτίου, έχουµε ορίσει σωστά το πρόβληµα που περιµένουµε να λυθεί.

...Ο πρόεδρος της Βουλής επέμεινε και πέρασε τελικά την άποψή του να συναντηθεί ο ΓΑΠ μόνο με "τα κόμματα της Βουλής". Υπερασπιζόμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο, το "θεσμικό του δέντρο" έναντι του κοινωνικού δάσους της ανάγκης συνεννόησης και στήριξης εκ μέρους του συντριπτικού μέρους του ελληνικού πολιτικού φάσματος των βασικών μας αιτημάτων. Της ανάγκης κοινής οριοθέτησης μιας κόκκινης γραμμής όσον αφορά στην επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, την ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων και την έκδοση ευρωομολόγων.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση πολιτικού φορέα με την επωνυμία «Σπίθα»: Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, σε δημόσιες εκδηλώσεις (1.12.2010 και 17.1.2011), όπου και μοιράστηκε η «ιδρυτική διακήρυξη» της κίνησης, μικρό βιβλίο 48 σελίδων, που παράλληλα αναρτήθηκε στο διαδίκτυο[1] και επίσης δημοσιεύθηκε ολόκληρο (παράξενο για εφημερίδα) στην Ελευθεροτυπία 4.12.2010. Αυτή η διακήρυξη πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί.

Πολιτική διαχείριση ενός προβλήματος, με δυο λόγια, σημαίνει διαμόρφωση προϋποθέσεων μιας θεμιτής και δημιουργικής εκατέρωθεν αλλαγής θέσεων για τη λύση του προβλήματος. Οσοι πολιτικοί αρνούνται (για διάφορους λόγους) αυτόν τον ρόλο, υπονομεύουν την ουσία της πολιτικής δράσης.

Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα για τη διανοµή της κρατικής διαφήµισης στα Μέσα του Εκβιασµού. Για τα έντυπα που κυκλοφορούν στο όνοµα µιας ταχυδροµικής θυρίδας, χωρίς υπογραφές αλλά µε 2-3 καταχωρήσεις ∆ΕΚΟ µέσα. Για τις εφηµερίδες που υπάρχουν µόνο για να κρεµάνε στο περίπτερο έναν τίτλο, χωρίς αναγνώστες.

Του Πρόσφατα πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες, κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης και του Μιλάνου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εμπορευματοποίηση της γυναίκας. Όμως, αυτές οι διαδηλώσεις δεν είχαν μόνο τον χαρακτήρα ηθικού περιεχομένου, αλλά και διεκδίκησης ρόλου στη διαμόρφωση των οικονομικών και πολιτικών πραγμάτων της χώρας τους. Μετά από χρόνια αμηχανίας -ευθύνεται και η πολιτική- οι γυναίκες τείνουν να αναθεωρήσουν ριζικά τον ρόλο τους, στις καινούργιες συνθήκες της παραγωγής και της δημιουργικότητας.

Δηλαδή, τι θέλει να μάς πει ο κ. Καστανίδης; Οτι από τούδε και στο εξής, όποιος καίει την αμερικανική σημαία στη Βασιλίσσης Σοφίας θα διώκεται και ποινικά; Ή μήπως θα αποκτήσουμε ένα ακόμη νόμο, από εκείνους που τους βλέπουμε και τους χαιρόμαστε;