Ο νόμος ψηφίστηκε το 2010. Προέβλεπε ότι οι επενδύσεις που θα χαρακτηρίζονταν στρατηγικές θα υπάγονταν σε καθεστώς ταχείας αδειοδότησης (fast track), προκειμένου να μην μπλοκάρονται στα γρανάζια μιας κακής γραφειοκρατίας επί πολλά έτη. Σε εφαρμογή του νόμου 3984/10, συστάθηκε η Γενική Διεύθυνση Στρατηγικών Επενδύσεων, ως η κεντρική αδειοδοτική αρχή. Αυτή, δηλαδή, θα παραλάμβανε τους επενδυτικούς φακέλους και θα «καθάριζε» με τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, για να επιταχύνει τις διαδικασίες έγκρισης. Δικαιώθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες;

Καμιά χώρα δεν είναι σαν τις άλλες, κανένας λαός σαν τους άλλους. Μερικές φορές, μάλιστα, επειδή οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες, μιλάμε ωσάν να πρόκειται για ακραία αντίθετες περιπτώσεις - η μέρα με τη νύχτα δηλαδή. Οπως η Βρετανία και η Ελλάδα. Οι φλεγματικοί, πραγματιστές και ευεπίφοροι στους συμβιβασμούς Βρετανοί, κι αντίκρυ οι παρορμητικοί, ευέξαπτοι και πρωτεϊκοί Ελληνες. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι όσοι γεννήθηκαν σε μια απ’ τις δυο χώρες και γνωρίζουν καλά την άλλη, αυτή τη διαφορά την εκλαμβάνουν ως προφανή.

Συχνά η αναδρομή στο παρελθόν συνιστά κριτική στο παρόν και προσπάθεια ανίχνευσης του μέλλοντος. Η επικείμενη επέτειος της 25η Μαρτίου μέσα σε μια περίοδο εθνικής παρακμής κάνει εύκολους τους συνειρμούς. Η Επανάσταση που άνοιξε την πόρτα της νεοτερικότητας για την Ελλάδα, το αγωνιώδες παρόν, και το άδηλο μέλλον σε μια αλληλουχία σκέψεων και συναισθημάτων. Κανένα άλλο μεγάλο εθνικό γεγονός δεν έχει συσκοτιστεί τόσο από τον εθνικιστικό λόγο, την κρατική φανφάρα, αλλά και την «ταξική ανάλυση» της παραδοσιακής αριστεράς. Γι αυτό η ανάμνηση είναι πράξη με επικαιρικό πολιτικό χαρακτήρα.

Οι Βρυξέλλες δεν θέλησαν να χρεωθούν την ευθύνη μιας κρίσης στις σχέσεις τους με την Ελλάδα παραμονές ευρωεκλογών – θα έμενε μετέωρο το επιχείρημα ισχυρών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ότι η σημερινή Ελλάδα είναι η απτή απόδειξη της επιτυχούς πολιτικής τους για την επίλυση του «ελληνικού προβλήματος», με εκλογικό κόστος γι’ αυτές. Η Αθήνα δεν ήθελε να δοθεί η εικόνα στις αγορές ότι ξανάγινε το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης ούτε να ξετυλίξει μια νέα αλυσίδα συγκρούσεων με τους δανειστές, που θα μπορούσε να αναθερμάνει τη φιλολογία εάν βγήκαμε ή όχι από τα μνημόνια ή/και να συρθεί υποχρεωτικά σε πρόωρες εκλογές τον Μάιο – απλά, γιατί η χώρα δεν θα άντεχε να είναι σε παρατεταμένο πόλεμο με τα ευρωπαϊκά κέντρα ώς το φθινόπωρο.

Τα αποτελέσματα της δεύτερης ψηφοφορίας για την συνταγματική αναθεώρηση δεν έκρυβαν τελικά εκπλήξεις. Επιβεβαίωσαν απλώς ότι η επόμενη Βουλή θα κληθεί να διεκπεραιώσει μια αναθεώρηση μειωμένων προσδοκιών, η οποία κάθε άλλο παρά δικαίωσε τις πομπώδεις διακηρύξεις για μια «ριζική» και «τολμηρή» αναθεώρηση με «προοδευτικό» πρόσημο.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι εξ ορισμού δεν νοείται μια τέτοια αναθεώρηση, όπως προσπάθησαν να μας πείσουν, σε όλους τους τόνους, ορισμένοι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Το ότι το Σύνταγμα επιζητεί την συναίνεση δεν σημαίνει ότι για να γίνει αναθεώρηση πρέπει να συμφωνούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, στο όνομα ενός αορίστως προβαλλόμενου «εθνικού συμφέροντος».

Αναφέρομαι στις ρυθμίσεις για την προστασία πρώτης κατοικίας και ρωτώ: Πιστεύετε ότι, αν η σχετική πλατφόρμα μείνει ανοικτή για 5 χρόνια κατ’ εξαίρεση, ειδικά και αποκλειστικά για να συμπεριλάβει δανειολήπτες που μπορεί να μείνουν άνεργοι ή να υποστούν κάποια αναπηρία μέσα σε αυτά τα χρόνια, υπάρχει κίνδυνος αυτή η πρόβλεψη να λειτουργήσει ως κίνητρο για να παρακινηθεί κάποιος να μείνει άνεργος; Ή, ακόμη χειρότερα, ως κίνητρο για να παρακινηθεί κάποιος να μείνει ανάπηρος, να ενταχθεί στα άτομα με ειδικές ανάγκες, αποσκοπώντας να έχει ευνοϊκή ρύθμιση το δάνειό του;..

...Το ζητούμενο είναι η ανάδειξη και η υλοποίηση μιας πραγματικά προοδευτικής ατζέντας με προγραμματικούς και όχι συγκυριακούς όρους. Και αυτό είναι απαραίτητο δεδομένου ότι στο νέο πολιτικό περιβάλλον οι διαχωριστικές γραμμές αριστεράς-δεξιάς και προόδου-συντήρησης είναι απολύτως υπαρκτές και θα καθορίσουν τις πολιτικές συγκλίσεις. Από αυτή την άποψη η πρόσκληση είναι ενδιαφέρουσα και μπορεί να συνεισφέρει στο να ανατραπεί η επέλαση του εθνικολαϊκισμού, της ακροδεξιάς και των συντηρητικών δυνάμεων, μία στόχευση που οφείλει να είναι η προτεραιότητα των προοδευτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη. Οι προοδευτικοί πολίτες θα περίμεναν βέβαια να ακούσουν και μια πειστική εξήγηση για την παρατεταμένη περίοδο συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο και το σκληρό δεξιό και ακραία συντηρητικό κόμμα των ΑΝΕΛ.

Καθώς όλα τα φώτα της δημοσιότητας είναι στραμμένα στην σύγχρονη σεξπηρική τραγωδία ‘’Να βγει κανείς ή να μην βγει’’ και πόσο θα κοστίσει, ορισμένες πτυχές των κοινοτικών διεργασιών υποβαθμίζονται από τα μέσα και την κοινή γνώμη. Κι όμως στη σκιά της Μέυ, του Κόρμπιν ή του Φάρατζ σημαντικά ζητήματα ακόμη και συμβολικού χαρακτήρα βρίσκονται σε εξέλιξη, και μικρά και μεγάλα δράματα εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας καλυμμένα από την βυζαντινού τύπου διαδικασίες και νομικά τερτίπια, με αποτέλεσμα να τα αγνοούμε ως πολίτες

Όπως λέει και ο εθνικός μας τραγουδοποιός Νιόνιος, «όταν τα γιοφύρια πίσω μας θα καίγονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές». Τότε «που μαθαίναμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά και επιτέλους να καταλαβαινόμαστε», που έλεγε κι ο μεγάλος μας Γιάννης Ρίτσος.

Και όμως διάφοροι έγκριτοι κατά τα άλλα επιστήμονες και διανοητές του χώρου της Κεντροαριστεράς αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις τρέχουσες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις και να προτείνουν πολιτικές προσαρμοσμένες στην αδήριτη πραγματικότητα. Μας προτείνουν ούτε λίγο ούτε πολύ να κάψουμε «τις ΓΕΦΥΡΕΣ», πρωτοβουλίες που προτρέπουν σε διάλογο τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς !

Στα τέλη της εβδομάδας, όταν η Βουλή ολοκληρώσει και την δεύτερη ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, θα έχει κλείσει και η τελευταία σημαντική εκκρεμότητα για την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Η προτελευταία, αν μετρήσουμε και την ρύθμιση για την προστασία της πρώτης κατοικίας, που θα αντικαταστήσει τον «νόμο Κατσέλη». Θεωρητικά, από αυτό το χρονικό σημείο κι ύστερα, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε, ανά πάσα στιγμή, να αναγγείλει εκλογές.

Η ανακάλυψη -σημαντικών αλλά όχι τεράστιων- κοιτασμάτων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), πρέπει να αντιμετωπιστεί στις σωστές διαστάσεις της από την ελλαδική και την ελληνοκυπριακή πλευρά. Η ανακάλυψη κοιτασμάτων έχει ορθώς θεωρηθεί από τον διεθνή παράγοντα ως κίνητρο για τις δύο πλευρές, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, για να εξευρεθεί λύση στο κυπριακό πρόβλημα.

Υπάρχει μια συχνά επαναλαμβανόμενη αλλά λαθεμένη εκτίμηση ότι η Ευρώπη τρέχει και εμείς, η Ελλάδα, μένουμε πίσω. Μπορεί να εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας εύκολης αντιπολίτευσης στην εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά δεν αντανακλά την πραγματικότητα στη μεγάλη εικόνα της. Δυστυχώς – ισχυρίζομαι. Γιατί αν η Ευρώπη, πράγματι, έτρεχε στις ράγες της ανάπτυξης, θα μπορούσαμε να νιώσουμε μια σχετική ανακούφιση, υπό το πρίσμα ότι μια εύρωστη και δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία θα μπορούσε να παρασύρει στην άνοδό της και μια μικρή χώρα που δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο το 2% του ευρωπαϊκού ακαθάριστου προϊόντος – αρκεί αυτή η χώρα να μην πέφτει σε τραγικά λάθη. Δυστυχώς, όμως, η Ευρώπη δεν τρέχει.