Οι μεν προσφεύγουν στην ψευδή προπαγάνδα ότι ουδείς πρέπει να φοβάται τα νέα μέτρα γιατί, δήθεν, για κάθε ευρώ επιβάρυνσης θα υπάρχει ένα ευρώ ελάφρυνσης – λες και τα νέα μέτρα είναι κάποιες λογιστικές εγγραφές χωρίς πραγματικές συνέπειες. Οι δε καταγγέλλουν την κυβέρνηση με αφορμή ότι κλείνει την αξιολόγηση και μονότονα (εδώ και 14 μήνες...) επαναλαμβάνουν, σαν γραμμόφωνο που κόλλησε η βελόνα, ότι θέλουν εκλογές, να αναδειχθούν κυβέρνηση, να επαναδιαπραγματευθούν τα μέτρα που άρτι συμφωνήθηκαν με την τρόικα και, έτσι, να μας απαλλάξουν από κάθε κλαυθμό και οδυρμό, στεναγμό και λύπη. Υπάρχουν και οι γραφικότητες. Οπως η «σοσιαλιστική» κρίση νοσταλγίας του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων – και άλλα.

Σε περιόδους θρησκευτικών εορτών, ιδιαίτερα το Πάσχα, πιστοί και άθεοι, εκούσια ή ακούσια, αναστοχάζονται για το ποιος έχει το «επάνω» χέρι στον «επίγειο» κόσμο. Αν δηλαδή ο αυτόνομος άνθρωπος είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τις πράξεις του και, κατά συνέπεια, αν συνιστά ο ίδιος την αρχή συγκρότησης του κόσμου τούτου ή, όπως υποστηρίζει η Εκκλησία, αρχή του επίγειου βασιλείου είναι το προπατορικό αμάρτημα και θεμέλιό του η θεία χάρη.
Ο Αυγουστίνος γνώριζε πολύ καλά ότι στην «επίγεια πόλη» κυρίαρχος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον άνθρωπο. Προσπάθησε όμως να το αποκρύψει. Γι’ αυτό και φρόντισε να υποβαθμίσει τη σημασία της επίγειας πόλης, της πραγματικότητας δηλαδή. Πραγματική είναι μόνο η ουράνια πόλη.

Δύο υποψήφιοι που εναλλάσσονται, δημοσκοπικά, στην πρώτη θέση, μεταξύ 23% και 25%. Αλλοι δύο που βρίσκονται κάπου μεταξύ 18% και 20%. Τέσσερις υποψήφιοι πρόεδροι που στριμώχνονται σε ένα δημοσκοπικό περιθώριο πέντε μονάδων. Κι ένα εκλογικό σώμα που δυσκολεύεται να αποκρυσταλλώσει τις αποφάσεις του: τέσσερις στους δέκα δηλώνουν ότι δεν έχουν αποφασίσει ακόμη!

Πάμε για τέταρτο Μνημόνιο; Αναμφισβήτητα ναι, λένε όσοι γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας των αγορών και τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Από ένα νέο βαρύ χρηματοδοτικό πρόγραμμα ώς μία προληπτική γραμμή πίστωσης που θα συνοδεύεται από δεσμευτικούς όρους για εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων και μεταρρυθμίσεων σε μορφή Μνημονίου, όλα είναι ανοικτά για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα.

Στο ίδιο έργο θεατές. Με πανάκριβο για άλλη μία φορά εισιτήριο. Η αέναη διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τον εαυτό του που επαναλήφθηκε εις ανάμνησιν του «αντιστασιακού» του χαρακτήρα και της αντιμνημονιακής καταγωγής του κατέληξε στη γνωστή κωλοτούμπα με την αποδοχή νέων μνημονιακών δεσμεύσεων. Στο μεταξύ, το κόστος ανέβηκε, οι συντάξεις κατέβηκαν, η ανάπτυξη βραχυκυκλώθηκε και οι φόροι εκτινάχθηκαν. Από το αυτοαποκαλούμενο κόμμα της αντιλιτότητας, για να μην ξεχνιόμαστε.

Μιλώντας σήμερα στο STAR TV(εκπομπή Π. Τσαπανίδου) σχετικά με το ΑΓΙΟ ΦΩΣ και τις τιμές αρχηγού κράτους:

« Δεν είμαι πιστός.
Σέβομαι απολύτως τους συνέλληνες πιστούς. Όχι γιατί είναι η πλειοψηφία. Το ίδιο θα έκανα και αν ήταν μειοψηφία.
Από την εκπομπή αυτή απευθύνομαι στους πιστούς:
Ειλικρινά τι σχέση έχει ο σεβασμός και η τιμή στο ΑΓΙΟ ΦΩΣ με αυτές τις κοσμικές φανφάρες;
Υπογραμμίζω ότι ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, π. Γεώργιος Τσέτσης έγραφε: «Αποτελεί ασέβεια το να αποδίδει κανείς τιμές αρχηγού κράτους στο άγιον φως, το οποίο προέρχεται από τον τάφο Εκείνου που δήλωσε ότι: «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου», στο Βήμα 23/02/2006».

Απευθύνομαι επίσης στους παλιούς μου συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ:
Πόσο θα ανέχεστε τις πατριδοκαπηλίες και τις «θρησκειοκαπηλείες» του εταίρου σας στην κυβέρνηση;
Τόσο πολύ η διατήρησή σας στην εξουσία σας έχει τυφλώσει;»

Σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» ο Νίκος Μουζέλης παρουσίασε λίγο ώς πολύ ως στρατηγικό σύμμαχο της Κεντροαριστεράς τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο κάνει κατά καιρούς από την ανάποδη ο Νίκος Φίλης.

Ας το δούμε λίγο αυτό. Το 1891, στο αμφιλεγόμενο Συνέδριο της Ερφούρτης του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, υπήρξε ένας συμβιβασμός για να μην περάσει εξ ολοκλήρου η υπό επεξεργασία ευρισκόμενη ακόμη τότε άποψη του Μπερνστάιν

...Δυστυχώς η αύξηση της εγκληματικότητας και η γενίκευση της ανασφάλειας και του φόβου αντιμετωπίζονται με τη συνήθη ανορθολογική ελαφρότητα. Τις σχετικά μεγάλες ποινές που προβλέπουν οι νόμοι και επιβάλλουν τα δικαστήρια ακολουθεί μια αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση της διάρκειας της έκτισής τους.