Ο πρωθυπουργός έχει παραδεχθεί ότι είχε αυταπάτες. Το πραγματικά βαρύ, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι οι αυταπάτες που είχε. Είναι όσα με ευθύνη του γίνονται σήμερα ακόμη, και για τα οποία δεν έχει καμία αυταπάτη. Ολα αυτά για τα οποία δεν μπορεί να πει «εγώ δεν ήξερα». Ολοι γνωρίζουν ότι γνωρίζει. Είτε συμφωνεί και τα καλύπτει είτε δεν συμφωνεί και τα ανέχεται, είναι ίδιο το τελικό αποτέλεσμα. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί. Αν δεν την αλλάξει, ούτε στις αγορές θα βγούμε έγκαιρα ούτε με τα μνημόνια θα τελειώσουμε επί των ημερών της διακυβέρνησής του. Η αυταπάτη περί του αντιθέτου, ίσως θα είναι η τελευταία πρωθυπουργική αυταπάτη.

Ανακούφιση για την προβλεπόμενη ήττα της Λεπέν στο δεύτερο γύρο ,ναι. Εφησυχασμός και πολύ περισσότερο άφελής ενθουσιασμός για την Ευρώπη που» αντιστέκεται σε Γαλλία, Ολλανδία και Αυστρία», όχι. Μια τέτοια καθησυχαστική ανάγνωση του κοντά 40% που θα πάρει η Λεπέν στο δεύτερο γύρο θα επιβεβαιώσει την αδυναμία – στα όρια της τύφλωσης- κυρίαρχων κύκλων της Ευρώπης να ερμηνεύσουν τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της ψήφου των Γάλλων.

Ο Κώστας Καραμανλής αν για κάτι φημιζόταν ήταν η άνεσή του με τα ΜΜΕ και η επικοινωνιακή του ικανότητα. Πάντα έδειχνε ψύχραιμός και χαλαρός, ιδίως στα χρόνια της κυριαρχίας του. Υπάρχει, ωστόσο, ένα σημείο καμπής και συγκεκριμένα μετά τη ΔΕΘ του 2008 και την υπόθεση του Βατοπεδίου. Σε συνέντευξή του στον Γιάννη Πρετεντέρη (ΜΕGA) , για πρώτη φορά εμφανίζεται νευρικός, επιθετικός και, εν πολλοίς, αποδιοργανωμένος. Η παρουσία του τότε σχολιάστηκε για πρώτη φορά αρνητικά και πολλοί είπαν ότι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Όπερ και εγένετο.

Δημιουργία του ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα με υπέρβαση των υφιστάμενων κομμάτων, με ενότητα και ανανέωση.

Ενότητα αρχικά στους δικούς μας χώρους και στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο και

Ανανέωση, χωρίς αναπαλαίωση, ανανέωση προσώπων και πολιτικών πρακτικών.

Επιδιώκουμε ένα ξεκάθαρο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο, για αυτό και είναι σημαντική η πρωτοβουλία του συνεδρίου, από τις 30 Ιουνίου έως 2 Ιουλίου, γιατί θα παρουσιάσουμε την δική μας πολιτική και προγραμματική πρόταση για τον τρόπο που θα βγούμε από την κρίση.

Η δική μου πρόταση, είναι ότι μετά τον Ιούνιο, εντός του 2017 θα πρέπει να γίνει το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα και η εκλογή επικεφαλής από τη βάση.

Όλα ξεκίνησαν από μια επιστολή. Είχε ημερομηνία 7 Απριλίου, έφερε την υπογραφή του έλληνα υπουργού Εξωτερικών, απευθυνόταν στον γ.γ. του ΟΗΕ και διέρρευσε στον Φιλελεύθερο. Σε αυτήν ο Νίκος Κοτζιάς κατηγορούσε ούτε λίγο ούτε πολύ τον ειδικό σύμβουλο του Οργανισμού για το Κυπριακό Εσπεν Μπαρθ Αϊντα ότι λειτουργεί υπέρ της τουρκικής πλευράς. Την ίδια κατηγορία είχε εμμέσως εκτοξεύσει λίγες ημέρες νωρίτερα με ομιλία του στη Λευκωσία.

Ανακ(ούφ)ιση χωρίς ουφ είναι το πρώτο συναίσθημα από τις γαλλικές εκλογές. Ανακούφιση γιατί ο φιλευρωπαίος, «ούτε Αριστερός ούτε Δεξιός» Μακρόν φαίνεται να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Χωρίς ουφ όμως γιατί οι δύο υποψήφιοι του εθνικού απομονωτισμού έπεισαν το 42% του εκλογικού σώματος. Τι πραγματικά όμως συμβαίνει σε Ευρώπη και Ελλάδα και έχουν τέτοια αποδοχή ιδέες και πρόσωπα που πριν από 20 χρόνια ευρίσκονταν στην ανυποληψία;

Στην Ευρώπη, η ανασφάλεια και η μετανάστευση δυναμώνουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό που «σπρώχνει» μια κοινωνική ομάδα κατά κάποιας άλλης. Συμπυκνωμένη θέση αυτού του αυτοματισμού είναι ότι «για τη φτωχοποίηση των μεσαίων φταίνε οι φτωχοί και όσοι δεν έχουν τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις δεξιότητες να παρακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς».

Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών θα είναι περίπατος για τον Μακρόν. Κάθε δε σύγκριση με το 2002 και το 82,2% με το οποίο ο Ζακ Σιράκ συνέτριψε τον Ζαν Μαρί Λεπέν, είναι εντελώς άτοπη.

Τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Υπήρχε ένα καθολικό δημοκρατικό μέτωπο απέναντι σε έναν καραμπινάτο φασίστα. Τώρα η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη.

Η Μαρίν Λεπέν δεν εμφανίζει μόνο ένα πιο ήπιο πρόσωπο σε σχέση με τον Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά και προσπαθεί να εκφράσει ένα ισχυρό, λαϊκιστικό ρεύμα που διαπερνάει πλέον όλη την Ευρώπη.

...Ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών θα φέρει αντιμέτωπους έναν φανατικό ευρωπαϊστή και κάποια που θέλει να διαλύσει την ευρωπαϊκή ένωση «όπως διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση». Έναν μεταρρυθμιστή οπαδό της ανοιχτής οικονομίας και μια κήρυκα της επιστροφής στα εθνικά σύνορα και την κρατική προστασία επί της οικονομίας.

Το σχετικά καλό σενάριο επικράτησε στον πρώτο γύρο των εκλογών για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Γαλλίας. Ο ανεξάρτητος (αλλά στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο) Εμανουέλ Μακρόν περνά στον δεύτερο γύρο μαζί με τη Μαρίν Λεπέν, την υποψήφια του ακροδεξιού Εθνικιστικού Μετώπου. Ετσι το πιθανότερο σενάριο είναι ότι στον δεύτερο γύρο στις 7 Μαΐου ο Μακρόν θα αναδειχθεί ο νέος πρόεδρος της χώρας και ταυτόχρονα η Ευρώπη θα κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο αβεβαιότητας. Ο Μακρόν είναι βαθύτατα ευρωπαϊστής, υπέρ της βαθύτερης ενοποίησης της ευρωζώνης και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ).

Σε λίγες μέρες, αναμένεται η έγκριση ενός νέου ψηφίσματος από το Ευρωκοινοβούλιο για την καταδίκη του καθεστώτος του Μαδούρο. Για τις άλλες κυβερνήσεις της Ευρώπης, η στάση ήταν αυτονόητη. Για την ελληνική κυβέρνηση, δεν ήταν. Απέρριψε ακόμα και το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να φέρει το θέμα ως αντικείμενο συζήτησης στη Βουλή. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέξει εγκώμια στη Βενεζουέλα, ενώ προσφάτως μιλάνε μουδιασμένα για μια αόριστη «αποκλιμάκωση της κρίσης». Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει κρύψει το θαυμασμό του για τον «τσαβισμό» ήδη από την εποχή που, ως πρόεδρος του ΣΥΝ, έταζε φτηνό πετρέλαιο στους ανίδεους και μοιραίους συντρόφους, που ζεσταίνονταν ακόμη με τα ξύλα της αντιπαγκοσμιοποίησης, γύρω από το αναμμένο τζάκι της αντιμνημονιακής Κουμουνδούρου.