Αυτή είναι με τίτλο η αποτύπωση του ορατού αποτελέσματος από τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ. Και θα πρόσθετα: προετοιμάζοντας το ναι. Οι ιθύνοντες του SPD που γνωρίζουν καλά και την γερμανική πραγματικότητα και τον τρόπο δράσης της Μέρκελ, έκαναν πριν από το ταξίδι, την πιο ρεαλιστική πρόβλεψη. «Η Μέρκελ θα πιέσει, θα ζορίσει τα πράγματα και στο τέλος, όπως πάντα, θα κάνει τον δικό της συμβιβασμό», ήταν η γνώμη τους και όπως όλα δείχνουν οι εξελίξεις θα τους δικαιώσουν. Μια ματιά στο σοβαρό γερμανικό τύπο το τελευταίο δεκαήμερο, αρκούσε για να αντιληφθεί κανείς την προετοιμασία της γερμανικής κοινής γνώμης για την επικείμενη στροφή.

Έχω την εντύπωση πως, μετά και την επιλογή του ελληνικού λαού στις δεύτερες εκλογές, έχει υπάρξει μια διαφορετική θεώρηση σε ατομικό επίπεδο για την κατάσταση της χώρας, τις πρωτόγνωρες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και τον πανευρωπαϊκό χαρακτήρα του προβλήματος και της αναγκαίας λύσης του. Αυτό θα προσδιορίσει στην πρώτη αυτή περίοδο –μέχρι τα τέλη του χρόνου- μια συλλογική στάση αναμονής. Για να δούμε που πάει και η ΕΕ!
Όχι ότι είναι ικανοποιημένοι. Ποιος ή ποια μπορεί να δέχεται να του κόβονται τα πενιχρά του έσοδα…
Ευελπιστώ ότι έτσι εξ αντικειμένου θα υπάρξει η πίστωση χρόνου.
Αν καταφέρει η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης να προωθήσει τόσο στον τομέα της αύξησης των εσόδων όσο και στην αναπτυξιακή διαδικασία κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα τότε δεν θα έχουμε επανάληψη της προηγούμενης χρονιάς…

Μπαίνουμε σε ένα κρίσιμο φθινόπωρο με όλα τα χαρακτηριστικά της εθνικής σχιζοφρένειας. Μια κοινωνία που δεν θέλει να δει τον εαυτό της κατάματα. «Εξεγέρσεις» φοροφυγάδων που καλύπτονται από αριστερούς βουλευτές (Δρίτσας, Γλέζος), θηριώδης φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, απαράδεκτες αντικαταστάσεις άξιων κρατικών λειτουργών με κομματικούς «φίλους», τρομοκράτης που κάνει μεταπτυχιακό στη Θεολογική Σχολή.

...Πολλοί είδαν το επεισόδιο της Υδρας ως μια συνέχεια εκ του προηγουμένου, με κάτι από των Κλεφτών τη φορο-ανυπακοή κατά της Πύλης ή του Μιαούλη την ανταρσία κατά του Καποδίστρια. Μα το χειρότερο είναι ότι η ιστορία αυτή μπορεί να κρύβει κάτι από το μέλλον.

Αυτό που θεωρητικά διαφοροποίησε το σύνολο των κομμάτων της σημερινής συγκυβέρνησης από το παλαιό καθεστώς της μονόπλευρης λιτότητας και του ατελέσφορου Μνημονίου ήταν η διαβεβαίωση ότι η νέα περίοδος θα έχει όλα τα πρόσημα της ανάπτυξης.
Ολοι τότε φανταστήκαμε ότι το πρώτο μέλημα της νέας κυβέρνησης θα ήταν η άμεση δρομολόγηση των μέτρων που θα υλοποιούσαν την παραπάνω υπόσχεση. Οτι, δηλαδή, το σύνολο σχεδόν των υπουργών θα έσκυβε πάνω στους τομείς που συνθέτουν το υπόβαθρο της ανάπτυξης και που καταφέρνουν να επιβιώνουν εις πείσμα των καιρών(τουρισμός, γεωργία, ενέργεια, ναυτιλία, πράσινη επιχειρηματικότητα, υπηρεσίες υψηλής τεχνολογίας κ.λπ.)

Θα προστατέψουμε τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Και η καλύτερη προστασία για τους οικονομικά ασθενέστερους είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ . Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μας. Γιατί αν η χώρα επιστρέψει στην δραχμή αυτοί πρωτίστως και κυρίως θα υποφέρουν. Οι οικονομικά ισχυροί θα βρουν τον τρόπο να τα καταφέρουν. Απορώ που αυτή την απλή αλήθεια δεν τη καταλαβαίνουν άνθρωποι που μιλάνε στο όνομα της Αριστεράς και όλο και πιο ανοικτά ερωτοτροπούν με την επιστροφή στη δραχμή.

Φαίνεται ότι, σταθερά και επικίνδυνα, τείνει να εδραιωθεί στην Ευρώπη η πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι μια «ιδιαίτερη, ξεχωριστή περίπτωση». Η κρίση μπορεί να έχει πλήξει και άλλες χώρες - μέλη της ευρωζώνης, να επεκτείνεται και σε ακόμη περισσότερες, να έχει προσλάβει συστημικές διαστάσεις απειλώντας την ίδια την ύπαρξή της οικονομικής ένωσης, ωστόσο η κρίση στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως εντελώς ειδική περίπτωση.

...Έστω και την ύστατη ώρα, για την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της συναλλαγής, της παράνομης προσοδοθηρίας, η πολιτεία οφείλει να προχωρήσει με τόλμη, μαζί με την κοινωνία και τα ώριμα στελέχη της διοίκησης, σε μείζονες δομικές μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης, σε ρηξικέλευθες τομές με ανθρώπινο πρόσωπο και σεβασμό στο κοινωνικό κράτος, με ορθολογική στόχευση και γοργούς ρυθμούς. Δεν διεκδικώ τον τίτλο της «Κασσάνδρας» αλλά όλα δεν φαίνεται να υπάρχει συνολικός σχεδιασμός του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Αυτά που κουβεντιάζονται είναι «μέτρα» . ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΣΤΟΧΟΥΣ και ΜΕΤΡΗΣΙΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.

Το αίσθημα ευθύνης για τη διάσωση της χώρας, με παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ, αποφυγή της χρεοκοπίας και της επαναβαλκανιοποίησης, αποτέλεσε το μείζον κριτήριο για το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτός παραμένει και ο κύριος στόχος της. Ταυτόχρονα, εγκαινιάζει μια νέα περίοδο πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών για τη χώρα μας, καθιερωμένη ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Δυστυχώς, το συνεργατικό κυβερνητικό εγχείρημα πραγματοποιείται σε συνθήκες ύφεσης και συρρίκνωσης, σε καθοδική φάση του οικονομικού κύκλου. Η κυβέρνηση δεν έχει στη διάθεσή της ευκολία πόρων, όπως τις δεκαετίες 80 – 90, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα.

Σκεφτόμουν λοιπόν επίμονα το προφανές: Ότι τη χώρα δεν θα τη σώσουν τα τεχνοκρατικά οικονομικά μέτρα, οι παροχές της ΕΕ, τα «κουρέματα» του χρέους κ.ο.κ., αν δεν το θελήσει η ίδια η κοινωνία.
Και βεβαίως απελπιζόμουν (κυριολεκτώ). Διότι, συνειδητοποιώντας ότι κάθε κοινωνία είναι προϊόν της ιστορίας της, αναστοχαζόμουν πάνω σ’ αυτήν, εστιαζόμενος στην ιδρυτική μας πράξη, δηλαδή στη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
Πρόβαλε λοιπόν ως καθοριστική συνθήκη η εξ αρχής λυσσώδης αντίδραση στην εισαγωγή σύγχρονων θεσμών, με αιχμές τους «φυλάρχους» της Μάνης Μαυρομιχάληδες και την Ύδρα.