Το πρώτο δεδομένο αφορά τον αριθμό όσων απασχολούνται στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Είναι γνωστό (τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων στις σχετικές μελέτες του Χρυσάφη Ιορδάνογλου) ότι το μέγεθος της δημόσιας απασχόλησης αυξήθηκε θεαματικά τη δεκαετία του 1980, λιγότερο θεαματικά στη συνέχεια, ενώ ανέβηκε ξανά απότομα την πενταετία 2004-2009.
Επειδή κατά την πενταετία Καραμανλή δεν έγινε αισθητή κάποια ποσοτική επέκταση ή ποιοτική βελτίωση των δημοσίων υπηρεσιών, δικαιούται κανείς να θεωρεί ότι οι σχετικοί διορισμοί ήταν κατά κανόνα εντελώς περιττοί.

Η λήψη μέτρων μόνιμης μείωσης των δαπανών κατά 11,5 δισ. συνιστά μια βασική υποχρέωση του μνημονίου, συνδεόμενη με το δημοσιονομικό στόχο του μηδενικού ελλείμματος. Ομως, ο στόχος αυτός μπορεί να καλυφθεί και μέσω ενός άλλου μίγματος στη σχέση δαπανών - εσόδων. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση του Πέτερ Μπόφινγκερ -ενός εκ των σοφών συμβούλων της Γερμανίας- στο ερώτημα αν θα βοηθούσε η απάλειψη της σχεδιαζόμενης μείωσης κρατικών δαπανών: «Αυτό είναι θέμα οικονομικών μοντέλων. Γεγονός είναι ότι η μείωση των δαπανών βρίσκεται σε συνάρτηση με τα έσοδα. Αν αυξηθούν ουσιαστικά τα έσοδα μέσω ενός καλύτερου φορολογικού συστήματος, τότε θα ελαττωθεί και η ανάγκη μείωσης του ποσοστού των κρατικών δαπανών...».

Εμείς στηρίζουμε την κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά, όπως επέλεξε και το ΠΑΣΟΚ. Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτή η στήριξη δεν αναιρεί τις γραμμές δεξιάς και αριστεράς ή τις αυτονόητες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Η στήριξή μας στην κυβέρνηση συναρτάται απολύτως με την παρούσα συγκυρία. Την ανάγκη δηλαδή η Ελλάδα να έχει κυβέρνηση και να μην περιέλθει σε κατάσταση διαλυτικών φαινομένων. Επομένως κάνουν μέγα σφάλμα όσοι πιστεύουν ότι οι διαχωριστικές γραμμές μας με τα άλλα κόμματα εξέλιπαν. Θα σας έλεγα όμως και κάτι ακόμη. Το γεγονός ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση καθοιονδήποτε τρόπο δεν σημαίνει ότι έχουμε αναστείλει τη λειτουργία του κόμματός μας. Με άλλα λόγια διατηρούμε στο ακέραιο το αυτονόητο δικαίωμά μας και τον κοινοβουλευτικό έλεγχο να κάνουμε και την δράση μας να συνεχίσουμε εντός και εκτός βουλής.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, είναι λογικό - κυρίως λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης της χώρας - να αφήνει προσώρας στην άκρη τα ζητήματα της ιδεολογικής διαπάλης. Είναι αυτονόητο πως όταν η χώρα βρίσκεται σε «πόλεμο» και κινδυνεύει η πιο σημαντική κατάκτησή της, που δεν είναι άλλη από τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ευρώ, δεν θέτεις στο επίκεντρο ζητήματα που κατά το παρελθόν τροφοδοτούσαν έντονες αντιπαραθέσεις.

Δύο μήνες μετά την απόφαση της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά, διαμορφώνεται ένα νέο ασφυκτικό πλαίσιο για τις δυνάμεις της ανανεωτικής, μεταρρυθμιστικής αριστεράς.Επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις ότι η ΔΗΜΑΡ, τόσο στα κεντρικά πολιτικά προβλήματα, όσο και στη διαχείριση των θεμάτων της καθημερινότητας θα βρεθεί να «τρέχει πίσω από τα γεγονότα», στο βαθμό που δεν υπάρχουν, επί της ουσίας, προγραμματικές συγκλίσεις με τη ΝΔ. Είναι ενδεικτικό αυτής της πραγματικότητας, ότι την ώρα που η κυβέρνηση προχωράει σε μέτρα, τα οποία ρητά είχε δεσμευτεί προεκλογικά να μην εφαρμόσει

Μετά τις πρόσφατες συναντήσεις του Πρωθυπουργού σε Βερολίνο και Παρίσι, η ελληνική κρίση φαίνεται ότι μπαίνει στην τελική της φάση. Είτε η Ελλάδα θα προχωρήσει τη διαδικασία προσαρμογής, ανασύνταξης, μεταρρυθμίσεων, εκσυγχρονισμού και θα παραμείνει στην ευρωζώνη ως αξιόπιστη, κανονική χώρα είτε θα ακολουθήσει την αδιέξοδη, αυτοκαταστροφική λογική της αδράνειας,