Η μεγάλη πλημμύρα

Ξάφνιασε; Ναι. Ήταν ξαφνική; Όχι.

Δεν ήταν μόνο η μεγάλη εικόνα, του κόσμου, γνωστή: Η κλιματική κρίση επελαύνει, με 66% πιθανότητες πάμε να ξεπεράσουμε το όριο του 1,5 βαθμού Κελσίου πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, καταφέραμε να εξασθενεί το Gulf Stream στον Ατλαντικό, φέτος ήταν το θερμότερο καλοκαίρι που έχει καταγραφεί, hot spot της υπερθέρμανσης η Μεσόγειος. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα πυκνώνουν και αλληλοτροφοδοτούνται, καύσωνες και mega-πυρκαγιές διαδέχονται οι πιο άγριες καταιγίδες και πλημμύρες. Φαινόμενα που θα συνέβαιναν κάθε 500 ή 1000 χρόνια, συμβαίνουν κάθε 1-2 χρόνια. Η νέα κανονικότητα στον κόσμο, είναι τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Το γνωρίζαμε όλοι.

«Δεν απορροφήθηκαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Δεν προχώρησαν ώριμες αντιπλημμυρικές μελέτες και έργα. Δεν κατανεμήθηκαν όπως έπρεπε οι υλικοί και οι ανθρώπινοι πόροι. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, το δήθεν επιτελικό κράτος απέτυχε και στην πρόληψη και την αντιμετώπιση των πλημμυρών…»

Για «πλήρη ανετοιμότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη που για ακόμα μία φορά, άφησε τη χώρα μας στο έλεος των πυρκαγιών και των πλημμυρών, την ώρα που ανθρώπινες ζωές χάθηκαν τόσο άδικα” έκανε λόγο ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Στέργιος Καλπάκης στην Κυριακάτικη Kontranews.

Οταν ο Γάλλος αστυνομικός Φλοριάν Μενεσπλιέ πυροβόλησε και σκότωσε τον 17χρονο Ναέλ Μερτζούκ στη Ναντέρ τον περασμένο Ιούνιο, πυροδότησε ένα κύμα αντιδράσεων και διαδηλώσεων που συντάραξαν ολόκληρη τη γαλλική κοινωνία. Οταν τον Μάιο του 2020 ο Αμερικανός αστυνομικός Ντέρεκ Σόβιν γονάτισε πάνω στον λαιμό του 46χρονου Τζορτζ Φλόιντ μέχρι που ο Φλόιντ πέθανε, πυροδότησε ένα κύμα αντιδράσεων και διαδηλώσεων που συντάραξαν ολόκληρο τον κόσμο.

…Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, βρισκόμαστε δίπλα στον κόσμο της Θεσσαλίας που δοκιμάζεται και αγωνιά, δίπλα στις γυναίκες και άνδρες του πυροσβεστικού σώματος, τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, τα σώματα ασφαλείας, το στρατό και τους εθελοντές που υπερβαίνουν δυνάμεις για τη διάσωση ανθρώπινων ζωών και κάθε έμβιου όντος.

Δυστυχώς, τρία χρόνια μετά, βιώνουμε τις ίδιες ανείπωτες τραγωδίες. Τον Σεπτέμβριο του 2020, σε περιοχές της Θεσσαλίας θρηνήσαμε συνανθρώπους μας, βιώνοντας ανείπωτες καταστροφές σε υποδομές και περιουσίες από τα πλημμυρικά φαινόμενα.

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, είναι και δικό μας. Αναφερόμαστε στον φαύλο κύκλο της κλιματικής κρίσης: Η χώρα καίγεται από τους πρωτοφανείς καύσωνες και την ξηρασία και, μετά, πνίγεται από τις πρωτοφανείς πλημμύρες. Αλλά ενώ η υπερθέρμανση δεν εξαρτάται από καμία χώρα μεμονωμένη, η αντοχή των υποδομών είναι (και) υπόθεση καθεμίας. Μόνη, καμία χώρα δεν μπορεί να μειώσει τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου. Αλλά εξαρτάται από καθεμία αν θα προνοήσει να κάνει ανθεκτικές τις υποδομές της, να τις προσαρμόσει στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης που προκαλούν αυτά τα αέρια.

Όταν πέρσι τον Ιούνιο οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποφάσισαν να ονομάσουν την Ουκρανία και τη Μολδαβία υποψήφιες για ένταξη χώρες, η συμβατική σοφία ήταν πως επρόκειτο για μια συμβολική κίνηση αλληλεγγύης προς την αντιστεκόμενη στη βάρβαρη ρωσική επίθεση Ουκρανία.

Η απόφαση προκάλεσε κάποιες ανησυχίες σχετικά με τον κίνδυνο παραπέρα κλιμάκωσης της σύγκρουσης με τη Μόσχα, την κραυγαλέα καταπάτηση των κριτηρίων της Κοπεγχάγης για να θεμελιωθούν οι νέες υποψηφιότητες, και τις συνέπειες της απόφασης αυτής για τον ευρωπαϊκό δρόμο των Δυτικών Βαλκανίων.

Η επιστροφή στις παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές της συμμαχίας ΗΠΑ-Τουρκίας είναι αδύνατη. Άλλωστε η κρίση στις σχέσεις Άγκυρας –Ουάσιγκτον χρονολογείται από το 1990 όταν οι ΗΠΑ έπαιξαν το Κουρδικό για να αποδυναμώσουν τον Σαντάμ.

Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ο Ερντογάν προσπαθεί να εξισορροπήσει παλαιές και νέες συμμαχίες και συμπλεύσεις για να μην βρεθεί η Τουρκία έστω και συγκυριακά απομονωμένη στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως συνέβη το καλοκαίρι του 2020.

Η επάνοδος του Ερντογάν στον στόχο «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», άρχισε όπως ήταν αναμενόμενο με την επαναπροσέγγιση των συμμάχων των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ήτοι το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία.

Δεν είναι αναπόφευκτο, πάντως η εν εξουσία και εκ της εξουσίας μέθη είναι ό,τι συνηθέστερο. Σπανίζουν εξαιρετικά όσοι κατανοούν τον θώκο τους μόνο ως ευθύνη. Οσοι, γνωρίζοντας ότι τα αξιώματά τους είναι δοτά και δανεικά, αρνούνται πεισματικά την αλκοόλη της φιλαυτίας και της αλαζονείας που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει η αυλή τους, αλλά και το ίδιο το διαβρωτικό αίσθημα της ισχύος.

Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πρωτεύουσας γνωρίζουν ακριβώς για ποια θέματα θέλω να μιλήσω. Γιατί κάθε μέρα για όλους μας η επίσκεψη ή η διέλευση από το κέντρο της Αθήνας έχει καταντήσει -επί Δημαρχίας Μπακογιάννη- μια μεγάλη περιπέτεια: Την περιπέτεια της ανάπλασης της Πανεπιστημίου, μια περιπέτεια χωρίς όρια χρόνου και κόστους. Κάθε κάτοικος ή επισκέπτης έχει την αίσθηση ότι είναι ένας χαρακτήρας σε κάποιο παιδικό παιχνίδι από το οποίο δεν ξέρει πώς να ξεφύγει.

Το έργο αυτό, μεταξύ άλλων, σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί εμβληματικό σε σχέση με τον τρόπο που σκέπτεται και δρα η απερχόμενη δημοτική αρχή, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς διαφάνεια, χωρίς συμμετοχή των πολιτών μέσα από διάλογο και διαβούλευση.

Η υποψηφιότητα Κασσελάκη όντως τάραξε τα νερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι σε πρώτη ανάγνωση καλό γιατί είχαν αρχίσει να λιμνάζουν. Ελάχιστοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ και όχι όλοι εντός ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνταν με την εκλογή νέου/νέας προέδρου. Ακόμη και τα μέσα ενημέρωσης έδιναν λίγο χώρο, φιλοξενώντας τα απολύτως απαραίτητα.

Επαιξαν ρόλο ο Αύγουστος και κυρίως οι φονικές πυρκαγιές. Η μισή Ελλάδα καιγόταν, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατούσε άπνοια. Η εσωκομματική συζήτηση δεν είχε τα χαρακτηριστικά σύγκρουσης, δεν υπήρχε πόλωση, οι υποψήφιοι απέφευγαν τα συντροφικά μαχαιρώματα.