Οταν ο εχθρός είναι ο διάβολος

Η χρήση των βασανιστηρίων από τους αμερικανούς στρατιώτες δεν είναι ένα άνθος του κακού, που φύτρωσε ξαφνικά με ευθύνη ορισμένων κακών και σαδιστών δεσμοφυλάκων, που τους αρέσει να γελούν με τις δυστυχίες των άλλων.

Είναι η επονείδιστη έκβαση μιας νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος είναι διαιρεμένος ανάμεσα σε κακοποιά κράτη, σε βασίλεια του κακού, σε δαίμονες τρομοκράτες και στην ενάρετη Αμερική, που είναι η χώρα την οποία αγαπάει περισσότερο απ’ όλες ο Θεός.

**Ο μεγάλος φόβος του ισλαμικού φανατισμού, που υπάρχει και τρομοκρατεί τον κόσμο, μας οδηγεί να ξεχνάμε έναν πουριτανικό χριστιανικό φανατισμό, ο οποίος στην Αμερική βρίσκεται στην κυβέρνηση. Ο υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ

Τζον Ασκροφτ μιλάει για τους τρομοκράτες σαν να ’ναι δαιμονισμένοι, στη γλώσσα των συνεργατών του Μπους η λέξη «εχθροί» επαναλαμβάνεται συνεχώς, ακόμη και όταν δεν προσδιορίζεται ποιοι είναι και πού βρίσκονται, σαν να πρόκειται για την απειλητική παρουσία του διαβόλου.

**Τα βασανιστήρια στο Ιράκ δεν είναι διόλου μια έκπληξη και δεν υπάρχει μόνον το Γκουαντανάμο στην πρακτική της αμερικανικής κυβέρνησης. Ακόμη και οι φυλακές του Ντιέγκο Γκαρσία, της αμερικανικής βάσης στον Ινδικό ωκεανό, δεν είναι ένα «ξενοδοχείο πέντε αστέρων», όπως είπε ειρωνικά ο αμερικανός υπουργός Αμυνας Ράμσφελντ.

**Η Αμερική του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν ήταν φιλάνθρωπη, όπως νόμιζαν πολλοί, αλλά ήταν δημοκρατική και δεν βρισκόταν όπως σήμερα στο πνεύμα της σταυροφορίας. Οι σταυροφορίες, οι θρησκευτικές αποστολές είναι αυτές που δικαιολογούν τα πάντα, ακόμη και τα βασανιστήρια. Ελεγε ο πατέρας Μπους στον καιρό του πολέμου στον Κόλπο: «Δεν έχω καμία αμφιβολία για την απόφαση που πήρα. Είναι η επιλογή του Καλού ενάντια στο Κακό». Και ο γιος του ο Τζορτζ Μπους δήλωσε: «Αντλώ δύναμη από την προσευχή, ο Χριστός με έσωσε και με καθοδηγεί, έχω εμπιστοσύνη σε αυτόν, τον εμπιστεύομαι πλήρως».

Ο αμερικανός Θεός αγαπάει πολύ τους συντηρητικούς, τους υποδεικνύει τη Βαγδάτη ως τη νέα Βαβυλωνία, την πόλη του Κακού που πρέπει να καταστραφεί και τους εξουσιοδοτεί, προκειμένου να υπηρετούν το καλό, να ψεύδονται και να προκαλούν τα «παράπλευρα αποτελέσματα», μεταξύ των οποίων και τα βασανιστήρια. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ανάμειξη του ιερού και του βέβηλου, των ωμών εκβιασμών και των επικλήσεων στις ευαγγελικές αρετές γέννησε μια γλώσσα υψηλής υποκρισίας. Ο άγριος και επιθετικός καπιταλισμός αρέσκεται να ορίζεται ως «συμπονετικός», οι λάθος στόχοι «φιλικά πυρά», οι βομβαρδισμοί των πόλεων «χειρουργικοί», ακόμη και όταν κατεδαφίζονται σχολεία και νοσοκομεία.

**Ο απροσχημάτιστος φιλοαμερικανισμός λέει ότι δεν είναι θεμιτό να ασκούμε κριτική στην αμερικανική δημοκρατία, η οποία μας έδωσε ψωμί και ελευθερία.

Αλλά δεν είναι σωστό και μια θρησκευόμενη, όπως η Μαντλίν Ολμπράιτ, να απαιτεί (όπως απαιτούσε όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών) οι αμερικανοί στρατιώτες που ευθύνονται για κοινά εγκλήματα να μην δικάζονται από τα διεθνή δικαστήρια. Δεν υπάρχει τίποτα το θρησκευτικό σε αυτήν την κυνική διαχείριση της εξουσίας. Υπάρχει μόνον το παλαιό προνόμιο των ισχυρών.

**Ο χριστιανικός φανατισμός των νεοσυντηρητικών ορίστηκε ως εξής: «μια πολιτική και θρησκευτική στάση που χαρακτηρίζεται από τη βούληση να υλοποιηθεί σε ολοκληρωμένη μορφή μια κοσμοαντίληψη και ένας τρόπος ζωής. Αυτή η στάση προϋποθέτει την αποδοχή ενός καθορισμένου πλαισίου αξιών».

Η δίχως όρια χρήσης της βίας οδηγεί στη συμμετρία με την ισλαμική τρομοκρατία. «Βία και τρομοκρατία -λένε οι φανατικοί ισλαμιστές- είναι για τους εχθρούς του Θεού, για του άπιστους. Η ευσπλαχνία, η ασφάλεια και η αγάπη είναι για τους πιστούς». Αλλά αυτή είναι η πρωτόγονη αντίληψη, που ο χριστιανισμός την είχε υπερβεί. Ακόμη και από μια κοσμική σκοπιά, η ολική βία και τα βασανιστήρια πρέπει να απορρίπτονται (...).