Η αριστερή προτεραιότητα στην κρίση

Τα θετικά μηνύματα αυτής της εβδομάδας από την Ευρώπη δεν θα πρέπει να προκαλέσουν βιαστική αισιοδοξία. Βεβαίως, ανοίγει εν μέσω της απειλής επέκτασης της κρίσης ένας δρόμος, αλλά ανοίγει δειλά και είναι πολύ στενός. Η παράταση της αποπληρωμής του ελληνικού δανείου από Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ είναι προς συζήτηση, όμως δεν έχει αποφασιστεί οριστικά και ήδη η γερμανική κυβέρνηση αντιδρά, ίσως για να θέσει νέους όρους. Τα ευρωομόλογα του κ. Τρισέ, ξεκινούν αλλά είναι περιορισμένα σε μικρά σχετικά ποσά -8 δισ.- και δεν μπορούν επί του παρόντος να αποτελέσουν πηγή χρηματοδότησης για την Ελλάδα.


ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ “ΜΑΓΙΚΗ” λύση για τον δανεισμό της Ελλάδας ή την απεμπλοκή από το Μνημόνιο εντός του 2011, όπως υποστηρίζει ο κ. Σαμαράς. Όσοι θέλουν να ξεφύγουν από τα δύο κεντρικά και δύσκολα ερωτήματα δεν θα μπορέσουν ανακαλύπτοντας τις στρόφιγγες ενός νέου διευρυμένου δανεισμού. Είναι δίκαιη η κατανομή των βαρών της κρίσης; Και αν δεν είναι πώς θα γίνει δίκαιη – είναι το πρώτο θέμα. Και το δεύτερο: Πώς μπορεί να χρηματοδοτηθεί η ανάκαμψη; Θέλουμε να συνεχίσουμε την προηγούμενη πορεία “ανάπτυξης” που μας οδήγησε στο δημοσιονομικό αδιέξοδο και την ύφεση;

ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ όλοι λένε ότι είναι άδικο αυτό που γίνεται. Και ότι θέλουν άλλο μοντέλο ανάπτυξης. Λόγια όπως και πριν. Στην πράξη υπάρχουν οι ωφελημένοι από την προηγούμενη περίοδο που δεν πληρώνουν και τώρα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τους πιέζει και πολύ ο κρατικός μηχανισμός. Δεν υπάρχει καμία πρόοδος στην καταπολέμηση της μόνιμης εγκατεστημένης παραοικονομίας. Μάλιστα η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών αναβάλλεται συνεχώς αφήνοντας εκτός φορολόγησης το 40-50% του κύκλου εργασιών στην οικοδομή. Και επιπλέον καταργείται το πόθεν έσχες -για την πρώτη κατοικία- ενισχύοντας τον κύκλο της παραοικονομίας στην οικοδομή.

Τα μέτρα αυτά δεν αυξάνουν μόνον την αδικία του φορολογικού μας συστήματος, αλλά ανανεώνουν -με πρόσχημα την πίεση της ύφεσης- το παλιό μοντέλο σπατάλης πόρων, φοροδιαφυγής και καταστροφής του περιβάλλοντος, αστικού και φυσικού. Το περίμενε κανείς από δυνάμεις του πελατειακού συστήματος -δικομματικού στο πολιτικό πεδίο και παρασιτικού, κρατικοδίαιτου στο οικονομικό- να ψάχνουν τρόπους να αναβιώσει το σύστημά τους, να ξαναχρηματοδοτηθεί. Έως να το επιτύχουν ρίχνουν μονομερώς τα μεγαλύτερα βάρη του ελλείμματος στην εργασία γενικά και ειδικά σε χαμηλόμισθους και συνταξιούχους, αλλά και σε μεγάλα τμήματα των αυταπασχολούμενων.

ΕΙΔΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ, όμως, απαιτεί το βούλιαγμα, η πολιτική παράλυση δυνάμεων της αριστεράς σε πολιτικές που δεν εξυπηρετούν τους εργαζόμενους. Στην πολιτική τους προσπάθεια να κερδίσουν εκλογικά από τη δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου, δυνάμεις της αριστεράς υιοθετούν τη φλυαρία της προηγούμενης φάσης του ΠΑΣΟΚ. Και αυτοπροβάλλονται ως δυνάμεις που έχουν τη “μαγική” λύση για φθηνό και πάλι χρήμα. Να μειώσει το ελληνικό κράτος το χρέος του, μονομερώς ή σε συμφωνία με τους δανειστές του, να επιτύχει παράταση της αποπληρωμής.

Με ποιον στόχο; Δεν το λένε καθαρά, αλλά είναι προφανής ο στόχος. Να δανειστεί η Ελλάδα περισσότερα από τις χρηματιστικές αγορές. Αυτός είναι ο στόχος και τον ντύνουν με αγωνιστικό χρώμα με το σύνθημα του δημοψηφίσματος κατά του Μνημονίου. Αυτή είναι η σύγχρονη αριστερή πολιτική; Αυτό προτείνουν ως όραμα αριστερά κόμματα; Να αγωνίζονται οι εργαζόμενοι για να δανείζεται το κράτος περισσότερα, που θα κατανέμονται πάλι υπέρ των ισχυρών, των καταφερτζήδων και φοροαπατεώνων;

Γιατί δεν προτάσσουν ως πρώτο στόχο τον αγώνα για την επιβολή μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης, για να πληρώσουν εκείνοι που έχουν και ωφελήθηκαν. Θέλουν μακρύτερη συζήτηση τα αίτια αυτής της πολιτικής σύγχυσης, πώς δηλαδή μια πολιτική συμβιβασμού με τις δυνάμεις της καταστροφής της χώρας παρουσιάζεται ως η επαναστατική γραμμή.

ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ότι θέλει ειδικές γνώσεις για να αντιληφθούν οι πολίτες ότι η ανάπτυξη της χώρας δεν μπορεί να στηριχθεί στον εξωτερικό υπερδανεισμό. Και όταν στηρίχθηκε στα μεγάλα δάνεια, στο τέλος τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και τα χαμηλά εισοδήματα. Η επιβολή πολιτικών δικαιοσύνης, προάσπισης της εργασίας και των μακροπρόθεσμων συμφερόντων των εργαζομένων είναι ο πυρήνας της αριστερής πολιτικής. Τα άλλα, τα επιτόκια, τα ομόλογα, η αναχρηματοδότηση του χρέους κ.λπ. είναι σοβαρά θέματα και προβλήματα με βραχύβιες διακυμάνσεις. Η ενασχόληση με αυτά είναι αναγκαία, αλλά δεν πρόκειται με αυτά τα εργαλεία να ανασυνταχθεί η οικονομία μας και να αντιστραφούν οι σκανδαλώδεις αδικίες.