ΔΗΜΑΡ: καταλύτης ή «Ιφιγένεια»;

Η σημερινή κυβέρνηση, που προέκυψε μετά τις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, αναμφισβήτητα βρίσκεται εν μέσω «ακανθωδών» προβλημάτων και της ανεξέλεγκτα «μαινόμενης θυέλλης», ως αποτέλεσμα της άφρονης πολιτικής εξουσίας και διαχείρισης από τις δυνάμεις του δικομματισμού στην ύστερη περίοδο της λεγόμενης Μεταπολίτευσης (τελευταίες δύο δεκαετίες), και ιδιαίτερα της καταστρεπτικής τελευταίας διετίας, όπου η Χώρα και ο Ελληνικός Λαός «δέθηκε χειροπόδαρα» στο διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Η επιτυχία ή αποτυχία αυτής της κυβέρνησης θα κριθεί καθαρά από το αποτέλεσμα, που θα φέρει, και όχι από τις ιδεολογικές «σημαίες» των τριών κομμάτων, που την στηρίζουν και, κυρίως, κατά πόσο θα μπορέσει να ανατάξει την ευρισκόμενη σε κατάσταση «πτώματος» Ελληνική οικονομία και θα δημιουργήσει στοιχειωδώς συνθήκες αποτροπής μιας «ανθρωπιστικής τραγωδίας» στην Ελλάδα, η οποία βρίσκεται σε στάδιο ωρίμανσης.

Η συμμετοχή και η στήριξη αυτής της κυβέρνησης από την Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ.), αναμφισβήτητα προσδίδει το απαιτούμενο ηθικό «αντίβαρο» και το πολιτικό βάρος, προκειμένου να υπάρξει σ’ αυτήν ένα μίνιμουμ επίπεδο αποδοχής από την Ελληνική κοινωνία και υποδόριας ελπίδας, ότι κάτι θετικό για το τόπο μπορεί να προκύψει.

Το «πείραμα» της συμμετοχής της Δημοκρατικής Αριστεράς στην κυβέρνηση αυτή, με στόχο την διάσωση της Χώρας, είναι, κατ’ αρχάς, ηθικά και πολιτικά θεμιτό, αφού ο μοναδικός διακηρυγμένος, αλλά και αποδεδειγμένος στόχος της, είναι η βοήθεια της Χώρας και του δοκιμαζόμενου Λαού.

Όμως, επειδή ακόμα και οι καλύτερες και «αγιότερες» προθέσεις, μπορεί να συντριβούν από την σκληρή πραγματικότητα, η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στην σημερινή κυβέρνηση εμπεριέχει γι’ αυτήν μεγάλο πολιτικό ρίσκο, με έντονα, μάλιστα, διλημματικό χαρακτήρα. Ή θα αποτελέσει τον «καταλύτη» για να «γυρίσει η ρόδα του κάρου» του πολιτικού συστήματος, που «βρίσκεται βαθειά σφηνωμένη στη λάσπη» και θα μπορέσει, έτσι, να εξασφαλίσει κάποια θετικά πολιτικά αποτελέσματα για την ίδια ή θα μετατραπεί σε «Ιφιγένεια» ενός αδηφάγου κλεπτοκρατικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, που δομήθηκε κατά την Μεταπολίτευση, από τα κόμματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Νέας Δημοκρατίας και την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία.

Η επιτυχία του στοιχήματος αυτού είναι αβέβαιη, αφού, εκτός της «δαμόκλειας σπάθης» των δανειστών, μέσω των καταστρεπτικών μνημονίων, της διάλυση της όποιας οικονομικής βάσης, της προϊούσας κοινωνικής διάλυσης με την δραματική αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας η κρατική μηχανή, από τα πάνω έως τα κάτω, παρουσιάζει φαινόμενα εκφυλισμού και «σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας». Η κατάρρευση ενός παράλογου εμβαλωματικού μεταπολιτευτικού συστήματος δεν καταλείπει, καν, τις «πρώτες ύλες» με τις οποίες κάποιος να μπορεί να κάνει μια καινούργια σύνθεση. Χρειάζεται ένα νέο αξιακό σύστημα, και κάτι τέτοιο, σήμερα, είναι «είδος εν ανεπαρκεία», στην συλλογική δράση της κρατικής μηχανής.

Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλονται, πέρα από τα αντικειμενικά μεγάλα προβλήματα, και στα πρόσωπα της σημερινής κυβέρνησης, πολλά εκ των οποίων είχαν άμεση ή έμμεση συμμετοχή στην δημιουργία του προηγούμενου φαύλου κλεπτοκρατικού συστήματος στην Ελλάδα, με συνέπεια να δημιουργούνται σοβαρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα, αλλά και την πραγματική διάθεση για το «χτύπημα» της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και των πάσης φύσεως εθνικών «λαμογίων», που είναι μονόδρομος, για την ανάταξη των πραγμάτων στην Ελλάδα. Και οι επιφυλάξεις αυτές διογκώνονται και από το γεγονός, ότι η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς σε πρόσωπα είναι άκρως συμβολική, ενώ η παρουσία της, αφού πήρε το πολιτικό ρίσκο της συμμετοχής, θα έπρεπε να είναι δυναμική σε παραγωγικούς τομείς, όπου θα κριθεί στο τέλος ο «αγώνας».

Αναμφισβήτητα, η συνθετότητα των προβλημάτων και το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου καθορίζουν ανεξίτηλα το πλαίσιο της πολιτικής διακυβέρνησης. Ως εκ τούτου, οι πάντες, ακόμα και οι πιο επιφυλακτικοί και επικριτικοί, οφείλουν να δώσουν εκείνο το περιθώριο χρόνου, για την αντικειμενική και ορθολογική πολιτική κριτική, στο σημερινό «πείραμα» της κυβέρνησης συνεργασίας, ευχόμενοι όλοι να πετύχει, αφού αφορά την επιβίωση της Ελλάδος.