Η ανακίνηση για πολλοστή φορά, του θέματος χωρισμού Κράτους -Εκκλησίας, ευπρόσδεκτη πάντα, δεν πρέπει να προκαλέσει ανησυχία για το πόσο βαθιά θα πάει. Αλλά για το ακριβώς αντίθετο: να μην μείνει κι αυτή την φορά στα λόγια, ή (το πιθανότερο) να προταθούν μερικές μόνο, μικρές και ανεπαίσθητες τροποποιήσεις.

Η συζήτηση όμως που άνοιξε, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολλές φορές στην Ελλάδα, όσον αφορά ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, το αυτονόητο παραβλέπεται.

Και δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητο στην εποχή μας ότι, το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να θρησκεύεται.

Η πρόσφατη απόφαση 660/2018 της «Ολομέλειας» του Συμβουλίου Επικρατείας (ΣτΕ) για το μάθημα των θρησκευτικών αποτελεί αναμφισβήτητα μια από τις χειρότερες στιγμές του.

Εν πρώτοις, είναι απορίας άξιον γιατί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, το οποίο έχει απασχολήσει επανειλημμένα και έντονα την κοινή γνώμη, κρίθηκε από την μικρότερη δυνατή σύνθεση της Ολομέλειας (συνολικά 17 σε σύνολο 64 Συμβούλων!!!). Ας όψεται βεβαίως ο πρόεδρος του ΣτΕ, που επιλέχθηκε, ελαφρά τη καρδία, από την παρούσα κυβέρνηση, παρά τις πανταχόθεν προειδοποιήσεις…

Η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αντιτάχτηκε με σφοδρότητα στη νομική κατοχύρωση του δικαιώματος των διεμφυλικών ατόμων να ορίζουν - χωρίς χειρουργική επέμβαση - το φύλο τους. Καμία έκπληξη. Με τον ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο, ζήλο η Καθολική Εκκλησία διαχρονικά αντιτίθεται σε ζητήματα όπως οι αμβλώσεις και η χρήση προφυλακτικών.
Εχουν περάσει σχεδόν τρεις αιώνες από τότε που ο Βολταίρος αναφερόμενος στην Εκκλησία προέτρεπε «να τσακίσουμε την άτιμη». Γιατί; Οχι επειδή ήταν ή δεν ήταν άθεος, αλλά γιατί γιʼ αυτόν και τον Διαφωτισμό η Εκκλησία ήταν μια από τις δυο αυθεντίες - η άλλη ήταν η Μοναρχία - που εμπόδιζε το αίτημα υπέρ της αυτονομίας του ατόμου.

Η ηγεσία της Εκκλησίας δυστυχώς μπαίνει μπροστά σε ζητήματα δημοκρατικών ρυθμίσεων της Βουλής των Ελλήνων. Μετά τις περιπέτειες στην εκπαίδευση με το μάθημα των θρησκευτικών έχουμε νέα ωμή παρέμβαση, αυτή την φορά στην υπόθεση της ταυτότητας φύλου με ανοιχτό εκβιασμό προς το πολιτικό σύστημα. Οι πληροφορίες για τα εμπόδια στην επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Άγιο Όρος, η «Ιερά εξέταση» προς τον Γιάννη Ραγκούση, ο διαιρετικός λόγος των επικεφαλής της εκκλησίας συνιστούν μια πραγματικά ακραία συντηρητική επίθεση στα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διατηρεί το δικαίωμα να έχει τους δικούς της κανόνες για να κρίνει εάν κάποιος είναι καλός ή κακός χριστιανός. Έχει την ευθύνη της υπεράσπισης των επιλογών των μελών της και να θεωρεί ότι κάθε πράξη χωρίς «την ευλογία του Θεού είναι εκτός της Χάριτος». Οτιδήποτε άλλο, που είναι εκτός Εκκλησίας ανήκει στον «χώρο της πτώσεως», όπως λένε οι ιεράρχες.
Σ’ αυτό το πεδίο Εκκλησία και κυβερνήσεις έχουν συγκρουστεί για σειρά θεμάτων, που αφορούν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες της Πολιτείας με γνωστότερο όλων το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Κατά καιρούς, διοργανώνονται λιτανείες αλλά και προσκυνηματικές τελετές για λείψανα αγίων, συχνά δε εκτίθενται αντικείμενα που ανήκουν σε αγιολογικές μορφές.

Πρόκειται για παραμορφωτική έκφραση της λαϊκής πίστης.

Τέτοιο παράδειγμα ήταν η έκθεση των πλαστικών παντοφλών γνωστού οσίου, ο οποίος τιμάται με σεβασμό για τη συνέπεια των πνευματικών και θρησκευτικών του αρχών με τον τρόπο που έζησε.

Σε μια τέτοια γκροτέσκα ιστορία περιττεύουν λοιπόν τα πολιτικά επιχειρήματα. Δεν μας μένει παρά να αναφωνήσουμε, μαζί με εκείνον τον παλιό κομφερανσιέ, την παροιμιώδη φράση του: κέφι, κέφι φίλοι μου καρκινοπαθείς. Ναι, στον Αγιο Σάββα.

... Αν ήταν να βοηθήσουν οι άγιοι να μην αποδιαλυθεί το ΕΣΥ, θα το είχαν κάνει επί κυβερνήσεως του ευλαβούς κ. Σαμαρά, που μας κατατρόμαξε προεκλογικά λέγoντας πως αν δεν τον ψηφίσουμε, θα έρθουν στα πράματα οι άθεοι που «θα κατεβάσουν τις εικόνες».

... Η πίστη δεν μετριέται με προσκυνήματα ιερών σκηνωμάτων. Εκτός αν στην τάση για μετονομασία (βλ. τρόικα - θεσμοί κ.ο.κ.) προστεθεί και «το εμπόριο ελπίδας». Από εδώ και πέρα: «θρησκευτικό συναίσθημα»

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν στο ησυχαστήριό του στη Βοιωτία, εκεί που ηρεμεί μετά από τις ημέρες του Πάσχα ή άλλων γιορτών, όταν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της επιστολής του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τον ίδιο, με αφορμή μια ατάκα που εκστόμισε ο Μακαριότατος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, το περασμένο Σάββατο, για την εκκλησιαστική περιουσία. Επίσημα ο Ιερώνυμος δεν είχε λάβει την επιστολή μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης. «Την πληροφορήθηκε μέσω συνεργατών του από ιστότοπο της Αριστεράς», έλεγαν κληρικοί που βρίσκονται κοντά του.

Από την εποχή που ο ιδρυτής της χριστιανικής θρησκείας κήρυξε «απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» κύλησε πολύ νερό στον μύλο της Ιστορίας. Και πολύ περισσότερο αίμα. Τα στελέχη των επίσημων χριστιανικών Εκκλησιών όχι μόνο παράκουσαν την εντολή του Ιησού, αλλά στην περίπτωση της Καθολικής Εκκλησίας γεφύρωσαν τη διαφορά

To παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα μίνι – ρεπορτάζ της γερμανικής ραδιοφωνίας σχετικά με τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις του ελληνικού κράτους με την Εκκλησία και η άποψη μου ζητήθηκε λόγω της συμμετοχής μου σε ομάδες του Facebook που ζητάνε την φορολόγηση της Εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι ο τίτλος αυτών των ομάδων είναι εν μέρη παραπλανητικός καθώς η Εκκλησία φορολογείται . Το ερώτημα όμως είναι : Φορολογείται επαρκώς και με ισονομία; Και εάν όχι, γιατί όχι; Η προσωπική μου εκτίμηση και απάντηση είναι όχι και αυτό θα γίνει προσπάθεια να αιτιολογηθεί στη συνέχεια.