Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης έγκειται στην απαγόρευση κάθε αναμείξεως άλλων κρατικών οργάνων και κάθε αθέμιτη παρέμβαση τρίτων στην άσκηση του έργου της, που αποτελεί το «σοβαρότερο και σπουδαιότερο από όσα εκτελούνται στην πολιτεία».1 Διότι στα δικαστήρια ανατίθεται η τήρηση της νομιμότητας και η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.

Όταν μια σοβαρή υπόθεση είναι σε διαδικασία έρευνας και κυρίως όταν εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κρατικοί υπάλληλοι, οι κυβερνητικοί παράγοντες πρέπει να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να αποφεύγουν ακόμη και τις έμμεσες αναφορές, γιατί διαφορετικά είναι ευάλωτοι στην κατηγορία ότι επιχειρούν να επηρεάσουν τις δικαστικές αρχές και τα πειθαρχικά όργανα της υπηρεσίας στα οποία έχουν παραπεμφθεί οι δράστες. Στοιχειώδες για οργανωμένα κράτη δικαίου; Στοιχειώδες. Ομως στην Ελλάδα όλα γίνονται διαφορετικά.

Στο πλαίσιο του παραλογισμού που κυριαρχεί στην ελληνική νομοθεσία είναι πολύ φυσιολογικό να συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω δάσκαλοι για «εσχάτη προδοσία» επειδή επιβάλλουν τη μάσκα στους μαθητές και γιατροί για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» επειδή διασωληνώνουν ασθενείς οι οποίοι βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Ο Ποινικός Κώδικας βρίθει πλημμελημάτων, που επιβάλλουν διαδικασία αυτοφώρου.

«Όπως όλα δείχνουν είναι θέμα λίγου χρόνου να επέλθει το μοιραίο για τη ζωή του Δ. Κουφοντίνα. Επειδή "ο σιωπών δοκεί συναινείν", ενώνω ακόμη μια φορά τη φωνή μου με εκείνους τους λίγους ηρωϊκούς και μοναχικούς ανθρώπους που στην εποχή των τεράτων, παλεύουν να κρατήσουν όρθιο το δημοκρατικό φρόνημα, τις Αρχές του Κράτους Δικαίου, της Αλληλεγγύης και τις αξίες της ανθρώπινης ζωής.

Ξεκίνησε και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσει και δεν πρέπει φυσικά να σταματήσει η διαδικασία αποκάλυψης παραβατικών συμπεριφορών και εγκληματικών πράξεων σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους. Ανοιξαν τα στόματα. Καλά κρυμμένα μυστικά έρχονται επιτέλους στο φως. Εμβρόντητη η κοινή γνώμη παρακολουθεί. Υπεράνω υποψίας άνθρωποι, γνωστοί επαγγελματίες, με εξαιρετικές επιδόσεις στα πεδία όπου δραστηριοποιούνται, εγκαλούνται για άσκηση βίας, ψυχολογικής, σωματικής και για σεξουαλική κακοποίηση. Ορισμένες παρατηρήσεις:

Με αφορμή την πρωτοβουλία του υπουργείου Δικαιοσύνης για τροποποιήσεις στο οικογενειακό μας δίκαιο, έχει έλθει στην επικαιρότητα το ζήτημα της επιμέλειας των τέκνων σε περίπτωση λύσης ή ακύρωσης του γάμου ή διάστασης των συζύγων και ειδικότερα το ζήτημα αν είναι προτιμότερο να υπάρχει σʼ αυτή την περίπτωση κοινή επιμέλεια των δύο γονέων (συνεπιμέλεια). Υπάρχει σχετικώς μεγάλη δημόσια προβολή της θέσης των υποστηρικτών της συνεπιμέλειας.

Ο χώρος της Δικαιοσύνης είναι ένας εξαιρετικά ευαίσθητος χώρος, όπου «καθρεφτίζονται» κοινωνικές αλλά και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έδειξε εξ αρχής την «αλλεργία» στην θεσμική της υποχρέωση για ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και με σειρά παρεμβάσεων επιχείρησε να τιθασεύσει τον ανεξάρτητο χαρακτήρα της και να ποδηγετήσει αποφάσεις της. Στοχεύοντας φυσικά στην προστασία, ασυλία και φροντίδα των «φίλιων δυνάμεων» σε πολιτικό και κοινωνικό Επίπεδο.

«Οι συνάδελφοί μου δεν υπήρξαν ποτέ κορίτσια 13 ετών και επομένως δυσκολεύονται να καταλάβουν!». Σε μια περίοδο που ήταν η μόνη γυναίκα δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ουάσιγκτον, η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ θέλησε με αυτές τις λέξεις να «προκαταλάβει» την κρίση των οκτώ ανδρών συναδέλφων της, που έμελλε να καταγραφεί σε μιαν ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου. Και τα κατάφερε: με την απόφαση Safford κατά Redding (2009), το Δικαστήριο έκρινε ότι το ξεγύμνωμα μιας 13χρονης κοπέλας στο σχολείο, με ξεκούμπωμα του σουτιέν και κατέβασμα της κιλότας της, για να διαπιστωθεί εάν είχε πάνω της ναρκωτικά, πήγαινε πολύ μακριά. Και τούτο ακόμη και αν τη σωματική έρευνα έκανε γυναίκα υπάλληλος, με διακριτικότητα, πίσω από παραβάν.

Εχουν περάσει 26 μήνες από τον Μάιο 2018, όταν το αμερικανικό QMC έφερε στο φως το σκάνδαλο Folli Follie. Τα ευρήματα των ελεγκτών της Alvarez & Marsal προκάλεσαν σεισμικές δονήσεις πολύ πέραν της Ελλάδας, όλοι έτριβαν τα μάτια τους από την έκταση της λεηλασίας και τον τρόπο με τον οποίο γινόταν, κάτω από τη μύτη όλων των εμπλεκομένων αρχών. Πέρασαν και σχεδόν 18 μήνες αφότου ασκήθηκε η πρώτη ποινική δίωξη, μετά την πρώτη έρευνα που έκανε ο εισαγγελέας Γιάννης Δραγάτσης. Κι όμως, για ένα σκαστό σκάνδαλο που δυσφημίζει την Ελλάδα και την ελληνική επιχειρηματικότητα διεθνώς, οι κατηγορούμενοι δεν κλήθηκαν σε απολογία παρά μόλις την περασμένη Τρίτη. Θα απολογηθούν στις 4 Σεπτεμβρίου – 28 μήνες μετά.

Μπορεί ένας εισαγγελέας να παρασύρεται από τον συναισθηματισμό του και να εκφωνεί έναν φορτισμένο λόγο όταν προτείνει την ενοχή ή την αθώωση ενός κατηγορουμένου; Ή πρέπει, ως εκ της θέσεώς του, να μεταχειρίζεται πάντα τα πρόσωπα που συμμετέχουν στη δίκη κατά τρόπο αμερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιμο, όπως ορίζει το άρθρο 332 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας;

Δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω τι ακριβώς λέει το Σύνταγμα γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι ένας απλός πολίτης που βιώνει το 8ο έτος των μνημονίων και πληρώνω μαζί με τους υπόλοιπους πολίτες το κόστος της κρίσης. Επίσης, ως δημοσιογράφος υποβάλλω δήλωση Πόθεν Έσχες, όπως προβλέπει ο νόμος υποχρεωτικά για δικαστές, βουλευτές, δημόσιους υπαλλήλους και όσους κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα και δημοσιογράφους.

Ο ορυμαγδός των κυβερνητικών επιθέσεων κατά της Δικαιοσύνης (τηλεοπτικές άδειες, πενταετής παραγραφή των φορολογικών υποθέσεων, Ηριάννα κ.λπ.) συνεχίζεται. Και δεν εννοώ τις ασυναρτησίες του κ. Πολάκη. Θα ήταν σχεδόν αδιάφορες, αν δεν ήταν υπουργός. Τι να πει όμως κανείς, αν σε αυτή την επίθεση πρωτοστατεί ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής αλλά ακόμη και ο Πρωθυπουργός της χώρας; Τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Στον διάλογο όμως που ξεκίνησε για το αν κρίνεται η Δικαιοσύνη, έχουν ειπωθεί απίστευτα πράγματα