Ο απόλυτος διασυρμός

Τα κόμματα εξουσίας τελικώς τα κατάφεραν. Διεσύρθησαν. Το ΠΑΣΟΚ γιατί είχε τη φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος που αναστάτωσε τη χώρα και την Ευρώπη, την οποία εγκατέλειψε ύστερα από τα ταπεινωτικά τελεσίγραφα που επέδωσαν Μέρκελ και Σαρκοζί στον Γ. Παπανδρέου.

Η Ν.Δ. γιατί υποχρεώθηκε να περάσει από τα αδιάλλακτα «όχι» στα «ίσως» για να καταλήξει στα δειλά «ναι», βάζοντας ορισμένους αστερίσκους προκειμένου να περισώσει κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας. Διαπίστωσε, αρκετό καιρό πριν αναλάβει την ευθύνη της διακυβέρνησης, ότι ένα αστικό κόμμα που θέλει να είναι πολυσυλλεκτικό δεν μπορεί να κάνει αζημίως ακτιβισμό αριστερού τύπου.

Μεσολάβησαν και από τις δύο πλευρές τακτικισμοί του χειρίστου είδους για να μην διασαλευθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες, μπλόφες κακής ποιότητας για να ξεγελαστεί η κοινή γνώμη και εκβιασμοί επιπέδου νηπιαγωγείου για να στριμωχτεί ο αντίπαλος. Το δυστύχημα είναι ότι με τα καμώματά τους διέσυραν και τη χώρα. Αντιδρούμε με οργή και σωστά, για την ανοίκεια συμπεριφορά των ξένων, οι οποίοι για να μας δώσουν τα λεφτά θέλουν τις υπογραφές των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας. Δεν τους εμπιστεύονται. Δυστυχώς έχουν δίκιο.

Γιατί να εμπιστευθούν τις ηγεσίες δύο κομμάτων τα οποία έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσφημίσουν τη χώρα τους. Το 2004 η κυβέρνηση Καραμανλή δεν δίστασε να προχωρήσει στην απογραφή για να τσαλακώσει το ΠΑΣΟΚ και να απαλλαγεί από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της. Το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Το 2009 η κυβέρνηση Παπανδρέου για να απεγκλωβιστεί από το προεκλογικό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» εξέθεσε τη χώρα παρομοιάζοντάς την με τον Τιτανικό, έκανε λόγο για διεφθαρμένους πολίτες, εγκαλώντας την προηγούμενη κυβέρνηση για παραχάραξη των στοιχείων. Νόμισε ότι έπαιρνε εκδίκηση για το έγκλημα της απογραφής, κάνοντας το ίδιο έγκλημα. Ακόμη μία φορά το κομματικό συμφέρον μπήκε πάνω από το εθνικό. Οποιος κι αν ήταν στη θέση των δανειστών τα ίδια πράγματα θα απαιτούσε από αφερέγγυες πολιτικές ηγεσίες. Πάλι καλά που δεν ζήτησαν και πιο εξευτελιστικές υποχωρήσεις.

Τις τελευταίες μέρες ωστόσο πέτυχαν τα επιτελεία των κομμάτων εξουσίας να διασύρουν και σοβαρούς ανθρώπους, τους οποίους τα ίδια είχαν καλέσει για να σώσουν την παρτίδα. Αν πιστέψουμε τους διάφορους παράγοντες, ο Λουκάς Παπαδήμος ήρθε στην Αθήνα απρόσκλητος, στον Ν. Διαμαντούρο ουδέποτε έγινε βολιδοσκόπηση, ο Β. Σκουρής έθεσε μόνος του υποψηφιότητα για πρωθυπουργός, ενώ οι Β. Ράπανος και Γ. Κουκιάδης με δική τους πρωτοβουλία έδωσαν τα ονόματά τους στην κυκλοφορία.

Από το «καλαμπούρι» αυτό δεν έμειναν αλώβητα ούτε τα μέσα ενημέρωσης. Αναδείξαμε και καταργήσαμε πέντε πρωθυπουργούς σε διάστημα ολίγων ωρών. Γίναμε ιμάντες μεταβίβασης πληροφοριών, διαρροών και ακριτομυθιών που κατασκευάζονταν σε κομματικά κέντρα, περιβάλλοντα αρχηγών και εξωθεσμικούς κύκλους, συμβάλλοντας στη δημιουργία κλίματος γενικευμένης απαξίωσης. Στελέχη που ήθελαν να προωθήσουν τις δικές τους επιλογές παρουσίαζαν την επιθυμία τους ως τελεσίδικη απόφαση του αρχηγού τους και έβρισκαν φιλόξενη στέγη σε κάποιο μέσο ενημέρωσης. Η εμφανιζόμενη ως «σίγουρη» και καρατσεκαρισμένη πληροφορία αναμεταδιδόταν αστραπιαίως από τα υπόλοιπα μέσα με συνέπεια να δημιουργούνται σιδερένιες βεβαιότητες. Παράγοντες που επιδίωκαν να «κάψουν» ονόματα, έχοντας στο μυαλό τους άλλες λύσεις, μετέφεραν κι αυτοί ως σίγουρη την ακριβώς αντίθετη πληροφορία, η οποία καταλάμβανε περίοπτη θέση στα ρεπορτάζ και τις αναλύσεις δίπλα στην προηγούμενη. Ολοι είχαμε τα πάντα.

Ο ανταγωνισμός είναι όντως σκληρός. Λάθη αναπόφευκτα θα γίνουν όταν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα είναι σε ζωντανή σύνδεση σε 24ωρη βάση με τα θέατρα του πολέμου. Ωστόσο η ταχύτητα στη μετάδοση μιας πληροφορίας για να εξασφαλιστεί η πρωτιά, υπονομεύει τους άλλους βασικούς πυλώνες της ενημέρωσης που είναι η ακρίβεια και η ψύχραιμη στάθμιση των στοιχείων. Αγαθά πολύτιμα, η διαφύλαξη των οποίων απαιτεί μια σχετική βραδύτητα στην αξιολόγηση, ιδιαίτερα μάλιστα αν απέναντί σου βρίσκονται αδίστακτα συστήματα εξουσίας που δεν ορρωδούν προ ουδενός, που προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία, που θέλουν να βγουν λάδι, φορτώνοντας το κόστος σε άλλες πλάτες. Φτάσαμε στο σημείο να μιλάει ο Ευ. Βενιζέλος για «δημοσιογραφική φούσκα», κι ας ήταν συνάδελφοί του και σύντροφοί του αυτοί που την τρομπάρισαν. Στο τέλος οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας θα κατηγορήσουν γι’ αυτό το άθλιο έργο τα μέσα ενημέρωσης. Κι ας ήταν οι σκηνοθέτες.