Ο αναστοχασμός πάνω στα πρόσφατα γεγονότα -τέλος τρικομματικής κυβέρνησης και συγκρότηση νέας κυβέρνησης- με βάση και τις πρόσφατες εξελίξεις ίσως βοηθάει να ξανατεθούν ορισμένα σημαντικά ερωτήματα. Λόγου χάρη, η ΔΗΜΑΡ έφυγε από την κυβέρνηση ή στην πραγματικότητα εκδιώχθηκε, μια και o Σαμαράς και η επιτελική ομάδα του Μαξίμου εκτίμησαν ότι αποτελεί εντέλει πολιτικό εμπόδιο στους χειρισμούς της κυβέρνησης του, ενόψει των αναμενόμενων εξελίξεων.

Δεν το κρύβω. Δεν ανήκω, ούτε και θέλω, στην κατηγορία της δημοσιογραφίας των ανέξοδων κηνσόρων της δημόσιας ζωής. Των τροφών του λαϊκισμού και των επωαστήρων φασιστικών όφεων. Των κατ’ επάγγελμα αρχαγγέλων που ισοπεδώνουν πρόσωπα και πολιτικές αποκρύπτοντας τις σύνθετες λύσεις, οι οποίες απαιτούνται για υπερτριαντακονταετή προβλήματα που έχουν δημιουργήσει ένα απολιθωμένο δάσος. Ολων όσοι έχουν «ελευθέρας» στο διαχρονικό πάρτι «οργής του λαού». Του αεί αμέτοχου, άμωμου και άσπιλου για έργα ανδρών που οι ίδιοι ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν σε δημόσια αξιώματα.

...Υπήρχε σχέδιο εκλογών. Θεώρησαν ότι μπορούσε η Νέα Δημοκρατία, έστω και με επαναληπτικές εκλογές, υπό το βάρος διλημμάτων και πόλωσης, να πετύχει αυτοδυναμία. Οι αποτρεπτικές παρεμβάσεις των Ευρωπαίων εταίρων υπήρξαν. Όμως, το πότε θα γίνουν εκλογές είναι θέμα της εξέλιξης των πραγμάτων. Ιδιαίτερα του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και των μέτρων που τροφοδοτούν τη λιτότητα και την ύφεση, με ό,τι αυτά αντανακλούν στην κοινωνία και στις πλάτες των πολιτών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευθύνη για τις εξελίξεις που προκλήθηκαν είναι αποκλειστικά του κ. πρωθυπουργού. Και δεν είναι περιορισμένη.

Σχεδόν παράλληλα με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση άνοιξε ένας νέος κύκλος συζητήσεων για την πολύπαθη «κεντροαριστερά». Στις περισσότερες συζητήσεις και τοποθετήσεις διατυπώνεται συχνά η άποψη πως σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη μιας ευρύτερης πολιτικής συνεννόησης και επανεκκίνησης του «μεταρρυθμιστικού πόλου». Τίποτε πιο σωστό από αυτό. Το «πώς» όμως παραμένει ακόμη θολό, αντιφατικό και «ανοιχτό», δεδομένου ότι α) πολλοί θεωρούν ότι η πλάστιγγα των πρωτοβουλιών μετακινείται πλέον προς την πλευρά του «υπεύθυνου» ΠΑΣΟΚ β) άλλοι θεωρούν ότι μια τέτοια απόπειρα συμπεριλαμβάνει και τον ΣΥΡΙΖΑ γ) ορισμένοι αναζητούν νέα «σχήματα-γέφυρες» ανάμεσα στις μικρότερες ομάδες και τις προσωπικότητες του μεταρρυθμιστικού χώρου.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ μας χωρίζουν πάρα πολλά. Προτείνει στάση πληρωμών. Αυτό δεν αποτελεί μονομερή καταγγελία της σύμβασης; Εμείς δεν συμφωνούμε με την μονομερή καταγγελία της συμφωνίας όπως επίσης και με την στείρα αντιπολίτευση. Δεν επιδιώκουμε να γίνουμε « ήπιος ΣΥΡΙΖΑ». Η ΔΗΜΑΡ σταθερά υποστηρίζει την αναζήτηση λύσεων για τη χώρα και την κοινωνία μέσα στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο και είναι επισπεύδουσα δύναμη των ουσιαστικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Διεκδικούμε να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση. Δεν μπορεί να αποτελεί στόχο το πρωτογενές πλεόνασμα με κάθε κόστος, χωρίς να υπολογίζεται το κοινωνικό βάρος δυσβάσταχτων μέτρων.

Αποχωρώντας από την κυβέρνηση μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, η ΔΗΜΑΡ έπραξε το αυτονόητο. Ήταν η μόνη υπεύθυνη αριστερή στάση. Εξάλλου ο κ. Σαμαράς την ώθησε προς την έξοδο, προσφέροντάς της ως μόνη εναλλακτική λύση μιαν εξευτελιστική αποδοχή πραξικοπηματικών τετελεσμένων. Η ΔΗΜΑΡ επιβεβαίωσε ότι, σε αντίθεση με το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, και παρά τα όποια προβλήματά της, δεν έχει μεταλλαχθεί σε έναν μηχανισμό κατανομής υπουργικών και άλλων θέσεων, αλλά εξακολουθεί να έχει τις δημοκρατικές ευαισθησίες, αξιοπρέπεια και αντανακλαστικά που (πρέπει να) χαρακτηρίζουν την Αριστερά.

Oι χώρες με γερές βάσεις στο πολιτικό τους σύστημα διαθέτουν έναν ισχυρό κεντρώο χώρο. Εδώ συντελούνται οι συγκλίσεις των κυβερνητικών κομμάτων τους. Το Κέντρο είναι το σημείο ισορροπίας για συναινέσεις, ακόμη περισσότερο σε ώρες κρίσεων. Στη χώρα μας έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ούτε καν προσπαθεί να ανοιχθεί στο Κέντρο. Ταυτόχρονα, είναι ανησυχητικές οι ενδείξεις για δεξιά στροφή της ΝΔ.

Εχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει... Είναι το σύνηθες ευφυολόγημα των γιατρών όταν εξετάζουν υπέργηρους που δηλώνουν (και νιώθουν) ότι «χαίρουν άκρας υγείας».
Μακάβριο χιούμορ μεν, τόσο πραγματιστική διάγνωση δε...
Η οικονομία της Ελλάδας το 2009 έχαιρε επίσης «άκρας υγείας». Είχε πεθάνει, αλλά δεν το ήξερε...
Το δράμα ωστόσο δεν είναι αυτό κυρίως, όσο οι θεράποντες ιατροί.

Τα πάντα ρεί (και… διαρρέει).

• Πρώην ΠΑΣΟΚΟΙ που έγιναν για ένα φεγγάρι ΔΗΜΑΡ προκειμένου να πάρουν κάποια (συγ)κυβερνητική καρέκλα επιστρέφουν τώρα στη βάση τους, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στη ΝΔ (μιας και αυτή κυβερνά στην πραγματικότητα).
• Πρώην τεχνοκράτες, τάχατες κομματικά ουδέτεροι (!), μόλις ανέλαβαν κυβερνητικό ή κρατικό πόστο μετεξελίχθησαν στους πλέον σκληρούς «γραμμιτζήδες» (όλων των υπουργών και όλων των ρευμάτων).
• Πρώην λαμόγια (κοινωνικής και επαγγελματικής έκνομης δράσης) δηλώνουν αντιμνημονιακοί και αυτομάτως παραγράφονται τα ανομήματά τους και αποδίδονται λευκοί στην κομματική/κοινοβουλευτική/τηλεοπτική παρουσία τους.

Η απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν και ορθή και αναγκαία μετά το, κατά πραξικοπηματικό τρόπο, κλείσιμο της ΕΡΤ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κόμμα μας βρήκε αφορμή από μια υπόθεση που αφορούσε τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης έστω κατά παράνομο και αντιδεοντολογικό τρόπο, επειδή έχει δήθεν ευαισθησία στην προστασία προνομιούχων ομάδων που ζουν σε βάρος του υπόλοιπου Λαού. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση ήταν αναγκαία γιατί η δική μας ιδεολογία είναι με συνέπεια αφενός δημοκρατική, δηλαδή υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατική νομιμότητα και αφετέρου μεταρρυθμιστική και εκσυγχρονιστική διότι πορευόμαστε με τις αρχές της ανανεωτικής Αριστεράς.

Η παρέμβαση του Αντώνη Μανιτάκη ούτε διαβάστηκε, ούτε συζητήθηκε όσο έπρεπε. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την προσωπική του εκδοχή απέναντι σε μία αφήγηση που εναποθέτει ευθύνες στην πλάτη του. Και όμως, το κείμενό του, εικονογραφεί πειστικά την περιπέτεια της χώρας στα χρόνια του μνημονίου - θα μπορούσε να αναγνωστεί σαν την Γκερνίκα μας. Το μόνο πρόβλημα που έχει είναι το μέγεθος.

«Ο Μακιαβέλι έλεγε ότι όποιος χτίζει ένα φρούριο για να καταφύγει εκεί, φυλακίζεται από τα ίδια του τα τείχη : και χάνεται ∙ όχι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για την πολιτική». Θυμήθηκα την παλιά ρήση του Αλτουσέρ για τον Μακιαβέλι, παρακολουθώντας τις συζητήσεις που διεξάγονται αυτή την περίοδο εντός και εκτός των κομματικών οργάνων της ΔΗΜΑΡ, με αφορμή την πρόσφατη επιλογή αποχώρησης από την κυβέρνηση. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στο ίδιο το συμβάν αλλά στις εσωτερικές ερμηνείες του.