Η γενιά του Πολυτεχνείου έπαψε να υπάρχει, ως πολιτική συλλογικότητα δρώντων ατόμων, στις 18 Νοεμβρίου 1973. Από τον Ιανουάριο του 1972 έως το Νοέμβριο του 1973 μία μεγάλη και δυναμική μειονότητα των φοιτητών εκείνης της εποχής συγκρότησε το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, κορύφωση του οποίου ήταν το Πολυτεχνείο. Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα αναδείχθηκε, όπως είναι γνωστό, ως ο κυριότερος αντίπαλος της δικτατορίας.

...Μόνο την καταστροφή έφερε το Πολυτεχνείο. Αυτό ισχυρίζεται το ΛΑΟΣ. Η επόμενη μέρα, λένε, έφερε τον Ιωαννίδη, τον Αττίλα στην Κύπρο και άλλα δεινά. Επιπλέον, πάνω στο Πολυτεχνείο, κηρύσσει ο κ. Γεωργιάδης, «στήθηκε ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της θολοκουλτούρας στην Ελλάδα. Πάνω σε αυτό το γεγονός στήθηκε ολόκληρη προπαγάνδα, ολόκληρη διαστρέβλωση της Ιστορίας, που οδήγησε την Αριστερά στην εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Το ’72-΄73, στην περίοδο ανάπτυξης του μαζικού αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μεταξύ άλλων βλέπαμε τις «Μέρες του ΄36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου και διαβάζαμε τα βιβλία του μεγάλου δασκάλου της πολιτικής ανάλυσης, του σπουδαίου δημοσιογράφου και αγωνιστή της Αριστεράς Σπύρου Λιναρδάτου για την 4η Αυγούστου και για το πως φτάσαμε σ΄αυτήν.

14 Νοέμβρη 1973, απόγευμα. Ο σύντροφοι από την ΑΣΟΕΕ έρχονται στο σπίτι. Έπρεπε να εκτιμήσουμε την κατάσταση, αφού μόλις την προηγούμενη μέρα, κάτω από το “άγρυπνο μάτι των χαφιέδων”, είχαμε καταλάβει τη Σχολή και στο κατάμεστο κεντρικό αμφιθέατρο, με απόλυτη διαφάνεια και μαζική δημοκρατική συμμετοχή στη συνέλευση και στην ψηφοφορία, εκλέξαμε την εννεαμελή επιτροπή που θα είχε την ευθύνη του συντονισμού του αγώνα για τη νέα ακαδημαϊκή περίοδο.

Άρκεσε μια πομφόλυγα της ΟΝΝΕΔ – δηλαδή των νέων που πολιτικοποιήθηκαν με εκδρομές στα «ξερονήσια» της Μυκόνου και που μαζί με τα άλλα γερασμένα παλικάρια της ΠΑΣΠ, της ΚΝΕ και του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν ότι μπορούν για να μην εφαρμοστεί μια σωστή μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια- και πήραν την σκυτάλη κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι όπως ο Κώστας Ιορδανίδης. Με άρθρο του στην «Καθημερινή» της Κυριακής 4 Σεπτεμβρίου 2011 ζητάει και αυτός «να ξεμπερδεύουμε μια και καλή από την γενιά του Πολυτεχνείου, που στην καλύτερη περίπτωση κατήντησε μια γραφικότητα».

Οι εκλογές τελείωσαν και μάλλον ως παρένθεση φαντάζουν . Η χώρα επέστρεψε στις μεγάλες της δυσκολίες σε ένα εφιαλτικό ευρωπαϊκό περιβάλλον. Και ταυτόχρονα το παρελθόν της είναι εδώ.

Όσοι περάσαμε έξω από το πολυτεχνείο το καθιερωμένο τριήμερο βομβαρδιστήκαμε και πάλι με τον ξύλινο λόγο του ΚΚΕ στο διαπασών. Του ΚΚΕ που ως κόμμα, ας σημειωθεί η ιστορική αλήθεια, ήταν τότε εχθρικό στην εξέγερση του Νοέμβρη.

Ο βουλευτής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ απαντώντας άμεσα στην παρέμβαση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΛΑΟΣ Αστέριου Ροντούλη , που επανέφερε μέσα στην αίθουσα της βουλής τα χουντικά συνθήματα του «Ελλάς –Ελλήνων- Χριστιανών», υπογράμμισε: "μας θλίβει βαθύτατα η στάση του ΛΑΟΣ σήμερα ειδικά που τιμούμε την εξέγερση των νέων και του ελληνικού λαού και τη μνήμη των θυμάτων του Πολυτεχνείου που έπεσαν κάτω από τις σφαίρες της χούντας."

Τριακοστή έβδομη επέτειος, σήμερα, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στον φασισμό. Παρότι κανένας «-ισμός» δεν στεριώνει ως ιδεολογία στην κατακερματισμένη κοινωνία μας, εντούτοις οι φασιστικές συμπεριφορές είναι σήμερα περισσότερο εξαπλωμένες στη χώρα μας απ’ όσο το 1973. Τότε ανήκαν στη δικτατορική κυβέρνηση. Σήμερα έχουν διευρυνθεί.

Στεφάνι στο Πολυτεχνείο κατέθεσε σήμερα το πρωί ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, επικεφαλής πολυπληθούς αντιπροσωπείας του κόμματος. Στις δηλώσεις του ο Φ. Κουβέλης, μεταξύ άλλων, ανέφερε:

«Σήμερα ο αγώνας είναι να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της χώρας, της κοινωνίας, των εργαζομένων. Σήμερα ο αγώνας είναι για μια κοινωνία που βρίσκεται τεμαχισμένη κάτω από το βάρος αδυσώπητων προβλημάτων".

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί φάρο για τους σημερινούς αγώνες του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Τα παιδιά του Νοέμβρη του 73’ δείχνουν το δρόμο.
Οι ανάγκες του σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικές, ωστόσο τα κεντρικά αιτήματα της εξέγερσης για «ψωμί- παιδεία- ελευθερία» παραμένουν επίκαιρα.
Η γενιά του Πολυτεχνείου έκανε το καθήκον της. Ας εμπνευστούμε από τα οράματά της για μια Ελλάδα με ευρύτερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, καλύτερη παιδεία, με κοινωνικό κράτος. Για μια κοινωνία αλληλεγγύης και αποδοχής της διαφορετικότητας. Για μια κοινωνία πλουραλιστική και πολυπολιτισμική.

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του ’73, στο Πολυτεχνείο, πέρα από τα συνθήματα για την ζωντανή μνήμη, το μήνυμα και την επικαιρότητά του, υπάρχει και η σχετική βεβαιότητα: η γενιά του Πολυτεχνείου εγκατέλειψε, αν δεν πρόδωσε, τα ιδανικά της. Οι περισσότεροι επικριτές των μεσόκοπων πια, «παιδιών του φλογερού Νοέμβρη» έχουν απτά παραδείγματα.

Γράφω στο ίδιο γραφείο που είχα και τότε. (Είμαι κολλημένος στα αντικείμενα ή στο χρόνο;). Μου έχει ζητηθεί «ένα βιωματικό κείμενο που θα εστιάζει σε γεγονότα που έχουν σχέση μ΄εμένα». 36 χρόνια μετά λοιπόν, η ιστορία της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου, προκαλεί ακόμη ενδιαφέρον. (Για λίγες μέρες κάθε χρόνο).

Η ιστορία της γενιάς μου εγγράφεται σε δύο διαφορετικές παραδόσεις. Η μία είναι αυτή των δημοκρατικών αγώνων του ελληνικού λαού και της νεολαίας, στη μετεμφυλιακή περίοδο. Η άλλη είναι αυτή των εξεγέρσεων της νεολαίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, στην περίοδο του ’70.