Καθώς η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις σχετικά με τη μετάλλαξη Ομικρον, ο καθηγητής Πολιτικής της Υγείας τουLSE, Ηλίας Μόσιαλος, εμφανίζεται στη συνέντευξη που παραχωρεί στα «ΝΕΑ» συγκρατημένα αισιόδοξος. Παρʼ όλα αυτά, επιμένει πως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμηθεί ο κίνδυνος χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Αναφερόμενος, δε, στην επέκταση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στους πολίτες άνω των 60 ετών, σημειώνει πως ελπίζει το μέτρο να πετύχει ώστε «να μη χρειαστεί να εφαρμοστεί». Οσον αφορά το μέλλον, εκτιμά ότι η νόσος θα γίνει ενδημική.

Ο κ. Ερντογάν διατρέχει μια περίοδο έντονων αναταράξεων τόσο στο εσωτερικό, όσο και στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας. Από τη μια η μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα (και της οποίας το γιατρικό δεν μοιάζει να είναι τα χαμηλά επιτόκια) και που για πρώτη φορά θέτει σε αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία του μεγάλου ηγέτη, ο οποίος είχε για χρόνια κρατήσει αλώβητη την επικυριαρχία του στην τουρκική πολιτική σκηνή.

Δεν είναι μόνο το συγκινησιακό σοκ από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά που εξηγεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την εκλογή νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Και οι πολίτες που κατά χιλιάδες από όσο φαίνεται θα πάνε στις κάλπες , δεν κινητοποιούνται για τα πρόσωπα. Είναι η συνείδηση ότι η δομή που έχει λάβει το κομματικό σύστημα σήμερα είναι προβληματική και γι’ αυτό η δυναμική του παραμένει ανοιχτή και απρόβλεπτη.

«Δεν έχουμε "πανδημία ανεμβολίαστων", έχουμε κρίση δημόσιας Υγείας με 100 νεκρούς τη μέρα και με κατάρρευση του ΕΣΥ [...] Ο πρωθυπουργός καλά θα κάνει να μην προκαλεί και να δείξει στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι στην υγειονομική καταστροφή που συντελείται. Μήπως και κάτι περισωθεί».

Και περνούσαν και περνούσαν μπροστά από το κοριτσάκι. Κι έβλεπαν… Δεν έβλεπαν. Μόνο τον εαυτό τους έβλεπαν. Ετσι τους έμαθαν. Ετσι τους είπαν. Ετσι τους δασκάλεψαν. Τι να τον κάνεις τον άλλο; Απού μπορεί κι απάνω του. Ετσι είναι η ζωή τούς είπαν. Σκληρή. Μην κωλώνεις. Ο εαυτός σου πάνω απ’ όλα. Τα οφέλη σου και μόνο κοίτα. Την ευχαρίστησή σου. Αρπαζε τις ευκαιρίες όπως να ’ναι. Οπου να ’ναι. Μην το ψάχνεις. Απόφευγε τις «κακοτοπιές».

Η υποχρεωτικότητα, η ελευθερία, τα δικαιώματα, η αλληλεγγύη, η Δεξιά, η Αριστερά.

Η διαχείριση της πανδημίας βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά είναι γεγονός ότι στη χώρα μας το φαινόμενο παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, σε συνδυασμό με το ότι διαδέχεται μια πολύχρονη κοινωνική κρίση.

Οι κοινοί στόχοι, οι αποκλίσεις και οι συμβιβασμοί μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Φιλελευθέρων στη Γερμανία

“Να τολμήσουμε περισσότερη πρόοδο” είναι ο τίτλος που επέλεξε για την προγραμματική συμφωνία της η νέα κόκκινη - πράσινη - κίτρινη κυβέρνηση συνασπισμού στη Γερμανία, εν είδει συνέχειας στο “να τολμήσουμε περισσότερη δημοκρατία” του Βίλι Μπραντ, όταν σχημάτισε το 1969 κυβέρνηση μαζί με τους Φιλελεύθερους.

Πώς εξηγείτε το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών; Γιατί είναι δύσκολη η αντιμετώπισή του;

Η βία κατά των γυναικών αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι πατριαρχικές μας κοινωνίες, αναγνωρίστηκε ως κοινωνικό πρόβλημα χάρη στις έρευνες και τις προσπάθειες των φεμινιστριών, που έγιναν αποδεκτές και από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ευρώπης, κ.ά. Η βία, αλλά και η απειλή της βίας, συνιστούν σημαντικό μέσο κοινωνικού ελέγχου.

«Η κλιματική κρίση θέτει την ανθρωπότητα σε μια πρωτόγνωρη δοκιμασία που επιβάλλει συνεργασία και δράση»

“The changing childhood project”. Στη μεγάλη έρευνα για την παιδική ηλικία στον 21ο αιώνα, που διεξήγαγε, με αφορμή τα 75 της χρόνια, η UNICEF, σε 21 χώρες, σε όλες τις ηπείρους, πήραν μέρος 21.000 άτομα ηλικίας από 15 ώς 24 ετών και άνω των 40. Οι νέοι εμφανίζονται γενικά πιο αισιόδοξοι για το μέλλον από ό,τι οι μεγαλύτεροί τους.

H χαρά ή και η έκπληξη από το θριαμβευτικό αποτέλεσμα της ομάδας του Σταύρου Καπάκου στις εκλογές για τη διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ, του αυτόνομου υγειονομικού και επικουρικού ταμείου των δημοσιογράφων και των εργαζομένων στα ΜΜΕ, γρήγορα έδωσε τη θέση της στο βάρος της ευθύνης που κουβαλάει μια «ολοκληρωτική» και απόλυτη νίκη.

Υπάρχουν κάποιες λέξεις/έννοιες, τις οποίες έχουμε ακούσει και έχουμε πει άπειρες φορές και γι’ αυτό τις θεωρούμε δεδομένες και συνεπώς εκτός συζήτησης. Μια τέτοια έννοια είναι το δίπολο Δεξιάς και Αριστεράς. Ολοι (νομίζουμε ότι) ξέρουμε χοντρικά τι σημαίνουν οι όροι, οι περισσότεροι διαλέγουμε μεταξύ των δυο, και μερικοί αφιερώνουν τη ζωή τους ολόκληρη για να δικαιώσουν την επιλογή τους.

Μια ιστορία μετ’ εμποδίων

Εδώ και χρόνια ακούγεται και γράφεται πως εκτός από την άνοδο και την πτώση, την άνθηση και το μαρασμό της σοσιαλδημοκρατίας σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο ελληνικό ζήτημα σε σχέση με τη σοσιαλδημοκρατική υπόθεση και την υποδοχή της. Ιστορικοί και κοινωνικοί λόγοι εμπόδισαν, αλλοίωσαν ή υπονόμευσαν εξαρχής την τύχη μιας αντίστοιχης κουλτούρας και πολιτικής.