Ενα κύμα εθνικού ναρκισσισμού σαρώνει τη χώρα μας μετά το επεισόδιο Δένδια - Τσαβούσογλου. Δημοσιογράφοι, διεθνολόγοι και κόμματα επικροτούν: επιτέλους, κάποιος «τους τα είπε χύμα», οι τουρκικές προκλήσεις δεν έμειναν αναπάντητες. Ας παραδειγματιστούν και οι Ευρωπαίοι εταίροι που τόσον καιρό χαϊδεύουν τον Ερντογάν. Η Ελλάδα έδειξε τον δρόμο. Μπράβο, Νίκο.

Εν αρχή ην ο λόγος. Ο Γουτεμβέργιος πρόσταξε «τυπωθείτω» και η διακίνηση των ιδεών άρχισε να γίνεται μέσω βιβλίων, εφημερίδων, προκηρύξεων και πάσης φύσης γραπτών. Η αναπαραγωγή και η κατοχύρωσή τους προϋπέθεταν το καφενείο, τον χώρο δουλειάς, «τη συγκέντρωση».

Ήταν η εποχή των μεγάλων επαναστάσεων, των «κεντρικών» πολέμων. Ήταν ακόμα μια κοινωνία σωμάτων. Μετά ήρθαν το ραδιόφωνο και η TV. Εξαφάνισαν τη δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας, σχετικοποίησαν τον ρόλο των εφημερίδων αλλά και των ίδιων των κομμάτων και της εθνικής Βουλής, χωρίς βέβαια να καταργούν τέτοιους θεσμούς.

Ένας από τους βασικούς λόγους αποτυχίας στο δεύτερο και τρίτο κύμα της πανδημίας είναι ότι έσπασε ο "κανόνας της εμπιστοσύνης" σύμφωνα με τον οποίο η επιτροπή των λοιμωξιολόγων εισηγείται με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα και η κυβέρνηση παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις.

Η πρόσφατη δημοσίευση μέρους των πρακτικών επιβεβαίωσε αυτό για το οποίο ήμασταν υποψιασμένοι.

Τόσο στις πρόσφατες δηλώσεις Νίκου Δένδια - Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Άγκυρα, όσο και στην παλαιότερη επεισοδιακή συνάντηση Προκόπη Παυλόπουλου - Ταγίπ Ερντογάν στο Προεδρικό Μέγαρο της Αθήνας, η Μειονότητα της Θράκης ήταν το έναυσμα για την αντιπαράθεση.

Η Μειονότητα της Θράκης βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Αφενός μεν, πολλά μέτρα που ασκούνταν σε βάρος της έχουν αρθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1990, χωρίς όμως να έχει γίνει ουσιαστική αυτοκριτική της ελληνικής Πολιτείας για τις απαράδεκτες, για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, πολιτικές που είχαν ασκηθεί στο παρελθόν.

Η 21η Απριλίου του 1967 υπήρξε ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας δεινών που κράτησε 7 χρόνια. Η δικτατορία έπεσε αφού δεν άντεξε στο βάρος της προδοσίας της Κύπρου και των λαϊκών αντιδράσεων. Το στρατιωτικό καθεστώς άφησε πίσω του μια Ελλάδα ρημαγμένη, που έπρεπε την επόμενη ημέρα να ανασυντάξει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, να αναζητήσει την κοινωνική ισότητα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών αξιών και να σταθεροποιήσει την οικονομία που είχε καταρρεύσει.

Ακούγοντας τον σημερινό Υπουργό Εργασίας κ. Κωστή Χατζηδάκη, αρχίζω να πιστεύω ότι διαθέτει εργασιακή εμπειρία από άλλη χώρα.
Μας είπε, πλην των άλλων, ότι, η εφαρμογή της υπό νομοθέτηση ρύθμισης των τεσσάρων συνεχόμενων ημερήσιων δεκάωρων εργασίας, που οδηγούν στην τετραήμερη εβδομαδιαία εργασία, θα προκύπτει, είτε με αίτηση του εργαζόμενου, είτε, σε κάθε περίπτωση, με συναίνεσή του.
Η πρώτη περίπτωση έχει ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί, ιδίως σήμερα που ο ένας μισθός δεν καλύπτει τα στοιχειώδη έξοδα, και άρα δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσει εργαζόμενος να εργαστεί υπερωριακά χωρίς αμοιβή, για να «αναπαυθεί» τρεις ημέρες αντί για δύο.

Στις 30 Ιανουαρίου 2021, τα «Νέα» είχαν πρωτοσέλιδο που έκανε λόγο για «το κρυφό χαρτί της επόμενης κάλπης- Έτοιμη η δεξαμενή 800.000 ψηφοφόρων». Η «είδηση» αυτή θορύβησε την αντιπολίτευση, ωστόσο τα πυρά ήταν άσφαιρα. Η κυβέρνηση έχει καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί από την ενδεχόμενη αλλοίωση του εκλογικού σώματος, που θα περιλαμβάνει απόδημους που δεν έχουν καμία σχέση με τα ελληνικά πράγματα, και κάθε λίγο και λιγάκι επινοεί «κρυφά χαρτιά» για να δοκιμάζει τις αντοχές του. 

Όλοι παρακολουθούμε το δίπολο όπου οι συζητήσεις για τα εμβόλια αναφέρουν τον κίνδυνο σοβαρών θρομβωτικών επεισοδίων, ενώ ταυτόχρονα οι ανακοινώσεις των επίσημων φορέων αντιπαραθέτουν τις δυσμενείς συνέπειες του COVID-19 και της σημασίας των μαζικών εμβολιασμών.

Ο κίνδυνος εμφάνισης εγκεφαλικής φλεβικής θρόμβωσης σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ) -όπως καταγράφηκε μετά τους εμβολιασμούς με το εμβόλιο της AstraZeneca- υπολογίζεται σε 5 περιπτώσεις ανά 1 εκατομμύριο άτομα (95% CI 4,3-5,8).

Σιγά σιγά η Ελλάδα ετοιμάζεται να κάνει τα πρώτα προσεκτικά βήματα επανόδου στην ομαλή κοινωνική ζωή. Θα μετρήσει τις πληγές και θα σχεδιάσει το μέλλον, κοντινό και απώτερο. Οπως κάνει ή θα κάνει κάθε χώρα.

Οι μεγάλες καταστροφές, όπως είναι η πανδημία, επιδρούν στη διεθνή σκηνή, επιταχύνουν φαινόμενα που ήδη ήταν σε εξέλιξη, κάνουν εμφανέστερα τα αδύναμα και τα δυνατά σημεία μιας χώρας, και αφήνουν στις ίδιες τις κοινωνίες να καθορίσουν το εύρος και την ποιότητα των αλλαγών.

Οταν πρωτοεμφανίστηκαν οι δημοσκοπήσεις, το ένα και μοναδικό που μας έλεγαν ήταν το τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές. Με την πάροδο του χρόνου όμως το ερωτηματολόγιο διευρύνθηκε και σήμερα, αν τις διαβάσουμε σωστά, μπορούμε να εικάσουμε τους λόγους που εξηγούν τις εκλογικές μας προτιμήσεις. Δηλαδή, όχι μόνο το τι αλλά και το γιατί.

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό κόμμα του 4% με ουτοπική ιδεολογία και μαξιμαλιστικές θέσεις κατόρθωσε να γίνει η «πρώτη φορά Αριστερά». Για να το καταφέρει, αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τους Ανεξάρτητους Ελληνες - ένα ακραίο, εθνολαϊκιστικό κόμμα που προέκυψε από την τότε πολιτική συγκυρία. Ηταν το πρώτο βασικό λάθος του. Θα έπρεπε να κάνει πιο συστηματικές προσπάθειες για να βρει έναν πιο κατάλληλο σύμμαχο. Αν δεν τον έβρισκε, θα έπρεπε να οργανωθεί καλύτερα και να διεκδικήσει την εξουσία αργότερα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την πολεμική του στην συνθήκη των Πρεσπών σταδιακά απομακρύνθηκε – χωρίς όμως και να αποκοπεί τελείως – από τις θέσεις της σχολής του ενεργού διαλόγου και της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών μέσω του οδικού χάρτη με τρεις σταθμούς: διάλογος, συνεννόηση, Χάγη.

Στην πολιτική έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Αυτό ισχύει δυο φορές για την εξωτερική πολιτική.