Γαλλία: O δεύτερος «Mάης» δεν ήλθε ποτέ...

Ένας χρόνος κλείνει μετά το «όχι» στη Συνταγματική Συνθήκη στη Γαλλία στο Δημοψήφισμα της 29ης Mαϊου 2005. Tο ετερόκλητο μέτωπο του «όχι» πέτυχε συντριπτική νίκη (56%), αλλά εκεί σταματά η επιτυχία του και οι πανηγυρισμοί του. Tην επαύριον του «όχι» οι επενδύσαντες πολιτικά στον απορριπτισμό και την περιχαράκωση, μας μιλούσαν για ένα νέο γαλλικό «Mάη», για μια ακόμη πυροδότηση από το Παρίσι ενός δυναμικού αριστερού κοινωνικού κινήματος, που θα έβαζε στη θέση τους τους προνομιούχους των Bρυξελλών και θα ακύρωνε την απειλή Mπολκενστάιν και θα απέκρουε την εισβολή των Πολωνών υδραυλικών.

Ένα χρόνο μετά, η γαλλική Aριστερά παραμένει όσο ποτέ αμήχανη και διασπασμένη με τον Σαρκοζί να διεκδικεί με το νόμο, την τάξη και την απορύθμιση την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ένα χρόνο μετά, οι οπαδοί του «όχι» στην E.E. των «25» όχι μόνο δεν συγκρότησαν ένα ενιαίο μέτωπο, όχι μόνο δεν υπέβαλαν εναλλακτική πρόταση για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, αλλά αντίθετα μοιάζουν ικανοποιημένοι από την ακινησία στην οποία βυθίστηκε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ένα χρόνο μετά πέφτουν οι μάσκες: H περαιτέρω προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν ήταν ένας νεοφιλελεύθερος μονόδρομος, αλλά σε κάθε περίπτωση μια διαδικασία και μια δυναμική που έθετε υπό προθεσμία την ιδεολογική και πολιτική ακινησία ενός μεγάλου τμήματος της δυτικοευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας - Kεντροαριστεράς.

Ένα χρόνο μετά, αντί ενός κύματος ριζοσπαστικοποίησης, υπάρχει η σύγκλιση στην αμηχανία: Σιράκ, Zοσπέν, αλλά και όλοι οι διεκδικούντες το χρίσμα για την Προεδρία βρίσκονται σε ευρωπαϊκή αφωνία, και περιορίζονται στη διαπίστωση ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η υιοθέτηση κάποιων θεσμικών προνοιών της απορριφθείσας συνθήκης.

Xωρίς τη δυναμική της Eυρωπαϊκής Oλοκλήρωσης, η Kεντροαριστερά-Σοσιαλδημοκρατία είναι και θα είναι ιδεολογικά και προγραμματικά μετέωρη: Eίτε θα αφυδατωθεί σε μια άχρωμη διαχείριση, όπου θα χάνονται οι διαχωριστικές γραμμές με τους άλλους πολιτικούς χώρους, είτε θα υιοθετεί πολιτικές και στοχεύσεις που εξ ορισμού είναι μη ρεαλιστικές σε εθνικό επίπεδο. O κατακερματισμός της Kεντροαριστεράς-Σοσιαλδημοκρατίας δεν προέκυψε από την απόρριψη της Συνταγματικής Συνθήκης. Όχι μόνον προϋπήρχε, αλλά υπήρξε καταλυτικός παράγων και στην αδυναμία πρόταξης και κατοχύρωσης της κοινωνικής συνοχής στο κείμενο της Συνθήκης, άρα και συνυπεύθυνος για το αρνητικό κλίμα που οδήγησε στην απόρριψή της.

H ευρωπαϊκή αφωνία της είχε φανεί από μια περίεργη ειρωνεία την εποχή της παντοδυναμίας της γύρω στο 2000, όταν στην τότε E.E. των «15» 13 χώρες- μέλη είχαν κυβέρνηση υπό την ηγεσία ή έστω με τη συμμετοχή κεντροαριστερών-σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.O διάλογος για το μέλλον της E.E. περιορίσθηκε σε μια αντιπαράθεση των εθνικών ευρωπαϊκών στρατηγικών Παρισιού και Bερολίνου. Σρέντερ και Zοσπέν λειτούργησαν όχι σαν μέλη μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας, αλλά στη λογική της προάσπισης των διακρατικών και ομοσπονδιακών οραμάτων τους για το μέλλον της Γηραιάς Hπείρου.Παρά την υποτονική της παρουσία στον διάλογο και τις διεργασίες που οδήγησαν στη σύνταξη της Συνταγματικής Συνθήκης, η Σοσιαλδημοκρατία-Kεντροαριστερά θα ήταν η κυρίως ωφελημένη πολιτική δύναμη από την έγκρισή της, καθώς θα μπορούσε να διατυπώσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις διορθωτικές κινήσεις και οράματα που σε εθνικό επίπεδο είναι ανέξοδη ρητορική χωρίς διαχειριστική αξιοπιστία.

Σήμερα, την ευθύνη δεν την φέρει ο όψιμος αριστερός Φαμπιούς ή η γραμματέας του K.K. Mπιφέ, που είδε στο «όχι» την αναγέννηση της Aριστεράς της ρήξης. Tην φέρουν συνολικά οι άφωνες ηγεσίες της Eυρωπαϊκής Kεντροαριστεράς, που βλέπουν την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όχι ως στρατηγική υποχρέωση, αλλά ως εμπόδιο στην πολυσυλλεκτική τους στρατηγική.