Διαπάλη των γενεών ή πάλη των τάξεων;

Δημήτρης Σεβαστάκης, Αυγή της Κυριακής, Δημοσιευμένο: 2021-08-01

sevastakis 0

Αν αποφασίσεις να «αρέσεις», ξέρουμε την απάντηση. Το κύμα. Αν διακινδυνεύσεις να παρέμβεις, να δομήσεις, μπορεί να «μην αρέσεις»

Και τα δύο συμβαίνουν, αφού οι γενιές δεν είναι μόνο βιολογικές τάξεις ή πνευματικές συγκροτήσεις αλλά και διαφορές πλούτου και παραστάσεων. Πάμε από την αρχή.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις ιδεολογικές ποικιλίες και διαβαθμίσεις που δημιουργούν ένα είδος πολυφωνίας (και που, με την ορθή φιλελεύθερη παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς, δεν ενοχοποιούνται), υπάρχει και μια προφανής διαφορά στις γενεές. Όσο περνάει ο καιρός, πιο ευδιάκριτη. Στην γλώσσα, στις συμπεριφορές, στη διατύπωση, στη χρήση των «κλασικών», στις πολιτικές και αισθητικές αναφορές, στη δομή της συγκίνησης, της ωμότητας, άρα και στις πολιτικές ιεραρχήσεις. Η «παιδεία» της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου, που επηρέασε ουσιαστικά και την επόμενη γενιά, του ’80 (κληρονόμοι και οι δύο των μετεμφυλιακών μορφοποιήσεων), έχει συναντήσει και έχει μειχθεί με μια πολιτικά πιο μπρουτάλ κουλτούρα, που δεν αγωνιά να άρει αντιφάσεις, να βρει μέσους όρους και να ομογενοποιήσει, να συντάξει ένα σφιχτοδεμένο ερμηνευτικό σχήμα. Οι μεταγενέστερες γενιές (αυτές του ʼ90 και εντεύθεν), περισσότερο «αγγλοσαξωνικής» εκκίνησης, έχουν μια πιο πανκ θεώρηση από την ευσέβεια των προηγουμένων. Ο τρόπος υποδοχής των «πατεράδων» (άρα και οι πατροκτονίες) είναι διαφορετικός στις δύο πολιτιστικές και βιολογικές επικράτειες που προσπαθώ να περιγράψω. Ακόμα και οι αυτοματισμοί στις συμπεριφορές είναι άλλης διάρθρωσης.

Είναι επικίνδυνο μεθοδολογικά μονοπάτι να εντοπίζεις γενεακές διαφορές και ανταγωνισμούς, αλλά με ενδιαφέρει το πραγματικό και όχι μια ασφαλής ερμηνεία - κάλυμμα. Πολύ συχνά φαίνονται οι διαφορές στον δημόσιο λόγο. Νεοκλασικισμός ή και αυτολογοκρισία των παλιών, μεγαλύτερη ωμότητα και τραχύτητα σε μεταγενέστερους. Μαρξ, Λένιν, Γκράμσι εναντίον Χάρβεϊ, Ίγκλετον, Μπελ; Η κρίση του καπιταλισμού είναι κρίση οικονομικής δομής ή πολιτιστική; Και αλλιώς: Ο καπιταλισμός είναι σύστημα δομικά, κυτταρικά λανθασμένο που πρέπει να ανατραπεί ή να αυτοκαταστραφεί; Είναι ανίκητος και προσπαθώ να τον εξανθρωπίσω αξιοποιώντας τις ρωγμές του και τις αντιφάσεις του; Διάφορα μπορεί να παίξουν. Ακόμα και η κούραση καθοδηγεί τον πολιτικό λόγο.

Εκείνο όμως που θέλω να υπογραμμίσω είναι τα φίλτρα και οι αναφορές, το παραδειγματικό - μυθολογικό υπόστρωμα που πάνω του διαρθρώνεται έκαστη γενιά. Αυτό συστήνει τη γλώσσα. Δηλαδή τις κωδικοποιήσεις.

Στον ΣΥΡΙΖΑ αφομοιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τέτοιες αποκλίνουσες. Ίσως μια ορμή που ενυπήρχε ακόμα και την περίοδο των μικρών ποσοστών, πόσο μάλλον την περίοδο της πολιτικής υπερανάπτυξης, τα χρόνια της χρεοκοπίας, συνέβαλε στις ομογενοποιήσεις. Φαίνεται ότι τίθεται, ως κλίμα, από πολλές πλευρές: είναι μήπως ο καιρός να πάρει ο καθένας (η κάθε γενιά) αυτό που δικαιούται; Εντάξει μέχρι εδώ, αλλά μήπως πρέπει να προχωρήσουμε εγκαταλείποντας ανασχετικές τύψεις και γεροντισμούς;

Σύμφωνα με μια λογική, αν δεν «αρέσουμε», ό,τι και να κάνουμε θα κλωθογυρίζει μέσα στον κομματικό αυλόγυρο. Είναι υπαρκτή η ταλάντωση. Και είναι υπαρκτό το δίλημμα. Είτε γίνει συνεδριακή διαχείριση, είτε αποκεντρωθεί σε μικρότερες διαβουλεύσεις, είτε ενταχθεί και εκτονωθεί σε ένα πολυσέλιδο προγραμματικό αφήγημα, το δίλημμα υπάρχει. Με ποια «γράμματα» απευθύνεσαι; Δηλαδή σε ποιον απευθύνεσαι; Ποιον υποθέτεις ως ακροατή σου; Και εν συνεχεία το ερώτημα είναι προς τα πού πάει το πράγμα (και πώς και με ποια ανάλυση το προσδιορίζεις); Το ορίζει αυτόματα η κοινωνία, η αγορά, η πιάτσα ή ορίζεται από την βούληση - προς τα πού θέλεις εσύ, ως πολιτικό υποκείμενο, να εξελιχθούν τα πράγματα;

Αν αποφασίσεις να «αρέσεις», ξέρουμε την απάντηση. Το κύμα. Αν διακινδυνεύσεις να παρέμβεις, να δομήσεις, μπορεί να «μην αρέσεις», να χάσεις τον κοινωνικό παλμό, τις επιθυμίες.

Τι μας διδάσκει η πρόσφατη εμπειρία; Ό,τι ευκολάκι καβαλήσεις, θα το βρεις μπροστά σου. «Ναι, αλλά δεν τιμωρήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ», θα πει κάποιος. 32% είναι μια μορφή έγκρισης. «Ναι, αλλά το αντιΣΥΡΙΖΑ μένος», θα πει άλλος. Η μη ανοχή, η μη αναγνώριση και ορισμένων πολύ σημαντικών που αποπειράθηκε, η απομόνωση που συχνά διεγείρει και τα πιο αδύναμα χαρακτηριστικά του;

(Θα συνεχίσω)

Θέματα επικαιρότητας: Σύριζα Προοδευτική Συμμαχία

Λάμπρος Αθανάσιος Τσουκνίδας

Το μακρύ ζεϊμπέκικο του Π. Πολάκη δεν ξεκίνησε (ούτε τελείωσε) χθες

Λάμπρος Αθανάσιος Τσουκνίδας, 2024-07-26

Όταν το Νοέμβριο του 2023 ο Παύλος Πολάκης τασσόταν υπέρ των...

Περισσότερα
Χάρης Τσιόκας

Πώς και γιατί πρέπει τώρα μαζί…

Χάρης Τσιόκας, 2024-06-23

...Ο κατακερματισμος του προοδευτικού χώρου ,οι άγονοι και...

Περισσότερα

Μερικές σκέψεις για τον «νέο κύκλο» του ΣΥΡΙΖΑ

Θανάσης Καρτερός, 2024-03-17

Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι εύκολο να συνηθίσει...

Περισσότερα

Αλ. Τσίπρας: Θυμωμένος; Απογοητευμένος; Ανακουφισμένος;

Τάσος Παππάς, 2024-03-02

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για ιστορικές φράσεις που περιλαμβάνουν...

Περισσότερα
Γιώργος Γιαννουλόπουλος

Περί εσωστρέφειας και εξωστρέφειας

Γιώργος Γιαννουλόπουλος, 2024-03-02

Kρίνοντας από όσα ακούστηκαν και γράφτηκαν από την εμφάνιση...

Περισσότερα
Θανάσης Θεοχαρόπουλος

Στροφή σε ένα νέο, υγιές παραγωγικό μοντέλο

Θανάσης Θεοχαρόπουλος, 2024-02-15

Η κυβέρνηση της ΝΔ μετά τις εκλογές και το 41%, που το θεώρησε...

Περισσότερα
Δημήτρης Σεβαστάκης

Πόροι και συνοδοιπόροι

Δημήτρης Σεβαστάκης, 2024-02-04

Το Συνέδριο περισσότερο θα πρέπει να αποκαταστήσει τη διαρρηγμένη...

Περισσότερα
Κώστας Ζαχαριάδης

Η συζήτηση για τους Ευρωσοσιαλιστές έπρεπε να έχει γίνει καιρό τώρα

Κώστας Ζαχαριάδης, 2024-01-13

Η μη ύπαρξη ισχυρού πολιτικά πόλου στην προοδευτική παράταξη...

Περισσότερα

Άρθρα/ Πολιτική

Θανάσης Θεοχαρόπουλος

Bing bang στην Κεντροαριστερά

Θανάσης Θεοχαρόπουλος, 2024-10-06

...Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία οφείλει να συμμετέχει...

Ζητούμενο η ποιότητα  της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ζητούμενο η ποιότητα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

2024-09-28

Αν την ευθύνη για την χρεοκοπία και την πολυεπίπεδη κρίση...

Πάμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Πάμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

2024-09-26

Πιστεύω ότι η ελληνική κοινωνία χρειάζεται έναν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ...

Θόδωρος Τσίκας

Κρίσιμο όριο ο χειμώνας για το ουκρανικό μέτωπο

Θόδωρος Τσίκας, 2024-09-29

Ο χειμώνας αλλάζει τις συνθήκες του πολέμου στην περιοχή...

Γεράσιμος Μοσχονάς

Λάμψη, ταλέντο και μετά κενό

Γεράσιμος Μοσχονάς, 2024-09-22

Εν αρχή ην το γνωστικό κενό. Η μη καλή γνώση της χώρας, του...

Γιάννης Δρόσος

Η καθαίρεση

Γιάννης Δρόσος, 2024-09-16

Για ζητήματα κρίνει αποφασιστικά το ίδιο το κόμμα, μέσω...

Στέργιος Καλπάκης

3 σημεία για την επόμενη ημέρα στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ

Στέργιος Καλπάκης, 2024-09-12

Η διχαστική ομιλία Κασσελάκη στην έναρξη των εργασιών της...

Ελληνοτουρκικά, εξαΰλωση του ρεαλισμού

Κώστας Κωστής, 2024-09-22

Δεν είμαι ειδικός στις διεθνείς σχέσεις, πολύ περισσότερο...

Καταστατικό ΣΥΡΙΖΑ: Από την άγνοια, στη διαστρέβλωσή του

Τρύφων Αλεξιάδης, 2024-09-14

Οι πρόσφατες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν ξανά στη δημοσιότητα...

Μαρία Ρεπούση

Η μεγάλη περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ

Μαρία Ρεπούση, 2024-09-14

Μετά τη διπλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στις...

Θανάσης Θεοχαρόπουλος

H δημοκρατία έχει κανόνες, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. προχωρά μπροστά

Θανάσης Θεοχαρόπουλος, 2024-09-11

Πριν από περίπου έναν χρόνο εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική...

Κώστας Καλλίτσης

Καθημερινότητα και μεταρρυθμίσεις

Κώστας Καλλίτσης, 2024-09-08

Μεταρρυθμίσεις ή φροντίδα για την καθημερινότητα; Συνήθως...

×
×