Τα δύο κρίσιμα καθήκοντα για Κόμμα και Νεολαία

Μετά τις εκλογές του 2019, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν σε μια διαδικασία ανασυγκρότησης, διεύρυνσης, αναδιοργάνωσης της πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης, για να μπορέσουν από καλύτερες θέσεις να προασπίσουν τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και να αγωνιστούν απέναντι σε μια ακραία αντικοινωνική και ακροδεξιά κυβέρνηση. Η πορεία αυτή καταλήγει με την πραγματοποίηση του Συνεδρίου του Κόμματος, λίγους μήνες έπειτα από αυτό της Οργάνωσής μας.

Η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ προχωράει στην πραγματοποίηση του 2ου Συνεδρίου της, που θα διεξαχθεί από τις 21 έως τις 24 Οκτώβρη. Στόχος μας είναι η χάραξη ενός σχεδίου που θα υπηρετεί με ακόμη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς, της δικής μας γενιάς. Βέβαια, προχωράμε παράλληλα και σε μια διαδικασία συντροφικού απολογισμού της λειτουργίας της οργάνωσης, ώστε να αναδείξουμε τα λάθη, τις αστοχίες, όπως και τις θετικές εμπειρίες που αποτελούν την παρακαταθήκη για το μέλλον της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Βασικός στόχος μας είναι η οικοδόμηση μιας συλλογικής ταυτότητας, που θα καθρεφτίζει την κοινωνία που οραματιζόμαστε, και η χάραξη ενός πολιτικού σχεδίου για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας στο μπόι των ονείρων μας, μιας κοινωνίας που θα τους χωράει όλους και όλες, ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας. Τελικά, το στοίχημα είναι να αποτελέσουμε μια οργάνωση κοινωνικά χρήσιμη που πετυχαίνει νίκες και συμβάλλει στη βελτίωση της καθημερινότητας των νέων ανθρώπων. Να γκρεμίσουμε λογικές μοιρολατρίας και το πλαίσιο δυστοπίας στο οποίο επενδύει η κυβέρνηση, να ανοίξουμε συλλογικούς δρόμους και να διαμορφώσουμε ένα όραμα δημιουργίας και ζωής απέναντι στην απαξίωση, την καταστροφή και τα αδιέξοδα.

Κόμμα και Νεολαία έχουν, αυτή τη στιγμή, δυο πολύ κρίσιμα καθήκοντα. Το πρώτο -και απολύτως άμεσο- είναι να εντείνουν την αντιπολιτευτική δουλειά, ώστε αυτή να γίνεται με τρόπο συντονισμένο, τεκμηριωμένο, δυναμικό και κυρίως αποτελεσματικό. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η αποδοχή μιας νέας «κανονικότητας», στην οποία θα κυριαρχήσει η συλλογική απόγνωση και η ματαιότητα εντός των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας. Η δική μας ευθύνη είναι αφενός να αποτρέψουμε με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο και να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των κοινωνικών στρωμάτων και συμφερόντων που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, αφετέρου θα πρέπει να είμαστε εκείνος ο αντίπαλος πόλος που θα βρίσκεται διαρκώς στις επάλξεις, για να καταφέρει να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Το δεύτερο μεγάλο καθήκον είναι ο αναστοχασμός και η νέα στρατηγική για την Αριστερά του 21ου αιώνα. Η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί ένα εγχείρημα, το οποίο απέδειξε, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας, ότι η προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης, η οποία θα μπορεί μέσα στο δοσμένο και δυσμενές, πολλές φορές, πλαίσιο να παράγει τομές και να συγκρούεται με γνώμονα τις ανάγκες της κοινωνίας, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η ίδια η ύπαρξη της κυβέρνησης της Αριστεράς αποτέλεσε μία πρωτοφανή κατάσταση σε ένα ιδιαίτερα ρευστό πολιτικό πλαίσιο, διαρκώς, μεταβαλλόμενο.

Σήμερα, έχουμε ιστορική ευθύνη να χτίσουμε τη στρατηγική, τη μέθοδο δουλειάς, αλλά και το πολιτικό υποκείμενο, που δεν θα είναι απλά σε θέση να επανέλθει στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά να καταστήσει ηγεμονικό τον πυρήνα των ιδεών του, εντός της ελληνικής κοινωνίας. Η ευθύνη είναι ιστορική και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αποτελέσει εκ νέου ένα από τα παραδείγματα, διεθνώς, που η Αριστερά και οι λαοί να κοιτούν ως υπόδειγμα και ως έμπνευση.

Τα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας είναι το καλύτερο πεδίο για να συζητήσουμε διεξοδικά, συντροφικά και δημοκρατικά τι κρατάμε και τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν μπορούμε να είμαστε μονοδιάστατοι στον τρόπο που κάνουμε την όποια κριτική. Η απόσταση από τη θεωρία περί κράτους και αριστερής κριτικής και των καταστάσεων που συναντήσαμε, είναι τεράστια. Το αποτέλεσμα των κοινωνικών συγκρούσεων και του εκάστοτε συσχετισμού πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων οριοθετεί, πολλές φορές, το πλαίσιο και τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να βυθιστούμε στους υποκειμενισμούς μας, αλλά να αναμετρηθούμε και με τον κακό μας εαυτό, δημιουργώντας εκ νέου μια κοινή αφετηρία σε εσωκομματικό επίπεδο για τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας.

Ειδικότερα, σε μία εποχή πανδημίας, κλιματικής κρίσης, μαζικών μετακινήσεων πληθυσμών, προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών από πολέμους, φτώχεια και εξαθλίωση, με μία νέα, σκληρή οικονομική κρίση να διαφαίνεται στο άμεσο μέλλον, με τα αποτελέσματα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και τις τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η συζήτηση για τους μετασχηματισμούς και τα νέα πεδία πολιτικής σύγκρουσης είναι επιβεβλημένη.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ένα νέο σχέδιο που θα ορίζει τον Σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα, σε νέες βάσεις, ακριβώς επειδή οι ιδέες αυτές και η μάχη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν μπορούν να αποτελούν κείμενα ευαγγελίων και στείρας αναπαραγωγής μοντέλων του παρελθόντος, αλλά μία νέα πραγματικότητα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με σαφείς κοινωνικές προτεραιότητες, που θα έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τις προτεραιότητες του κεφαλαίου και των ελίτ. Χωρίς να ξεχνάμε τη συνθετότητα της πραγματικότητας, των συγκρούσεων, το πλαίσιο της κάθε μάχης, τα πίσω βήματα, τα άλματα, τους συμβιβασμούς, τις αναγκαίες ρήξεις και τις τομές που απαιτούνται. Χωρίς να παραγκωνίζονται οι κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας, οι δυνάμεις της νέας γενιάς που πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο των πολιτικών προτεραιοτήτων μας.

Τη δική τους «κανονικότητα» θα την ανατρέψουμε, γιατί χωρά μονάχα τους λίγους που η Νέα Δημοκρατία εξυπηρετεί. Το κρισιμότερο διακύβευμα, λοιπόν, της επόμενης περιόδου, είναι η δημιουργία ενός αντικυβερνητικού μετώπου ενάντια στην ακραία συντηρητική και νεοφιλελεύθερη «κανονικότητά» τους. Η δεύτερη φορά Αριστερά, χωρίς μνημόνιο και λιτότητα, θα έχει τη σφραγίδα της νέας γενιάς. Μιας γενιάς που είδε να της κλέβουν το μέλλον. Εχει έρθει η ώρα, λοιπόν, να τους κάνουμε παρελθόν και να αγωνιστούμε για τη ζωή μας.