Καταρρέει το εγώ;

Και περνούσαν και περνούσαν μπροστά από το κοριτσάκι. Κι έβλεπαν… Δεν έβλεπαν. Μόνο τον εαυτό τους έβλεπαν. Ετσι τους έμαθαν. Ετσι τους είπαν. Ετσι τους δασκάλεψαν. Τι να τον κάνεις τον άλλο; Απού μπορεί κι απάνω του. Ετσι είναι η ζωή τούς είπαν. Σκληρή. Μην κωλώνεις. Ο εαυτός σου πάνω απ’ όλα. Τα οφέλη σου και μόνο κοίτα. Την ευχαρίστησή σου. Αρπαζε τις ευκαιρίες όπως να ’ναι. Οπου να ’ναι. Μην το ψάχνεις. Απόφευγε τις «κακοτοπιές».

Ο Αλλος; Δεν πά’ να πνιγεί. Ο άλλος είναι ο αντίπαλος. Εχθρός είναι. Η ηθική; Πού τη βλέπεις την ηθική; Εχει η κοινωνία ηθική; Δεν τη βλέπει. Τυφλός είναι και με τη θέλησή του. Ο σεβασμός στον άλλο άνθρωπο; Ποιος σεβασμός; Με σεβάστηκε εμένα κανένας; Η αλληλεγγύη; Ποια αλληλεγγύη; Με βοήθησε εμένα κανένας; Η ανιδιοτέλεια; Τι λες, ρε φίλε; Πλάκα μου κάνεις;

Στέγνωσε και πορεύεται νεκρός συναισθημάτων – συνθλιμμένο το οκτάχρονο. Ομως «αόρατο». Ο ναρκισσισμός κοινωνική ασθένεια. Ετσι τον θέλουν οι άρχοντες. Οι ίδιοι δίνουν το παράδειγμα κάθε μέρα. Οι ντόπιοι και οι διεθνείς.

Ετσι είναι ακίνδυνος. Ετσι βολεύεται και ο ίδιος. Στην ιδιωτική του ουτοπία. Στρυμωγμένος στο παρόν. Και με τη θέλησή του. Δίχως ορίζοντες. Δίχως ανθρωπιά. Χαμοζωή.

Κάθε παιδί συνιστά το μέλλον του κόσμου. Το ποδοπάτησαν

Η τρυφερή αυτή ύπαρξη του οκτάχρονου κοριτσιού σε δεινή θέση δεν τους ξύπνησε τα ναρκωμένα τους συναισθήματα, προς δόξα των λογής λογής ανάλγητων εξουσιών.