Αθλιότητες με τους Πακιστανούς

Ολο και πιο συχνά διατυπώνεται η γενική θέση ότι στη σημερινή φάση των διεθνών εξελίξεων «όλα αλλάζουν». Συνήθως όμως μένουμε στη διατύπωση και όταν εμφανιστούν τα «νέα» φαινόμενα ή τα παλιά με νέα δυναμική, αντιδρούμε με παλιά ανακλαστικά και περιοριζόμαστε στην αποκάλυψη ή την καταγγελία μένοντας μάλλον αμήχανοι ως προς το «διά ταύτα» στις σύγχρονες συνθήκες.

* Οι σύγχρονες συνθήκες, δηλαδή συνοπτικά μια θεσμικά και πολιτικά ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, τόσο της παραγωγικής δραστηριότητας όσο και των ροών κεφαλαίων και χρήματος, μιαν απόπειρα ελέγχου των κατευθύνσεών της κυρίως μέσα από στρατιωτικές αντιλήψεις και δράσεις της πιο σκληρά εθνικιστικής δύναμης του κόσμου, των ΗΠΑ και των «πρόθυμων συμμάχων» τους.

* Νέοι εχθροί οι «ασύμμετρες απειλές» όπου τσουβαλιάζουν περίπου τα πάντα: ξέφρενα κύματα μεταναστεύσεων, διόγκωση της «παράνομης οικονομίας» και του «οργανωμένου εγκλήματος», πολιτιστικά και ιδεολογικά, θρησκευτικά ξεσπάσματα με κύριο το ισλαμιστικό (όχι όμως και το σκληρότατο και άκρως φανατικό χριστιανικό στις ΗΠΑ και αλλού...), ένοπλες εξεγέρσεις, κυρίως διεθνικού χαρακτήρα, τρομοκρατία με και χωρίς εισαγωγικά.

* Στην κυρίαρχη σήμερα αντίληψη η τρομοκρατία είναι, από όλα αυτά τα φαινόμενα, το πιο εύκολο να κατανοηθεί... Παραπέμπει κατευθείαν σε έννοιες οικείες, οργάνωση, συνωμοτικοί κανόνες, στρατιωτική προετοιμασία, άσκηση και λειτουργία, όπλα, εκρηκτικά, βία, ιεραρχία, συνοπτική στρατηγική. Οι λύσεις για την αντιμετώπισή της είναι επομένως προφανείς, τοποθετούνται στο ίδιο επίπεδο και διαμορφώνονται με τους ίδιους όρους.

Επιπλέον, είναι βολικό να αναδεικνύεται το φαινόμενο ως κυρίαρχο και να ανάγονται σε αυτό όλα τα άλλα ή περίπου...

* Ετσι, εξάλλου, απωθούνται τα πολύ πιο πολύπλοκα προβλήματα στο περιθώριο ή στο απώτερο μέλλον, ενώ, από την άλλη μεριά, το επείγον του πράγματος καθιστά αναπόφευκτη την παρέκκλιση από τα όσα προβλέπουν οι θεσμοί, οι νομικοί κανόνες, «ο πολιτικός πολιτισμός», όλα αυτά που οικοδομούνται στις χώρες μας εδώ και αιώνες και που η τρομοκρατία απειλεί!

* Αυτή είναι η ουσία των όσων έγιναν στην περίπτωση της απαγωγής των Πακιστανών. Είχαμε ένα αποτρόπαιο «χτύπημα» στο κέντρο του Λονδίνου με δεκάδες νεκρών. Οι διεθνείς του διασυνδέσεις ήταν και έγιναν πολύ γρήγορα φανερές.

* Η έρευνα και αναζήτηση ενόχων δεν μπορούσαν προφανώς να περιοριστούν στις λονδρέζικες γειτονιές και μόνο. Δεν ξέρουμε πώς και με ποιες διαδικασίες επεκτάθηκε σε άλλες χώρες με ισχυρές παροικίες, όχι μόνο πακιστανικές, ξέρουμε όμως ότι στην Ελλάδα έφτασε και έδρασε με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ακούστηκε από κανάλι «Τι να κάνουμε, είχε δεκάδες νεκρούς ο Μπλερ, πήρε τηλέφωνο στην Αθήνα... (προφανώς εννοεί ο αναλυτής τον πρωθυπουργό)» και προφανώς πέτυχε να έχει περίπου πέντε χιλιάδες (!) προσαγωγές και απαγωγή και ανάκριση κάποιων δεκάδων Πακιστανών. Οι μεν προσαγωγές έγιναν «στα όρια της νομιμότητας» (δηλαδή;), οι δε απαγωγές και ανακρίσεις επισήμως δεν έγιναν, έστω κι αν οι βρετανικές Αρχές εμμέσως (πλην σαφώς, όπως λένε στα κανάλια) το αναγνώρισαν.

* Αυτά είναι τα βασικά γεγονότα. Περίπου όλα έγιναν χωρίς τις στοιχειώδεις εγγυήσεις του νόμου και της δικονομίας. Οι Βρετανοί «βιάζονταν», οι Ελληνες ανταποκρίθηκαν ιπποτικά, οι πακιστανοί επίσημοι πείσθηκαν να μη θέσουν θέμα, οι πακιστανοί θύματα απειλήθηκαν παντοιοτρόπως αλλά τελικά προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη.

Ο υπουργός Δ. Τάξης άλλαξε υπουργείο, αλλά χαίρει εμπιστοσύνης και κάλυψης από την κυβέρνηση. Ο διάδοχος του, σίγουρος για την ασυλία του, δηλώνει στη Βουλή «δεν ξέρω, κι αν ήξερα, δεν θα σας έλεγα...!». Σε μερικά χρόνια ποιος θα θυμάται όλα αυτά... Τα οποία βεβαίως είναι άθλια και υπονομευτικά της Δημοκρατίας και των ελευθεριών και δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, οδηγούν σε μια επικίνδυνη προσέγγιση με τις μεθόδους και τα ιδεώδη του «αντιπάλου», νομιμοποιούν πρακτικές και, μεθαύριο, και άλλες ρυθμίσεις της ίδιας ποιότητας και της ίδιας προοπτικής. Και σε αυτήν την πορεία κυβερνήσεις συνεργάζονται χωρίς πρόβλημα, μυστικές υπηρεσίες καλύπτονται και ενθαρρύνονται να συνεχίσουν (κι ας καλεί πρόσφατα το Συμβούλιο της Ευρώπης όλες τις χώρες-μέλη να ελέγξουν πιο αποτελεσματικά, από την κυβέρνηση και τα Κοινοβούλια, τις δραστηριότητές τους...).

* Μα θα πει κανείς τι θα μπορούσε να γίνει σε τέτοιες συνθήκες, επείγουσες και διεθνοποιημένες; Να παραδοθούμε για διαδικαστικούς λόγους σε «αντιπάλους» που δεν τους λογαριάζουν οι ίδιοι, αντίθετα τους αξιοποιούν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο; Στις όντως νέες συνθήκες, υπάρχουν οι δυνατότητες μεταφοράς σε ευρωπαϊκό και, μεθαύριο, παγκόσμιο επίπεδο του κράτους δικαίου, της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη: ολοκλήρωση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, πολιτικός και κοινοβουλευτικός έλεγχος πάνω σε ενοποιημένα όργανα και υπηρεσίες διευρωπαϊκής αρμοδιότητας και εμβέλειας, αναγνώριση και ενίσχυση των δικαιωμάτων των πολιτών-κατοίκων της Ενωσης, δικαστική εποπτεία και παρέμβαση από νομιμοποιημένες και ομοσπονδιακού χαρακτήρα Αρχές.

* Αυτή είναι η μόνη παραγωγική ουτοπία που αναδύεται σήμερα. Επιστροφή προς τα πίσω, προς κάποιους φαντασιακούς εθνικούς και μόνο ελέγχους, οι «ασύμμετρες απειλές» δεν την αναγνωρίζουν (κάτι ξέρει το οργανωμένο έγκλημα και το δουλεμπόριο γυναικών και παιδιών...).