Τι μας λένε οι δημοσκοπήσεις

Οι δημοσκοπήσεις έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής ζωής στη χώρα μας. Φυσικά δεν τις εφεύραμε εμείς. Tα λεγόμενα γκάλοπ έλκουν το γένος από τις ΗΠΑ και είναι μια πρακτική που τη συναντάμε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ομως αν κάτι συνιστά ιδιαιτερότητα της εγχώριας εκδοχής είναι ότι εκτός Ελλάδας οι σφυγμομετρήσεις δεν γίνονται τόσο συχνά και κυρίως τα ευρήματά τους δεν αμφισβητούνται επειδή οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θεωρούνται αξιόπιστες.

Το αν αυτό ισχύει ή όχι στα καθ’ ημάς δεν το γνωρίζω. Με εμβάλλει σε σκέψεις ωστόσο το γεγονός ότι όσοι τις καταγγέλλουν, τις επικαλούνται όποτε επιβεβαιώνουν την εικόνα που εκείνοι προβάλλουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις δικαστικές αποφάσεις. Οταν μας δικαιώνουν τις τρίβουμε στη μούρη των αντιπάλων κι όταν δικαιώνουν εκείνους αφήνουμε τεχνηέντως να εννοηθεί ότι οι δικαστές δεν είναι εντελώς υπερκομματικοί. Φαίνεται λοιπόν πως στην Ελλάδα οι πολιτικοί έχουν υιοθετήσει τη λογική του Ντόναλντ Τραμπ, που έλεγε ότι αν χάσει τις εκλογές θα έχει γίνει νοθεία. Με άλλα λόγια αν η πραγματικότητα με διαψεύδει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Είναι σίγουρο πάντως ότι έτσι θα πορευτούμε μέχρι τις εκλογές. Με τους δημοσιολογούντες να κατασκευάζουν σενάρια επί σεναρίων για το ποιος θα πάει με ποιον, για το αν θα γίνουν και δεύτερες εκλογές και πόσες έδρες χρειάζονται κ.ο.κ. «Λυπηρόν αλλά αναγκαίον», όπως διαλαλούσε πριν από πολλά χρόνια κάποιος που πούλαγε σάβανα στο Μοναστηράκι.

Υπάρχει όμως μια ενδιαφέρουσα μέτρηση, η οποία συνήθως περνάει στα ψιλά επειδή το μείζον, αυτό που βγάζει τίτλους στις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά δελτία, είναι το αν ανοίγει ή κλείνει η ψαλίδα μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας. Εννοώ το πώς βαθμολογούν οι ψηφοφόροι τους δύο πρωταγωνιστές, τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα.

Ας δούμε τα νούμερα της δημοσκόπησης της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα». Το 54% των ερωτηθέντων αξιολόγησαν αρνητικά τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ το ποσοστό για τον Αλέξη Τσίπρα έφτασε το 71%.

Το ίδιο ισχύει και για το πώς βαθμολογούν οι ψηφοφόροι τα δύο μεγάλα κόμματα: η αρνητική αποτίμηση της κυβέρνησης ήταν 56% και η θετική το 36%, ενώ η μέτρηση για την αξιωματική αντιπολίτευση ήταν 74% και 19% αντίστοιχα. Πώς γίνεται οι Ελληνες, ο φύσει αντιστασιακός λαός όπως έχει πει και ο Σβορώνος, να ενοχλείται λιγότερο από τον νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό Μητσοτάκη, ο οποίος πολιτικά βρίσκεται στα δεξιά τού Τζένγκις Χαν, και περισσότερο από τον Τσίπρα;

Φυσικά για όλα αυτά μπορεί να φταίει η λίστα Πέτσα. Ας βάλουμε όμως προς στιγμή κατά μέρος αυτό το ενδεχόμενο κι ας αναρωτηθούμε μήπως συντρέχουν και άλλοι λόγοι. Ο πρώτος που σκέφτηκα είναι η εξής αντίδραση πολλών αριστερών γενικά και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα όταν δεν περνάει το μήνυμά τους: αντί να προβληματιστούν και να το εξετάσουν κριτικά και γόνιμα, επιλέγουν να το φωνάξουν ακόμα πιο δυνατά.

Αυτά όσον φορά το γενικό πλαίσιο. Ας δούμε τώρα τις συγκεκριμένες επιμέρους κινήσεις της Κουμουνδούρου. Κατά τη γνώμη μου ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. προσπαθεί να συνδυάσει δύο στόχους, οι οποίοι δεν αθροίζονται επειδή ο ένας υπονομεύει τον άλλο. Ο πρώτος είναι ψηφοθηρικός και απευθύνεται σε όσους δεν τον ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές. Η λογική αυτή πρυτανεύει όταν ο Τσίπρας δίνει συνεντεύξεις, στις οποίες εμφανίζεται σοβαρός, μετρημένος και υπεύθυνος, παραδέχεται ότι είχε αυταπάτες και ότι έγιναν λάθη, για να διαβεβαιώσει έμμεσα τους τηλεθεατές ότι τούτη τη φορά δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν αν τον ψηφίσουν.

Ο δεύτερος είναι ιδεολογικός και απευθύνεται στο ριζοσπαστικό ακροατήριο για να τους διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να υποστείλει την αριστερή σημαία του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: λίγες μέρες μετά από μια τέτοια συνέντευξη είπε σε νεαρό που απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις ότι δεν φταίει αυτός, αλλά η Κεραμέως που τον έκοψε. Η υπουργός Παιδείας μπορεί να ευθύνεται για πολλά, όπως για την εξωφρενική υποκατάσταση της Κοινωνιολογίας στη μέση εκπαίδευση από τα Λατινικά. Αλλά, γυρίζοντας πίσω κάμποσες δεκαετίες, δεν θυμάμαι κανέναν και καμιά να απέδωσαν την αποτυχία τους στον εκάστοτε υπουργό Παιδείας, για τη γούνα του οποίου είχαμε σοβαρότερα ράμματα.

Μια φορά κι έναν καιρό έπιασε φωτιά η ζούγκλα κι όλα τα ζώα προσπαθούσαν να περάσουν το ποτάμι για να γλιτώσουν. Μεταξύ αυτών κι ένας βάτραχος, ο οποίος είπε στον σκορπιό που δεν ήξερε κολύμπι να ανέβει στην πλάτη του. Ο σκορπιός το δέχτηκε, αλλά όταν μπήκαν στα βαθιά τον δάγκωσε. Γιατί το έκανες τον ρώτησε ο βάτραχος, τώρα θα πνιγούμε και οι δύο. Και ο σκορπιός απάντησε: Γιατί είναι στη φύση μου.