Ενότητα και ανασυγκρότηση

Οι τελευταίοι μήνες, με την ήττα στις εκλογές, την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία, τις εσωκομματικές εκλογές, τις εντάσεις και αμφισβητήσεις της δημοκρατικής διαδικασίας και της εκλογής της νέας ηγεσίας, τις τοξικές αντεγκλήσεις και αποχωρήσεις που ακολούθησαν, έχουν τραυματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και την εικόνα του, και τον έχουν οδηγήσει σε μία πρωτόγνωρη κρίση και εσωστρέφεια. Οφείλουμε σήμερα με αίσθημα ευθύνης και στρατηγική αντίληψη της συγκυρίας να συμβάλλουμε σε μία συλλογική προσπάθεια επούλωσης των τραυμάτων, σύνθεσης και υπέρβασης με πολιτικούς όρους των διαφορών και αντιθέσεων. Η επίτευξη μιας νέας πολιτικής, προγραμματικής ενότητας και ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αποτελεί σήμερα πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα. Αφορά συνολικά τον ευρύτερο προοδευτικό αριστερό χώρο, καθώς και τη χώρα και την προοπτική της.

Αφορά την επιτακτική ανάγκη μιας ισχυρής και δυναμικής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και των πολιτικών που εφαρμόζει. Πολιτικές που θίγουν τη θεσμική δημοκρατική λειτουργία και την πλειονότητα της κοινωνίας, ανατροφοδοτούν την κρίση της ακρίβειας, της δραματικής μείωσης των εισοδήματών, της υπονόμευσης των εργασιακών δικαιωμάτων και του Κοινωνικού Κράτους και της μονόπλευρης οικονομικής πολιτικής υπέρ των λίγων και ισχυρών συμφερόντων. Αυτό που εισπράττουμε καθημερινά από τον κόσμο είναι η ανάγκη να σταματήσει επιτέλους αυτή η εικόνα διάλυσης και εσωτερικής αντιπαράθεσης και να ασχοληθούμε αποτελεσματικά με τα κρίσιμα και σοβαρά που αφορούν τους πολίτες και την κοινωνία.

Αφορά όμως και τον ορατό κίνδυνο να εξελιχθεί στη χώρα μας το φαινόμενο της Γαλλίας και της Ιταλίας. Δηλαδή ο συνεχής κατακερματισμός του κεντροαριστερού και αριστερού χώρου, η συνολική αποδυνάμωση των προοδευτικών δυνάμεων και η ακύρωση τελικά της δυνατότητας μιας πλειοψηφικής εναλλακτικής κυβερνητικής προοπτικής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη λογική που εφάρμοσε ο Μανουέλ Μακρόν στην Γαλλία, επιχειρεί συστηματικά τη στρατηγική εδραίωση στον κεντρώο χώρο επιδιώκοντας να παρουσιαστεί ως ο σημερινός εκφραστής του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού ρεύματος» με την πρόθυμη στήριξη και αξιοποίηση δυνάμεων του ακραίου κέντρου, αφήνοντας ταυτόχρονα χώρο ανάπτυξης σε ακροδεξιά και υπερσυντηρητικά μορφώματα. Η παγίωση αυτής της πραγματικότητας θα έχει στρατηγικές συνέπειες για την προοδευτική παράταξη και την Αριστερά, καθώς και στην ίδια την προοπτική της χώρας μας. Ιστορικά ο κατακερματισμός του προοδευτικού χώρου είχε ολέθριες και μακροπρόθεσμες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες. Αντίθετα, η συνένωση και πλειοψηφική έκφραση σε έναν ισχυρό πόλο των προοδευτικών δυνάμεων στη βάση κοινού αξιακού πλαισίου και μιας πολιτικής προγραμματικής συμφωνίας και στρατηγικής οδήγησε σε προοδευτικές κυβερνήσεις που υλοποίησαν μεγάλες δημοκρατικές, αναπτυξιακές και κοινωνικές αλλαγές. Στη μεταπολίτευση αυτό κατεξοχήν εκφράστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία που διατηρήθηκε μέχρι το 2012. Στη συνέχεια εκφράστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, που έδωσε ελπίδα και προοπτική στη δραματική περίοδο της κρίσης και οδήγησε τη χώρα στην έξοδο από τα μνημόνια, στη ρύθμιση του χρέους και σε αναπτυξιακή τροχιά.

Σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χρειάζεται θάρρος και ειλικρίνεια να αναγνωρίσουμε και να αναλύσουμε τα αίτια της ήττας, να κάνουμε γενναία αυτοκριτική και να αποτιμήσουμε κριτικά την πορεία μας. Χρειάζεται να διατηρήσουμε τη δύναμη της ελεύθερης έκφρασης και της διαφωνίας, αλλά και την αναγκαία βούληση της συλλογικής ενότητας και δράσης. Χρειάζεται λιγότερος εγωισμός, προσωπικές στρατηγικές, φιλοδοξίες και ομαδοποιήσεις και περισσότερος αλληλοσεβασμός, εποικοδομητικός εσωκομματικός διάλογος και ειλικρινής διάθεση υπέρβασης των αντιθέσεων και σύνθεσης των απόψεων. Κυρίως χρειάζεται να μη χάσουμε τον βασικό προσανατολισμό μας. Την ζωντανή επαφή με την κοινωνία, τον λαϊκό σφυγμό και τα κινήματα και τη σημασία να διασφαλίσουμε μία ισχυρή, συγκροτημένη και αξιόπιστη εναλλακτική προοδευτική πρόταση και προοπτική διακυβέρνησης που να δίνει απαντήσεις στις σημερινές ανάγκες και προκλήσεις και να εκφράζει ξανά την κοινωνική πλειοψηφία που σήμερα δοκιμάζεται.