Συμψηφισμοί...

Δυσφορούν στο ΠΑΣΟΚ, από το τελευταίο στέλεχος μέχρι τον πρόεδρό του, για την πολιτική των ίσων αποστάσεων που κρατούν τα κόμματα της ιστορικής αριστεράς, πρωτευόντως το ΚΚΕ και δευτερευόντως ο Συνασπισμός. Συνήθως αντιδρούν με πίκρα και θλίψη και ενίοτε επαιτώντας ένα καλό λόγο για τα κυβερνητικά πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ, λες και το διαβατήριο για την είσοδο στο μπλοκ των προοδευτικών δυνάμεων εκδίδεται από τον Περισσό και από την Κουμουνδούρου.

Πρόκειται για μια εν πολλοίς συμπλεγματική στάση απέναντι στην άλλη αριστερά και ως τέτοια την εισπράττουν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων, και γι αυτό παίζουν εκ του ασφαλούς το χαρτί της αδιαλλαξίας. Στη Χ. Τρικούπη προφανώς δεν έχουν καταλάβει ότι η γραμμή του «συμψηφισμού» στις σημερινές συνθήκες είναι προϋπόθεση επιβίωσης και για το ΚΚΕ και για τον ΣΥΝ.

Η εκλογική τους ενδυνάμωση περνάει μέσα από τη μετωπική αντιπαράθεση με την αξιωματική αντιπολίτευση και από τη ρηγμάτωση του εκλογικού ακροατηρίου της με απώτερο στόχο να γίνουν οι προνομιακοί χώροι υποδοχής των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του Κινήματος, τουλάχιστον εκείνου του υπολογίσιμου κομματιού που έχει ριζοσπαστικές αναφορές και δεν ικανοποιείται από τις χαμηλής ταξικότητας προσεγγίσεις και αναλύσεις του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.

Ξέρουν πολύ καλά, άλλωστε το έχουν νιώσει στο πετσί τους αρκετές φορές στο παρελθόν, ότι αν εγκλωβιστούν σε μια αντιδεξιά λογική θα πληρώσουν στις κάλπες το τίμημα, αφού η πρόταση του ΠΑΣΟΚ είναι η μοναδική εναλλακτική κυβερνητική λύση. Δεν θέλουν λοιπόν να εμφανιστούν ως συμπληρώματα της αντιδεξιάς πλατφόρμας του ΠΑΣΟΚ, γιατί τότε θα είναι σαν να σιγοντάρουν τη φιλολογία περί χρήσιμης ψήφου. Ετσι, προτιμούν να ακούνε τις έτσι και αλλιώς αναιμικές κατηγορίες, ότι μετατρέπονται σε αριστερά δεκανίκια της δεξιάς, ελπίζοντας ότι δεν θα τους στοιχίσουν.

Η σχέση ανάμεσα στα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς και στη σοσιαλδημοκρατία παντού στον κόσμο είναι μια σχέση εταίρου και ταυτοχρόνως ανταγωνιστή. Ετσι ήταν πάντα. Η συγκυρία καθόριζε ποια από τις δυο ιδιότητες κυριαρχούσε. Στην παρούσα φάση, στην Ελλάδα η σχέση είναι ανταγωνιστική. Οσο το γρηγορότερο το αντιληφθεί το ΠΑΣΟΚ τόσο το καλύτερο γι αυτό. Η αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής πρέπει να γίνει με πολιτικούς όρους. Εχει περάσει η εποχή που οι συναισθηματικές πλαγιοκοπήσεις απέδιδαν.

Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, είναι ακατανόητη η εμμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια λογική χαμηλών τόνων στην ιδεολογική αντιπαράθεση, τη στιγμή μάλιστα που η άλλη πλευρά δεν φείδεται απαξιωτικών σχολίων για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Η ηγεσία του ΚΚΕ, εκτοξεύοντας με απύθμενη ευκολία τη ρετσινιά του αντικομμουνισμού, κάθε φορά που δέχεται κριτική, έχει καταφέρει να περιορίσει τις εναντίον της επιθέσεις. Καταγγέλλει αντί να απολογείται. Και εξηγούμαστε:

Η σοσιαλδημοκρατία, παρά το βάρος της πολύχρονης παρουσίας της στην εξουσία (με σημαντικές επιτυχίες και μεγάλες αποτυχίες), δεν έχει συνδέσει το όνομά της με αυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα τα οποία το ΚΚΕ εξακολουθεί να χαρακτηρίζει σοσιαλιστικά, χρησιμοποιώντας αποκρουστικούς ευφημισμούς του τύπου «παρεκκλίσεις» για να δικαιολογήσει τη συστηματική βία κατά των αντιφρονούντων, τα γκουλάγκ και τα ψυχιατρεία για τους «χαλασμένους», την εξόντωση των «αιρετικών», τις μαζικές διώξεις και τις οργανωμένες εκτοπίσεις πληθυσμών, την κατάργηση της ελευθερίας του λόγου.

Σε ό,τι αφορά τον Συνασπισμό, μόνο με μια καθαρή πρόταση διαλόγου από την πλευρά της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία θα αποδεικνύει διαρκώς την ειλικρίνεια των προθέσεών της για να διασκεδάσει το κλίμα καχυποψίας, είναι δυνατόν να περιοριστούν οι συνέπειες της συμψηφιστικής αντίληψης που διακρίνει την πλειοψηφούσα ομάδα του κόμματος. Με τον τρόπο αυτό και θα ενισχύσει στο εσωτερικό του ΣΥΝ εκείνες τις τάσεις (μειοψηφικές, αλλά υπαρκτές και δραστήριες) που θέλουν να διερευνήσουν τις πιθανότητες προγραμματικής επικοινωνίας με τη σοσιαλδημοκρατία και θα προκαλέσει ενδιαφέρουσες ζυμώσεις στο σώμα των οπαδών του Συνασπισμού που δεν έχουν εγκαταλείψει την ιδρυτική αρχή της ανανεωτικής αριστεράς περί προοδευτικής διακυβέρνησης.