Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ ,και οι Οικολόγοι

Ο ΣΥΝ αποφάσισε στο πρόσφατο διαρκές συνέδριό του, με καθαρή πλειοψηφία, την κάθοδο του στις εκλογές με το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρυτάνευσε, σύμφωνα με την πλειοψηφία, η ανάγκη έκφρασης της κοινής δράσης με τις συλλογικότητες και τα πρόσωπα – κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – που συναντηθήκαμε στα κινήματα, το Κοινωνικό Φόρουμ, τους εκπαιδευτικούς αγώνες. Αυτό είναι λοιπόν το δεδομένο πλαίσιο για τον ΣΥΝ, όμως το πρόβλημα αρχίζει από εδώ και πέρα, γιατί απαιτεί συγκεκριμένες απαντήσεις στο πώς αντιλαμβάνεσαι την λειτουργία και προοπτική αυτή της εκλογικής συμμαχίας, τι προτεραιότητα της δίνεις, πως την εντάσσεις στο στρατηγικό σου σχέδιο, αν έχεις. Δυστυχώς, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την αδυναμία διαχείρισης του προβλήματος (επιστολή Μ. Κωστόπουλου, νέα κείμενα, μετέωρη η συμμετοχή ΚΟΕ, ΚΕΔΑ).

Ισχυρίζομαι ότι οι ενστάσεις της συνεδριακής μειοψηφίας που εκφράσθηκε από την ανανεωτική πτέρυγα ήταν κατά βάση ορθές. Οι ανησυχίες της για την πορεία του ΣΥΝ, σε σχέση με τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του, αποδεικνύονται βάσιμες.

Η έλλειψη οριοθέτησης και αποσαφήνισης - εκλογική πολιτική συνεργασία; στρατηγικός πολιτικός στόχος; πεδίο προγραμματικής σύγκλισης κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων;- καθιστούσε και καθιστά το εγχείρημα ασαφές, ασαφές και ευάλωτο στη συγκυρία. Πρόσφατη αιτία εμπλοκής η πρόταση κοινής εκλογικής καθόδου ΣΥΡΙΖΑ – Οικολόγων Πρασίνων, με πρωτοβουλία της ανανεωτικής πτέρυγας.

Η πρώτη απόπειρα ουσιαστικής πολιτικής διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, σε υπαρκτό πολιτικό χώρο με διεθνείς αναφορές, αντιμετωπίζεται ως "καυτή πατάτα". Εκτεταμένη αρθρογραφία στα έντυπα του χώρου και την "Α" αποτελούν μνημεία πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών, επιλεκτικής μνήμης, επιχειρούν την ταυτοποίηση και την δαιμονοποίηση του οικολογικού χώρου - κεντροαριστερά προ των πυλών, Πράσινοι = Φίσερ = βομβαρδισμοί Γιουγκοσλαβίας, αλήθεια πόσοι Έλληνες πράσινοι τους υποστήριξαν; - ξεχνώντας βέβαια Βερολίνο, Βουδαπέστη, Πράγα, Αφγανιστάν, Τσέρνομπιλ, Θιβέτ, Τιεν αν Μεν κ.λπ. που μπορούν να "ταυτοποιήσουν" άλλους χώρους της "Ριζοσπαστικής Αριστεράς".

Η επινόηση του όρου "ριζοσπαστική οικολογία" και η εκτεταμένη χρήση του στο νέο (;) κείμενο πολιτικής διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ που φέρεται να συνυπογράφει (εκ των προτέρων!!) και ο ΣΥΝ, είναι προφανώς η "θεωρητική" οδός διαφυγής και το σημείο αντιπαράθεσης προς την "ρεφορμιστική" οικολογία του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος.

- Δημοσιεύματα που φέρουν να δεχόμαστε το "ΣΥΡΙΖΑ – Οικολόγοι" και το "Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς και Οικολογίας" αντί ΣΥΡΙΖΑ – Οικολόγοι Πράσινοι –όταν γνωρίζουμε ότι το διακριτό του τίτλου τους, σε κάθε περίπτωση εκλογικής καθόδου, αποτελεί ιδρυτική συνεδριακή τους απόφαση και δέσμευσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους- είναι προφάσεις εν αμαρτία. Πολύ δε περισσότερο όταν έχουμε δεδομένο ότι η ευρωομάδα μας λέγεται QUE/NGL (Ενωμένη Ευρωπαϊκή Αριστερά / Βόρεια Πράσινη Αριστερά).

- Η απουσία ουσιαστικού προγραμματικού διαλόγου και ειλικρινούς διάθεσης συνεργασίας με την μη κομμουνιστογενή Αριστερά και την Οικολογία, πολύ φοβάμαι, μπορεί εύκολα να επενδυθεί πολλαπλώς. Φαίνεται ότι αναπαράγουμε αυτά που κατηγορούμε σε άλλους. Αντιλήψεις ότι συνεργασία σημαίνει προσχώρηση κατά μόνας ή ομάδες, ποτέ ως διαδικασία ουσιαστικού προγραμματικού διαλόγου διαφορετικών πολιτικών χώρων με σεβασμό στην αυτοτέλειά τους. Βέβαια αν είναι ομάδες ή κινήσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς εκεί "ανακαλύπτονται" ανάγκες ισοτιμιών και αυτοτέλειας τους και κυρίως ανοχή, αν όχι τυφλή υποστήριξη, ετεροβαρών απαιτήσεων χάριν της πολιτικής συνεργασίας.

- Εκτιμώντας ότι η εκλογική πολιτική συνεργασία με την υπό ανασυγκρότηση οικολογικό χώρο είναι μέγιστης πολιτικής προτεραιότητας, στρατηγικού χαρακτήρα, αν δεν έχουμε ξεχάσει τα συνεδριακά μας κείμενα και την πρόσφατη προσθήκη στον τίτλο μας. Ιδιαίτερα δε σήμερα που γίνεται σαφές με οδυνηρό τρόπο ότι οι επιλογές αειφόρου διαχείρισης του περιβάλλοντος αποτελούν ένα εξαιρετικά μεγάλο και κρίσιμο πεδίο αντιπαράθεσης Δεξιάς και Αριστεράς, νεοφιλελευθερισμού και εδαφικής και κοινωνικής συνοχής, απαιτούνται άμεσα πρωτοβουλίες του ΣΥΝ για την διασφάλισή της. Τυχόν αποτυχία του εγχειρήματος θα είναι οδυνηρή τόσο πολιτικά όσο και εκλογικά.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πρέπει να είναι η εκλογική πολιτική συνεργασία, κοινής δράσης αντινεοφιλέλευθερων δυνάμεων, ανοικτή στην κοινωνία, τα κινήματα και τους πολίτες, δεν φαντάζομαι άλλη περισσότερο συγγενή πολιτικά δύναμη από τους Οικολόγους Πράσινους. Εκτός αν προαπαιτούμενο συνεργασίας αποτελεί η εκ των προτέρων ρητή συμφωνία στον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού.