H επίθεση ως η καλύτερη άμυνα.
Γεράσιμος Γεωργάτος, Δημοσιευμένο: 2007-09-11
(Το κείμενο που ακολουθεί, η «Αυγή» αρνήθηκε να το δημοσιεύσει)
«Καραμανλής ή τανκς» τότε, «Καραμανλής ή χάος» τώρα. Το γεγονός ότι οι εκλογές διεξάγονται σε περιβάλλον πόλωσης, διλημμάτων και αιφνιδιασμών που διαμορφώνουν τα μεγάλα κόμματα διεκδικώντας την εξουσία, αποτελεί πλέον διαχρονικό κανόνα. Μετά τους διαδορατισμούς περί διαφθοράς, διαπλοκής και ομολόγων, χωρίς να έχουν ακόμα σβήσει οι καταστροφικές πυρκαγιές, ήλθαν οι συνομωσίες κατά της πατρίδας και οι ασύμμετρες απειλές και στην τελική ευθεία η ανασφάλεια επανενεργοποιήθηκε με το εκβιαστικό δίλημμα περί σταθερότητας και αυτοδυναμίας ή χάους και ακυβερνησίας.
Παρά τη μικρή πιθανότητα του σεναρίου, το ερώτημα εμπεριέχει μεγάλη συμβολική και πραγματική αξία από τη στιγμή που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, στο μυαλό και στο στόμα των πολιτών όλων των κατηγοριών. Δεν υπάρχει περιοδεία σε γειτονιά ή συζήτηση με τον κόσμο χωρίς να τεθεί το ερώτημα «τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια περίπτωση;» Το δίλημμα ευνοεί σαφώς τα δύο μεγάλα κόμματα συσπειρώνοντας τον κόσμο στους δύο πόλους του δικομματισμού, ενώ πιέζει τα μικρά που οφείλουν να απαντήσουν για να τον «ρηγματώσουν» και να ανατρέψουν το μονότονο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Η επαναπροκήρυξη εκλογών με την οποία απαντά ο πρωθυπουργός είναι ευνόητο ότι θα συμπιέσει ασφυκτικά τα μικρότερα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διακινδυνεύσει σοβαρά την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και παρουσία, η οποία προφανώς τον ενδιαφέρει προκειμένου να υπάρχει θεσμική μεταφορά και αποκρυστάλλωση κινηματικών και λαϊκών αιτημάτων. Η εκδοχή της συγκυβέρνησης ευλόγως και δικαίως απορρίπτεται από όλες τις συνιστώσες και τις αποχρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που δεν προηγήθηκαν και δεν μπορούσαν να προηγηθούν διαβουλεύσεις, προγραμματικές συγκλίσεις και αποκατάσταση εμπιστοσύνης με ευθύνη κυρίως του ΠΑΣΟΚ, την έλλειψη σαφούς προσανατολισμού εκ μέρους του, τη νεοφιλελεύθερη διολίσθησή του και το θολό φλερτάρισμα με το μεσαίο χώρο. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η όποια συγκυβέρνηση εκπίπτει από προοδευτική εναλλακτική διακυβέρνηση σε εξυπηρέτηση προσωπικών στοχεύσεων και ιδιοτελών επιδιώξεων κατάληψης δημοσίων αξιωμάτων που απαξιώνουν και διασύρουν την Αριστερά, χωρίς να αντιμετωπίζουν τις κυρίαρχες δεξιές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Επειδή όμως η κοινωνία δεν αισθάνεται τόσο ισχυρή, ενδιαφέρεται για τον τρόπο που θα κυβερνηθεί και απαιτεί απάντηση και διέξοδο από την Αριστερά στο μικρό έστω ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας. Παρά το περιορισμένο ποσοτικά μέγεθός του, ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίως διατείνεται ότι ποιοτικά υπήρξε η ουσιαστική αντιπολιτευτική φωνή στην απερχόμενη Βουλή και στην κοινωνία. Άρα και ο συσχετισμός δυνάμεων ως ποσοτικό μέγεθος έχει σχετική αξία. Μεταξύ λοιπόν της καθαρότητας του αναχωρητισμού όπου ταυτιζόμαστε με το ΚΚΕ και του άκριτου κυβερνητισμού που μας καθιστά «ουρά του ΠΑΣΟΚ», ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αντιστρέψει επιθετικά το εκβιαστικό δίλημμα και το κλίμα ανασφάλειας που καλλιεργεί η ΝΔ και ανέχεται το ΠΑΣΟΚ. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή και υπάρχουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις για την επεξεργασία ενός περιορισμένου έστω αριθμού άμεσων αιτημάτων με βάση τα οποία η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα παρείχε ψήφο στήριξης και ανοχής σε μια κυβέρνηση που θα δεσμευόταν για την ικανοποίησή τους, χωρίς κατάληψη κυβερνητικών θώκων. Μη αναθεώρηση των άρθρων 16 και 24, άμεση διάλυση των οικοδομικών συνεταιρισμών, απαγόρευση κάθε αυθαίρετης δόμησης και άμεση κατεδάφιση των αυθαιρέτων εντός δασικών εκτάσεων, ολοκλήρωση κτηματολογίου και δασολογίου, άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, μονιμοποίηση συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, υπουργείο παιδείας χωρίς θρησκευμάτων, άμεση νομιμοποίηση μεταναστών, διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των οργανισμών κοινής ωφέλειας, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυξήσεις σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, ενοποίηση και εξυγίανση των ασφαλιστικών ταμείων … για να αναφέρουμε ορισμένα ενδεικτικά και χωρίς ιδιαίτερη ιεράρχηση και αξιολόγηση. Ποιος θα είχε αντίρρηση να στηρίξει και να έχει υπό αίρεση μια κυβέρνηση που θα δεσμευόταν σε τέτοιες κατευθύνσεις;
Μεταξύ αναχωρητισμού και κυβερνητισμού, στο ελάχιστο διάστημα μέχρι τις εκλογές, υπάρχει η δυνατότητα για την Αριστερά να αναδειχθεί σε δύναμη «ανατρεπτική» και «θετική» ταυτόχρονα, να βρεθεί στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την ημερήσια διάταξη της πολιτικής ατζέντας υπερβαίνοντας τη «στρατηγική της αμηχανία» και την πίεση που της ασκούν τα διλήμματα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.
Παρά τις ελάχιστες πιθανότητες μη αυτοδυναμίας, το να εκπεμφθεί τώρα μια τέτοια κατεύθυνση, θα διαμόρφωνε την εικόνα μιας Αριστεράς που είναι την ίδια στιγμή «δύναμη αμφισβήτησης και εξουσίας», όπως είπε κάποτε ο Λεωνίδας Κύρκος. Για να μη ζήσουμε …άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
«Καραμανλής ή τανκς» τότε, «Καραμανλής ή χάος» τώρα. Το γεγονός ότι οι εκλογές διεξάγονται σε περιβάλλον πόλωσης, διλημμάτων και αιφνιδιασμών που διαμορφώνουν τα μεγάλα κόμματα διεκδικώντας την εξουσία, αποτελεί πλέον διαχρονικό κανόνα. Μετά τους διαδορατισμούς περί διαφθοράς, διαπλοκής και ομολόγων, χωρίς να έχουν ακόμα σβήσει οι καταστροφικές πυρκαγιές, ήλθαν οι συνομωσίες κατά της πατρίδας και οι ασύμμετρες απειλές και στην τελική ευθεία η ανασφάλεια επανενεργοποιήθηκε με το εκβιαστικό δίλημμα περί σταθερότητας και αυτοδυναμίας ή χάους και ακυβερνησίας.
Παρά τη μικρή πιθανότητα του σεναρίου, το ερώτημα εμπεριέχει μεγάλη συμβολική και πραγματική αξία από τη στιγμή που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, στο μυαλό και στο στόμα των πολιτών όλων των κατηγοριών. Δεν υπάρχει περιοδεία σε γειτονιά ή συζήτηση με τον κόσμο χωρίς να τεθεί το ερώτημα «τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια περίπτωση;» Το δίλημμα ευνοεί σαφώς τα δύο μεγάλα κόμματα συσπειρώνοντας τον κόσμο στους δύο πόλους του δικομματισμού, ενώ πιέζει τα μικρά που οφείλουν να απαντήσουν για να τον «ρηγματώσουν» και να ανατρέψουν το μονότονο μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Η επαναπροκήρυξη εκλογών με την οποία απαντά ο πρωθυπουργός είναι ευνόητο ότι θα συμπιέσει ασφυκτικά τα μικρότερα κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα διακινδυνεύσει σοβαρά την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και παρουσία, η οποία προφανώς τον ενδιαφέρει προκειμένου να υπάρχει θεσμική μεταφορά και αποκρυστάλλωση κινηματικών και λαϊκών αιτημάτων. Η εκδοχή της συγκυβέρνησης ευλόγως και δικαίως απορρίπτεται από όλες τις συνιστώσες και τις αποχρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ τη στιγμή που δεν προηγήθηκαν και δεν μπορούσαν να προηγηθούν διαβουλεύσεις, προγραμματικές συγκλίσεις και αποκατάσταση εμπιστοσύνης με ευθύνη κυρίως του ΠΑΣΟΚ, την έλλειψη σαφούς προσανατολισμού εκ μέρους του, τη νεοφιλελεύθερη διολίσθησή του και το θολό φλερτάρισμα με το μεσαίο χώρο. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η όποια συγκυβέρνηση εκπίπτει από προοδευτική εναλλακτική διακυβέρνηση σε εξυπηρέτηση προσωπικών στοχεύσεων και ιδιοτελών επιδιώξεων κατάληψης δημοσίων αξιωμάτων που απαξιώνουν και διασύρουν την Αριστερά, χωρίς να αντιμετωπίζουν τις κυρίαρχες δεξιές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Επειδή όμως η κοινωνία δεν αισθάνεται τόσο ισχυρή, ενδιαφέρεται για τον τρόπο που θα κυβερνηθεί και απαιτεί απάντηση και διέξοδο από την Αριστερά στο μικρό έστω ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας. Παρά το περιορισμένο ποσοτικά μέγεθός του, ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίως διατείνεται ότι ποιοτικά υπήρξε η ουσιαστική αντιπολιτευτική φωνή στην απερχόμενη Βουλή και στην κοινωνία. Άρα και ο συσχετισμός δυνάμεων ως ποσοτικό μέγεθος έχει σχετική αξία. Μεταξύ λοιπόν της καθαρότητας του αναχωρητισμού όπου ταυτιζόμαστε με το ΚΚΕ και του άκριτου κυβερνητισμού που μας καθιστά «ουρά του ΠΑΣΟΚ», ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να αντιστρέψει επιθετικά το εκβιαστικό δίλημμα και το κλίμα ανασφάλειας που καλλιεργεί η ΝΔ και ανέχεται το ΠΑΣΟΚ. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή και υπάρχουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις για την επεξεργασία ενός περιορισμένου έστω αριθμού άμεσων αιτημάτων με βάση τα οποία η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα παρείχε ψήφο στήριξης και ανοχής σε μια κυβέρνηση που θα δεσμευόταν για την ικανοποίησή τους, χωρίς κατάληψη κυβερνητικών θώκων. Μη αναθεώρηση των άρθρων 16 και 24, άμεση διάλυση των οικοδομικών συνεταιρισμών, απαγόρευση κάθε αυθαίρετης δόμησης και άμεση κατεδάφιση των αυθαιρέτων εντός δασικών εκτάσεων, ολοκλήρωση κτηματολογίου και δασολογίου, άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, μονιμοποίηση συμβασιούχων που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, υπουργείο παιδείας χωρίς θρησκευμάτων, άμεση νομιμοποίηση μεταναστών, διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των οργανισμών κοινής ωφέλειας, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυξήσεις σε χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, ενοποίηση και εξυγίανση των ασφαλιστικών ταμείων … για να αναφέρουμε ορισμένα ενδεικτικά και χωρίς ιδιαίτερη ιεράρχηση και αξιολόγηση. Ποιος θα είχε αντίρρηση να στηρίξει και να έχει υπό αίρεση μια κυβέρνηση που θα δεσμευόταν σε τέτοιες κατευθύνσεις;
Μεταξύ αναχωρητισμού και κυβερνητισμού, στο ελάχιστο διάστημα μέχρι τις εκλογές, υπάρχει η δυνατότητα για την Αριστερά να αναδειχθεί σε δύναμη «ανατρεπτική» και «θετική» ταυτόχρονα, να βρεθεί στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων και να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την ημερήσια διάταξη της πολιτικής ατζέντας υπερβαίνοντας τη «στρατηγική της αμηχανία» και την πίεση που της ασκούν τα διλήμματα των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων.
Παρά τις ελάχιστες πιθανότητες μη αυτοδυναμίας, το να εκπεμφθεί τώρα μια τέτοια κατεύθυνση, θα διαμόρφωνε την εικόνα μιας Αριστεράς που είναι την ίδια στιγμή «δύναμη αμφισβήτησης και εξουσίας», όπως είπε κάποτε ο Λεωνίδας Κύρκος. Για να μη ζήσουμε …άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
