Ο κρατικός μας πρωταθλητισμός
Πάσχος Μανδραβέλης, Απογευματινή, Δημοσιευμένο: 2004-08-14
Πόσοι συνειδητοποιούν άραγε ότι η μικρή και κάποτε άδολη Ελλάς έχει μεταβληθεί σε μια μίνι Ανατολική Γερμανία των καιρών μας; Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι και οι δύο χώρες είχαν σοσιαλισμό. Και οι δύο παρήγαγαν τους περισσότερους κατά κεφαλήν πρωταθλητές. Η Ελλάδα σε δέκα μόλις χρόνια έγινε υπερδύναμη του αθλητισμού. Από τα δύο μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης εκτοξευτήκαμε στα οκτώ (Ατλάντα) για να φτάσουμε στα 13 πριν τέσσερα χρόνια. Φέτος κάποιοι φέτος διοχέτευαν ελπίδες για 50 μετάλλια! Μία διάκριση δηλαδή ανά 200.000 κατοίκους.
Έχουμε όμως και κάτι άλλο κοινό με την Ανατολική Γερμανία. Όλα αυτά τα μετάλλια τα πληρώνουμε εκόντες άκοντες, όλοι οι Έλληνες. Φίλαθλοι και μη.
Κακά τα ψέματα. Ο αθλητισμός έχει γίνει χρόνια τώρα ένα τεράστιο κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος. Επενδύονται δισεκατομμύρια και κάποιοι κερδίζουν δισεκατομμύρια. Εταιρίες, χορηγοί, παράγοντες, διοργανωτές, αθλητές, προπονητές κ.λ.π. έχουν βρει μια χρυσοτόκο όρνιθα την οποία εκμεταλλεύονται.
Όλοι επίσης γνωρίζουμε πως η χρήση αναβολικών είναι ένα αέναο παιγνιδάκι μεταξύ των υγειονομικών επιτροπών και των φαρμακευτικών εταιριών. Φτιάχνουν πιστότερους ελέγχους οι μεν, δημιουργούν καλύτερα φάρμακα οι δε. Τα αναβολικά είναι μέσα στο παιγνίδι κι εκείνοι που καμώνονται σήμερα τους έκπληκτους είναι βαθιά υποκριτές. Σ’ αυτή τη βιομηχανία του θεάματος, όλοι –και πρώτοι απ’ όλους οι θεατές– θέλουν τους αθλητές να πηγαίνουν «ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα». Όλοι πλέον ποντάρουν σ’ αυτό ακόμη κι αν κάποια ρεκόρ υπερβαίνουν πλέον την ανθρώπινη φύση. Το σύστημα δημιουργεί την ανάγκη των αναβολικών.
Αυτό το ξέρουν κατ’ αρχήν οι θεατές που πλήρωσαν μέχρι 300 ευρώ για να δουν τον τελικό των 100 μέτρων ανδρών. Από την στιγμή όμως που πληρώνουν και πηγαίνουν στο γήπεδο, έχουμε μια ιδιωτική συναλλαγή. Το κράτος έχει λόγο από την άποψη ότι υπάρχει το αθέμιτον της συναλλαγής. Κάποιος κλέβει στην διαδικασία: Υπόσχεται αγώνες ανθρώπων και δίνει ρεκόρ μηχανών.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολύ πιο σύνθετο γιατί –πέρα και παρά την βιομηχανία του θεάματος που στήθηκε γύρω από τις αθλητικές διοργανώσεις– γινόμαστε όλοι οι πολίτες μέτοχοι –και σε ένα βαθμό συνένοχοι– όσων θλιβερών συμβαίνουν. Ο πρωταθλητισμός χωρίς την θέληση μας γίνεται μια καλά αμειβόμενη δημοσιουπαλληλία, οι έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν ακριβά όλα τα μετάλλια που κάποιοι κερδίζουν –όποιοι και όπως τα κερδίζουν. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι πρωταθλητές είναι οι μόνοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο που δεδικαίωνται ζώντες (Δεν υπήρξε, για παράδειγμα, ποτέ δρόμος Κωνσταντίνου Καραμανλή όσο ο εθνάρχης ζούσε...) Ας παραβλέψουμε και το γεγονός ότι οι κρατικές εταιρίες γίνονται οι μεγάλοι χορηγοί των αθλητών. Έχουμε τα μεγαλύτερα κρατικά πριμ στην Ευρώπη, όλοι οι πρωταθλητές γίνονται ...στρατιωτικοί!
Αυτό έχει να κάνει με ένα διάχυτο αρχοντοχωριατισμό του τόπου τον οποίο όμως καλλιεργούν για ίδιον όφελος οι πολιτικοί. Ποντάρουν στα «λαϊκά είδωλα» για να αποκτήσουν δημοφιλία, φυσικά με τα δικά μας λεφτά. Από την άλλη πλευρά οι ομοσπονδίες που προωθούν τον λαϊκό αθλητισμό μένουν συνεχώς απλήρωτες.
Η ιστορία Κεντέρη-Θάνου όπως εξελίχθηκε είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε όλο το πλέγμα του κρατικοδίαιτου πρωταθλητισμού μας. Κατ’ αρχήν δεν βρισκόμαστε στην εποχή που αν δεν γίνει ένας αθλητής υπολοχαγός θα πεθάνει της πεινάς. Ούτε χρειάζονται τα τεράστια πριμ από τον κρατικό κορβανά. Αυτά είναι απομεινάρια του σοσιαλ-λαϊκισμού. Οι χορηγοί και οι διοργανωτές των συναντήσεων μπορούν να τους συντηρήσουν πλουσιοπάροχα. Εμείς φτάσαμε να διατεινόμαστε στο εξωτερικό ότι οι πρωταθλητές μας δεν μετέχουν στις πλούσια αμειβόμενες διοργανώσεις διότι παίρνουν πολλά χρήματα από την ελληνική Πολιτεία!
Το δεύτερο που πρέπει να δούμε είναι τη σχέση της κοινωνίας με τους πρωταθλητές της. Δεν υγιές για μια κοινωνία να στηρίζει τις ελπίδες και τους φόβους της στον αθλητισμό. Αυτό γίνεται σε δικτατορικά και τριτοκοσμικά καθεστώτα. Μπράβο σε όσους κερδίζουν να τους τιμήσουμε, αλλά μέχρις ενός ορίου. Δεν μπορεί μια χώρα να ανεβαίνει στους ουρανούς μόλις κερδίσει ένα πρωτάθλημα ή να κατεβαίνει στα τάρταρα αν αποδειχθούν δύο πρωταθλητές της ντοπαρισμένοι. Τα πράγματα είναι και πρέπει να είναι πιο απλά. Κυρίως στις σωστές τους διαστάσεις. Είναι σημαντικός ο πρωταθλητισμός, σημαντικότερος ο αθλητισμός, αλλά δεν είναι το άπαν...
Έχουμε όμως και κάτι άλλο κοινό με την Ανατολική Γερμανία. Όλα αυτά τα μετάλλια τα πληρώνουμε εκόντες άκοντες, όλοι οι Έλληνες. Φίλαθλοι και μη.
Κακά τα ψέματα. Ο αθλητισμός έχει γίνει χρόνια τώρα ένα τεράστιο κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος. Επενδύονται δισεκατομμύρια και κάποιοι κερδίζουν δισεκατομμύρια. Εταιρίες, χορηγοί, παράγοντες, διοργανωτές, αθλητές, προπονητές κ.λ.π. έχουν βρει μια χρυσοτόκο όρνιθα την οποία εκμεταλλεύονται.
Όλοι επίσης γνωρίζουμε πως η χρήση αναβολικών είναι ένα αέναο παιγνιδάκι μεταξύ των υγειονομικών επιτροπών και των φαρμακευτικών εταιριών. Φτιάχνουν πιστότερους ελέγχους οι μεν, δημιουργούν καλύτερα φάρμακα οι δε. Τα αναβολικά είναι μέσα στο παιγνίδι κι εκείνοι που καμώνονται σήμερα τους έκπληκτους είναι βαθιά υποκριτές. Σ’ αυτή τη βιομηχανία του θεάματος, όλοι –και πρώτοι απ’ όλους οι θεατές– θέλουν τους αθλητές να πηγαίνουν «ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα». Όλοι πλέον ποντάρουν σ’ αυτό ακόμη κι αν κάποια ρεκόρ υπερβαίνουν πλέον την ανθρώπινη φύση. Το σύστημα δημιουργεί την ανάγκη των αναβολικών.
Αυτό το ξέρουν κατ’ αρχήν οι θεατές που πλήρωσαν μέχρι 300 ευρώ για να δουν τον τελικό των 100 μέτρων ανδρών. Από την στιγμή όμως που πληρώνουν και πηγαίνουν στο γήπεδο, έχουμε μια ιδιωτική συναλλαγή. Το κράτος έχει λόγο από την άποψη ότι υπάρχει το αθέμιτον της συναλλαγής. Κάποιος κλέβει στην διαδικασία: Υπόσχεται αγώνες ανθρώπων και δίνει ρεκόρ μηχανών.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολύ πιο σύνθετο γιατί –πέρα και παρά την βιομηχανία του θεάματος που στήθηκε γύρω από τις αθλητικές διοργανώσεις– γινόμαστε όλοι οι πολίτες μέτοχοι –και σε ένα βαθμό συνένοχοι– όσων θλιβερών συμβαίνουν. Ο πρωταθλητισμός χωρίς την θέληση μας γίνεται μια καλά αμειβόμενη δημοσιουπαλληλία, οι έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν ακριβά όλα τα μετάλλια που κάποιοι κερδίζουν –όποιοι και όπως τα κερδίζουν. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι πρωταθλητές είναι οι μόνοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον τόπο που δεδικαίωνται ζώντες (Δεν υπήρξε, για παράδειγμα, ποτέ δρόμος Κωνσταντίνου Καραμανλή όσο ο εθνάρχης ζούσε...) Ας παραβλέψουμε και το γεγονός ότι οι κρατικές εταιρίες γίνονται οι μεγάλοι χορηγοί των αθλητών. Έχουμε τα μεγαλύτερα κρατικά πριμ στην Ευρώπη, όλοι οι πρωταθλητές γίνονται ...στρατιωτικοί!
Αυτό έχει να κάνει με ένα διάχυτο αρχοντοχωριατισμό του τόπου τον οποίο όμως καλλιεργούν για ίδιον όφελος οι πολιτικοί. Ποντάρουν στα «λαϊκά είδωλα» για να αποκτήσουν δημοφιλία, φυσικά με τα δικά μας λεφτά. Από την άλλη πλευρά οι ομοσπονδίες που προωθούν τον λαϊκό αθλητισμό μένουν συνεχώς απλήρωτες.
Η ιστορία Κεντέρη-Θάνου όπως εξελίχθηκε είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε όλο το πλέγμα του κρατικοδίαιτου πρωταθλητισμού μας. Κατ’ αρχήν δεν βρισκόμαστε στην εποχή που αν δεν γίνει ένας αθλητής υπολοχαγός θα πεθάνει της πεινάς. Ούτε χρειάζονται τα τεράστια πριμ από τον κρατικό κορβανά. Αυτά είναι απομεινάρια του σοσιαλ-λαϊκισμού. Οι χορηγοί και οι διοργανωτές των συναντήσεων μπορούν να τους συντηρήσουν πλουσιοπάροχα. Εμείς φτάσαμε να διατεινόμαστε στο εξωτερικό ότι οι πρωταθλητές μας δεν μετέχουν στις πλούσια αμειβόμενες διοργανώσεις διότι παίρνουν πολλά χρήματα από την ελληνική Πολιτεία!
Το δεύτερο που πρέπει να δούμε είναι τη σχέση της κοινωνίας με τους πρωταθλητές της. Δεν υγιές για μια κοινωνία να στηρίζει τις ελπίδες και τους φόβους της στον αθλητισμό. Αυτό γίνεται σε δικτατορικά και τριτοκοσμικά καθεστώτα. Μπράβο σε όσους κερδίζουν να τους τιμήσουμε, αλλά μέχρις ενός ορίου. Δεν μπορεί μια χώρα να ανεβαίνει στους ουρανούς μόλις κερδίσει ένα πρωτάθλημα ή να κατεβαίνει στα τάρταρα αν αποδειχθούν δύο πρωταθλητές της ντοπαρισμένοι. Τα πράγματα είναι και πρέπει να είναι πιο απλά. Κυρίως στις σωστές τους διαστάσεις. Είναι σημαντικός ο πρωταθλητισμός, σημαντικότερος ο αθλητισμός, αλλά δεν είναι το άπαν...
