Η παιδεία ψηφίζει;
Σήφης Πολυμίλης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2008-04-11
ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ίσως κάποιοι ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά και ότι απλώς υποτιμούμε τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος, που την είδαμε όλοι στη σύγκρουση για το πολύφερνο άρθρο 16. Να συμφωνήσουμε ότι πράγματι δόθηκε μια δυναμική μάχη με ευρεία συμμετοχή που οδήγησε στην ανατροπή των κυβερνητικών προθέσεων. Ηταν όμως, κατά την ταπεινή μας γνώμη, μια μάχη οπισθοφυλακών που είχε κυρίαρχο στόχο, αν και δεν δηλωνόταν ευθέως, να μην αλλάξει τίποτε στην ανώτατη εκπαίδευση. Ο σχετικά εύκολος στόχος είναι να διεκδικούμε την κατοχύρωση των κεκτημένων, έστω κι αν πολλά από αυτά, αντί να μας οδηγούν στο μέλλον, μας οδηγούν στο παρελθόν. Το δύσκολο είναι να προβάλλουμε θετικές διεκδικήσεις, να απαιτούμε ουσιαστικές αλλαγές οι οποίες θα βγάλουν την παιδεία από το τέλμα που διαπιστώνουμε ότι υπάρχει σήμερα.
ΚΙ ΟΜΩΣ ΣΧΕΔΟΝ έναν χρόνο μετά τη μαζική κάθοδο των φοιτητών στους δρόμους, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται πάλι εν υπνώσει. Δεν είδαμε καμιά πορεία, καμιά διεκδίκηση, καμιά θετική πρόταση για το τι και πώς πρέπει να αλλάξει στην παιδεία.Διαπιστώνουμε όλοι -και πρώτα απ’ όλους οι ίδιοι οι φοιτητές και οι γονείς τους- ότι η δωρεάν παιδεία είναι ένας μύθος. Οτι υπάρχουν σχολές και ιδρύματα που υπολειτουργούν, που προσφέρουν μέτρια έως κακή εκπαίδευση. Οτι δίνονται πτυχία που ελάχιστο έως μηδαμινό αντίκρισμα έχουν στην αγορά εργασίας. Παρ’ όλα αυτά οι εκλογές γίνονται με τραγουδάκια, με αγορεύσεις επί παντός επιστητού, ενώ το κύριο πρόβλημα, που έπρεπε να μας απασχολεί όλους, κρύβεται κάτω από το χαλί. Μήπως έχει έρθει η ώρα οι ίδιοι οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί να ανοίξουν την ουσιαστική ατζέντα της παιδείας, αντί να τρέχουν εκ των υστέρων να διαμαρτύρονται για τους όποιους σχεδιασμούς της εκάστοτε εξουσίας;