Από τη νεκρανάσταση στην ολική επαναφορά...

Πολιτικό φαινόμενο χωρίς προηγούμενο στην Ε.Ε. -με μοναδική εξαίρεση την ανάκαμψη του Σρέντερ το 2002 που του εξασφάλισε δεύτερη θητεία και το 2005 που του επέτρεψε να τερματίσει τον εκλογικό αγώνα σχεδόν ισότιμος με την Μέρκελ- αποτελεί ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν.

Μέσα σε δύο μήνες -από την έκρηξη δηλαδή της χρηματοπιστωτικής κρίσης και στη συνέχεια την εμπέδωση της βεβαιότητας για παγκόσμια ύφεση με άγνωστο βάθος και διάρκεια- ο Μπράουν άρχισε να μειώνει το θηριώδες προβάδισμα, άνω του 20%, του ηγέτη των Συντηρητικών Κάμερον στις δημοσκοπήσεις.

Μέσα σε δύο μήνες ο Μπράουν ανεδείχθη σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων στην Ε.Ε. αλλά και στη διεθνή σκηνή. Ετσι δεν προκαλεί έκπληξη η δημοσίευση στον χθεσινό «Independent» δημοσκόπησης που δίνει ποσοστό στήριξης 36% στους Εργατικούς έναντι 37% για τους Συντηρητικούς και 17% για τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες.

Ο ένοικος της Ντάουνιγκ Στριτ μέχρι πριν από δύο μήνες εθεωρείτο ο άχρωμος και άτολμος διάδοχος του Μπλερ που οδηγεί τους Εργατικούς σε αναπόφευκτη ήττα με την εκδήλωση ανοικτής ανταρσίας να αποτρέπεται την τελευταία στιγμή πριν από την ετήσια κομματική συνδιάσκεψη.

Σήμερα ο Μπράουν προβάλλει ως ο ηγέτης που μακριά από δογματισμούς και αγκυλώσεις μπορεί όταν το απαιτούν οι περιστάσεις να συνδυάζει τον ρεαλισμό με την κοινωνική ευαισθησία.

Ετσι, σε μια στιγμή που η παγκόσμια ύφεση απειλεί τις ισορροπίες της μετα-θατσερικής Βρετανίας που διαμορφώθηκαν επί Μπλερ, ο Μπράουν, που συνδύασε την ενίσχυση των τραπεζών με τον κρατικό έλεγχο, αλλά και με δικαιότερα φορολογικά μέτρα, προβάλλει με ευκρινές πολιτικό στίγμα αισθητά διαφοροποιημένος από τον Κάμερον:

- Πριν από την έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης ο Κάμερον πρόβαλλε σαν ο ηγέτης που εγγυάται μια άλλη εκδοχή του Μπλερισμού συνδυασμένη με το πλεονέκτημα της αλλαγής φρουράς στην εξουσία μετά από δέκα και πλέον χρόνια ηγεμονίας των Εργατικών.

- Σήμερα ο Μπράουν φαίνεται να εγγυάται πολύ περισσότερο από τον αντίπαλο του, μια συντεταγμένη πορεία στη διάρκεια της κρίσης με την παράδοση των Εργατικών στην περιφρούρηση της κοινωνικής συνοχής να καθησυχάζει την κοινή γνώμη πολύ περισσότερο από μια ήπια συντηρητική ατζέντα, η οποία, όμως, δεν παύει να έχει ως σημείο αναφοράς την εποχή της Σιδηράς Κυρίας.

Μέσα σε δύο μήνες ο Μπράουν στήριξε τις τράπεζες, αλλά δεν δίστασε εκεί που ήταν αναγκαίο να τις κρατικοποιήσει, ενώ την ίδια στιγμή τόλμησε να ανεβάσει τον συντελεστή φορολόγησης της ανώτατης κλίμακας στο 45%.

Μέσα σε δύο μήνες υλοποίησε το όραμα του Χιθ αλλά και του Μπλερ, και έφερε τη Βρετανία στην καρδιά των ευρωπαϊκών συσχετισμών με τη συμμετοχή του στην πρώτη στην ιστορία Σύνοδο Κορυφής των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

Είναι νωρίς ακόμη, αλλά είναι βέβαιο ότι αν υπάρξει προβάδισμα ασφαλείας των Εργατικών στις δημοσκοπήσεις τότε ο Μπράουν θα τολμήσει αυτό που δεν τόλμησε το φθινόπωρο του 2007, να παύσει δηλαδή να κυβερνά με την εντολή που απέσπασε ο Μπλερ το 2005 -την τρίτη κατά σειρά εκλογική του νίκη και να αναζητήσει τη δική του νομιμοποίηση σε πρόωρες εκλογές.