Η Δημοκρατία διδάσκεται, στην πράξη
Λάμπρος Τσουκνίδας, http://lexidia.pblogs.gr, Δημοσιευμένο: 2008-12-08
Το ποτάμι των 15χρονων που ξεχύνεται στους δρόμους εκφράζει βαθύτερα κοινωνικά αδιέξοδα των νέων, και όχι μόνον, τα οποία έχουν γεννηθεί από τις ασκούμενες πολιτικές και έχουν ευρύτατες κοινωνιολογικές προεκτάσεις που ήδη αναλύουν, ή έστω προσπαθούν, οι αρμόδιοι επιστήμονες -προεκτάσεις που κανείς (μας) δεν ήθελε να δει τόσο καιρό.
Σ’ αυτό το ποτάμι προσπαθούν να αλιεύσουν τα άκρα που επιχειρούν να καταλύσουν την έννοια του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Και καταφέρνουν, όσο καταφέρνουν, να αλιεύουν γιατί, και εδώ υπάρχει μια ευθύνη συνολικά των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, τα παιδιά μας έχουν μείνει χωρίς δημοκρατική παιδεία, χωρίς πρότυπα δημοκρατικής λειτουργίας: πού είδαν να γίνεται συζήτηση, διαπραγμάτευση, πότε είδαν να αναδεικνύεται σε αξία η εξ’ αυτών συναίνεση (που δεν σημαίνει υποταγή) στη λήψη αποφάσεων;
Αποτέλεσμα; Η οδύνη και η οργή, συναισθήματα ισχυρά (αλλά πάντα συναισθήματα) να υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγήσουν στη συναισθηματική αποδοχή της βίας ως αντίδραση στα αδιέξοδα και στη βία. Και, σε ακραίες καταστάσεις, να οδηγούν σε εμπλοκή κάποιων λίγων... Αυτός ο κίνδυνος μπορεί να αποτραπεί μόνον με ένα τρόπο: με ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία παντού που θα εκπαιδεύσει τη χώρα και τους νέους στη δημοκρατία. Ώστε το ποτάμι των νέων να γίνει ποτάμι πολιτών που θα εγγυώνται τη Δημοκρατία.
Δεν είναι ώρα για ενοχικά συμπλέγματα γονιών που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και ευχαριστούν τα παιδιά τους που τους ξυπνάνε από τον καναπέ, τον καταναλωτισμό και τον ατομισμό. Θα ήταν καλύτερο να δείξουν, να δείξουμε, και με προσωπικό παράδειγμα, ότι η Δημοκρατία δεν είναι γράμμα κενό που υποχωρεί όποτε έχουμε μπροστά μας αποφάσεις που αφορούν στην συντεχνία μας, τον κλάδο μας, τη συναλλαγή μας με την διοίκηση, τον τρόπο λειτουργίας του κόμματός μας, του συνδικάτου μας, της δουλειάς μας, της χώρας...
Ώστε το ποτάμι της οργής να γίνει ποτάμι Δημοκρατίας που κανένας κουκουλοφόρος, κανένας Ράμπο δεν θα μπορεί να λερώσει... Δεν είναι αργά, τώρα είναι η ώρα!
Σ’ αυτό το ποτάμι προσπαθούν να αλιεύσουν τα άκρα που επιχειρούν να καταλύσουν την έννοια του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας. Και καταφέρνουν, όσο καταφέρνουν, να αλιεύουν γιατί, και εδώ υπάρχει μια ευθύνη συνολικά των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, τα παιδιά μας έχουν μείνει χωρίς δημοκρατική παιδεία, χωρίς πρότυπα δημοκρατικής λειτουργίας: πού είδαν να γίνεται συζήτηση, διαπραγμάτευση, πότε είδαν να αναδεικνύεται σε αξία η εξ’ αυτών συναίνεση (που δεν σημαίνει υποταγή) στη λήψη αποφάσεων;
Αποτέλεσμα; Η οδύνη και η οργή, συναισθήματα ισχυρά (αλλά πάντα συναισθήματα) να υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγήσουν στη συναισθηματική αποδοχή της βίας ως αντίδραση στα αδιέξοδα και στη βία. Και, σε ακραίες καταστάσεις, να οδηγούν σε εμπλοκή κάποιων λίγων... Αυτός ο κίνδυνος μπορεί να αποτραπεί μόνον με ένα τρόπο: με ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία παντού που θα εκπαιδεύσει τη χώρα και τους νέους στη δημοκρατία. Ώστε το ποτάμι των νέων να γίνει ποτάμι πολιτών που θα εγγυώνται τη Δημοκρατία.
Δεν είναι ώρα για ενοχικά συμπλέγματα γονιών που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και ευχαριστούν τα παιδιά τους που τους ξυπνάνε από τον καναπέ, τον καταναλωτισμό και τον ατομισμό. Θα ήταν καλύτερο να δείξουν, να δείξουμε, και με προσωπικό παράδειγμα, ότι η Δημοκρατία δεν είναι γράμμα κενό που υποχωρεί όποτε έχουμε μπροστά μας αποφάσεις που αφορούν στην συντεχνία μας, τον κλάδο μας, τη συναλλαγή μας με την διοίκηση, τον τρόπο λειτουργίας του κόμματός μας, του συνδικάτου μας, της δουλειάς μας, της χώρας...
Ώστε το ποτάμι της οργής να γίνει ποτάμι Δημοκρατίας που κανένας κουκουλοφόρος, κανένας Ράμπο δεν θα μπορεί να λερώσει... Δεν είναι αργά, τώρα είναι η ώρα!