Η δημοσκοπική κατηφόρα και η αριστερή στρουθοκάμηλος (2)

Η εμφάνιση στο προσκήνιο της νέας γενιάς του Συνασπισμού ήρθε να φέρει ενθουσιασμό σε ένα κόμμα σταθερής στελεχιακής εικοσαετίας αλλά και σε μια κοινωνία κορεσμένη από τη διαφθορά και την ανικανότητα των εξηντάρηδων και άνω πολιτικών της.

Μαζί φάνηκε να σταθεροποιεί πολιτικές επιλογές του χώρου της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς για μέτωπο στην κεντροαριστερά και διεύρυνση των αριστερών συνεργασιών.

Στο τελευταίο ΣΥΝέδριο αυτό αποτυπώθηκε με μιαν ευρεία ανανέωση των στελεχών σε επίπεδο 40% περίπου στην ΚΠΕ και στις θέσεις ευθύνης.

Φυσικά το μέτρο της νέας πορείας στην κοινωνία το έδωσε ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας και πολύ λιγότερο κάποια άλλα νέα στελέχη.

Ο ίδιος ο νέος πρόεδρος δίνει καθημερινά εξετάσεις διευθύνοντας ένα δύσκολο κόμμα και μαθαίνοντας ακόμα πώς να το ωθεί στην εξωστρέφεια κρατώντας το ταυτόχρονα ενωμένο.

Και κάτι τέτοιο ανάμεσα στις τάσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Όμως τα σημάδια που λαμβάνουμε από πολλά από τα υπόλοιπα μέλη της νέας στελεχιακής γενιάς είναι ανησυχητικά.

Μοιάζει σαν η Νεολαία ΣΥΝ πλέον να οδηγεί το κόμμα χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει όμως τη διαφορά του να ζεις, να αναπνέεις και να απευθύνεσαι στην νεολαία και του να απευθύνεσαι σε πανεθνικό ακροατήριο.

Κατά κάποιο τρόπο το χάσμα των γενεών διευρύνεται αντί να περιορίζεται.

Ο τρόπος και η μέθοδος είναι μεν της νεολαιίστικης κουλτούρας που όμως αντί να φέρει έναν αέρα φρεσκάδας στο κόμμα φέρνει τις απολυτότητες της νέας γενιάς, τον δογματικό ενθουσιασμό της.

Έλλειψη υπομονής και σεβασμού με τις αντίθετες απόψεις, βιασύνη να κλείσουν θέματα πριν καν ανοίξουν, ανικανότητα ώριμης αντιμετώπισής τους, σπασμωδικές αντιδράσεις πανικού, εύκολη καχυποψία και μέτωπα με μεγαλύτερους συντρόφους που παρεξηγούνται εύκολα για τις προθέσεις τους.

Ήδη το γεγονός ότι στην Νεολαία ΣΥΝ δεν υπήρχαν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, τάσεις εκτός από το προφανές θετικό για τη λειτουργία της δείχνει και μια διαφορετική κουλτούρα σύνθεσης απόψεων αλλά και διαλόγου που μηχανικά μεταφέρεται στο κόμμα.

Όλο αυτό το κλίμα είναι μια παρενέργεια, μια παράπλευρη απώλεια -όχι βέβαια υποχρεωτική- μιας καταρχήν επιβεβλημένης απόφασης.

Η στελεχιακή ανανέωση έγινε πρόχειρα, άπειροι νεαροί σύντροφοι επιφορτίστηκαν με ευθύνες που δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν χωρίς τη βοήθεια των παλαιοτέρων και σύντομα «λύγισαν».

Η μη παραδοχή της αδυναμίας έφερε αλαζονεία, απαξιωτικό στυλ αντιπαράθεσης με την όποια παρατήρηση ή κριτική, παρεϊστικη αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα μέλη της νέας γενιάς έως παντελή έλλειψη αισθήματος ευθύνης και υποχρέωσης αυτοκριτικής απέναντι στο κόμμα και τους άλλους συντρόφους.

Στο τέλος αγγίζουμε μια παρανοϊκή καχυποψία όπως η ανακάλυψη του εσωτερικού εχθρού και η αναζήτηση της «τελικής λύσης» στο κομματικό ζήτημα (έξοδος των «ανανεωτικών» και τοποθέτηση στη θέση τους συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ως αντικαταστατών)

Παρενέργειες τέτοιας νοοτροπίας είναι η δημιουργία χωρίς προφανή λόγο αντιπαραθέσεων (όπως στο θέμα των θητειών που τέθηκε προκλητικά, εκτός συγκυρίας και σε αντίθεση με το ενωτικό κεκτημένο χειρισμού τέτοιων ζητημάτων στο κόμμα, τις καθεστωτικής λογικής πραξικοπηματικές ενέργειες στο τμήμα ΜΜΕ, τον αποκλεισμό πανεπιστημιακών από συνεδριάσεις της ΠΚ τους με «ιδεολογικά» κριτήρια και πολλά άλλα καθημερινά πλέον συμβάντα) που έφεραν στο κόμμα νέο κλίμα εσωστρέφειας όχι βέβαια με ευθύνη των αμυνομένων συντρόφων.

Η ίδια κατάσταση επηρεάζει και την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από ενωτική πρασπάθεια της αριστεράς σε ενωτική προσπάθεια της άκρας αριστεράς κάτι σαν το ΜΕΡΑ.

Από την απόρριψη του ιδεολογήματος της κεντροαριστεράς και του να είμαστε άβουλη ουρά της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας φτάσαμε στο άλλο άκρο, να μην απευθυνόμαστε πλέον σε εθνικό ακροατήριο αλλά μόνο σε τμήματα της νεολαίας και ίσως κάποιων ακόμα κοινωνικά ευαίσθητων στρωμάτων στα δικαιώματα, τον αντιρατσισμό και το περιβάλλον.

Εκεί είναι που κρύβουμε και το κεφάλι μας στην άμμο όταν η κοινωνία μας επαναφέρει στα παλιά μας ποσοστά.

Αντιλαμβανόμαστε την στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι και τις δικές μας ευθύνες όσον αφορά την ιστορική ευκαιρία που χάσαμε να ασκήσουμε ηγεμονική πολιτική στην ελληνική κοινωνία για πρώτη φορά μετά από πενήντα χρόνια.

Πολλά από τα νέα μας στελέχη έγιναν κιόλας επαγγελματικά ή αποσπασμένα στο κόμμα χωρίς να προλάβουν να κολλήσουν ένα ένσημο και περιμένουμε να δουλέψουν σοβαρά για τα προβλήματα της κοινωνίας όταν με μια κίνηση έλυσαν το δικό τους;

Που είναι η συναπόφαση για τόσο σοβαρά ζητήματα, η ομαλή διαδοχή των γενεών , η μεταφορά της εμπειρίας στα νεότερα στελέχη αλλά και η αντικατάσταση όσων ολοφάνερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ευθύνες που ανέλαβαν όπως ο νέος εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος που κάθε εμφάνισή του στα ΜΜΕ είναι κατώτερη κάθε προσδοκίας και μέχρι τώρα κεκτημένου και σαν λόγος και σαν παρουσία;

Πολλοί από όσους υποστηρίξαμε κάποια στιγμή τη διεύρυνση της «αριστερής πλειοψηφίας» ως διέξοδο στον Συνασπισμό σίγουρα δεν εννοούσαμε κάτι τέτοιο.

Δηλαδή να δημιουργηθεί μια νέα νομενκλατούρα στο κόμμα από μια παρέα νεαρών συντρόφων που αλληλοϋποστηρίζονται με κριτήρια παραμονής τους στην κομματική εξουσία και που αυτή τους την επέλαση στα κομματικά γραφεία και την Κουμουνδούρου ντύνουν ιδεολογικά σαν πόλεμο με τους εσωτερικούς εχθρούς που «ετοιμάζονται να φύγουν από το κόμμα» ή « να στηρίξουν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ εφόσον βγουν βουλευτές» και άλλες υστερίες.

Ούτε να συρρικνωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ που θα ένωνε από αριστερούς σοσιαλιστές και σοσιαλδημοκράτες, οικολόγους και ενεργούς πολίτες έως τα παραδοσιακά ρεύματα της αριστεράς σε ένα γερασμένο αριστερίστικο μόρφωμα περιορισμένου ακροατήριου ουρά και αντίγραφο του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ!

Κι είναι κρίμα να επιστρέφουμε στον ξύλινο λόγο, οι ομιλίες νέων συντρόφων μας να θυμίζουν όλο και συχνότερα κάτι από Παπαρήγα και οι απόπειρες Αλαβάνου να μας κρατήσει μέσα στην κοινωνία και τις πολιτικές εξελίξεις να αντιμετωπίζονται ως παρέκκλιση από τους παντογνώστες νεαρούς μας.