ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Με σοκάρει η αγωνιστική καφρίλα του ΚΚΕ, με τρομάζει η «άρνηση του Ολοκαυτώματος» το οποίο περνάει η Ελληνική Οικονομία, όχι μόνο από την αναιδή βλακεία του «τιμημένου», αλλά και από την «ελαφρά συμπόρευση» με την «επιστημονική εκτίμησή» του και των άλλων «επιστημόνων» του ΣΥΡΙΖΑ.

Οχι ρε λέει, δεν υπάρχει καμία κρίση. Επίτηδες φουσκώνουν, ως γνωστόν, τα ελλείμματα και το μέγεθος της ύφεσης, για να περάσουν πιο εύκολα το χτύπημα της εργατική τάξης.

Καμμία συζήτηση για το ασφαλιστικό. Δεν πειράζει που δεν έχουν χρήματα τα ταμεία. Να τα πληρώσει το κράτος.

Το κράτος, αυτός ο ξένος. Να κόψει το λαιμό του και να τα βρεί.

Αντε να κάνει σκόντο, να δεχτεί ότι ο καπιταλισμός περνάει κρίση και βεβαίως την κρίση να πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν.

Μην ρωτήσεις ποιοί είναι αυτοί; Είναι γνωστό ποιοί είναι. Μην ρωτήσεις πως θα την πληρώσουν γιατί επίσης είναι γνωστό πως θα την πληρώσουν.

Τι θα κάνουν; Αν δεν πληρώσουν οι εργαζόμενοι, θα αναγκαστούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν. Να φύγουν από την ταβέρνα χωρίς να πληρώσουν αποκλείεται. Κάπως έτσι δείχνει να σκέφτονται.

Θα συμμετάσχουμε στην οικοδόμηση του Νέου Καπιταλισμού;

Αν τις άλλες φορές ετίθετο, θέμα εκσυγχρονισμού, χρηστής διαχείρισης, διαφάνειας ή «επανάστασης» κλπ, αυτή την φορά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Εχουμε έναν κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό (Κ.Σ) υπό κατάρρευση και με συνείδηση πλήρους διάλυσης.

Αυτή την φορά το στοίχημα είναι αν θα οικοδομήσουμε από την αρχή έναν νέο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό ή αν θα κάνουμε πέτρα την καρδιά μας και θα αρκεστούμε σ’αυτόν που έχουμε και θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να τον διασώσουμε;

Το να αποφεύγουμε να εμπλακούμε σ’αυτή την συζήτηση και να διαλέγουμε τον βολικό ρόλο της «προγραμματικής αντιπολίτευσης» σε μια «προσπάθεια που οφείλουν να κάνουν οι άλλοι» και που θα κάνουν οι άλλοι, δεν είναι πολιτική. Είναι πολιτικαντισμός. Είναι υποκρισία, είναι γελοιογραφία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.

Είναι σαν να λέμε, αφήστε να σχοληθούν με το τί θα γίνει με την ελληνική κοινωνία και οικονομία , η κυβέρνηση, η ΝΔ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι ξένοι επενδυτικοί Οίκοι , η ΕΚΤ. Εμείς θα κάνουμε «προγραμματική αντιπολίτευση». Κάτι σαν κοντσέρτο για πιάνο.

Και δεν είναι μόνο «αφήστε να κάνουν», είναι ταυτόχρονα και «να το κάνουν οπωσδήποτε, εκ καθήκοντος», άσχετα με το αν εμείς οφείλουμε να κάνουμε «προγραμματική αντιπολίτευση». Ας μη δίνουν μωρέ και πολύ σημασία στο τι λέμε, υποχρεωμένοι από την βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία είμαστε μπλεγμένοι.

Που θα κάνουμε «προγραμματική αντιπολίτευση; Σε ποιό πρόγραμμα; Εδώ σε λίγο θα μιλάμε για τρίμηνους προυπολογιμούς, για «επιτροπεία». Εδώ το μόνο πράγμα που έχει έννοια από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι η «υπόσχεση» ότι θα βγάλει την χώρα από την κρίση. Τι προγραμματική αντιπολίτευση μπορεί να κάνει κανείς σ’αυτό; Τι προγραμματική αντιπολίτευση μπορεί να κάνει κανείς σε μια προσπάθεια; Από πότε πρέπει αναγκαστικά να κάνει κανείς «αντιπολίτευση», ακόμα και όταν συμμερίζεται αμέριστα την ανάγκη και τις προσπάθειες εξόδου από την κρίση;

Καταλαβαίνω βέβαια την ηγεσία του ΣΥΝ και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να «υπερασπίζονται» το «γράμμα» των αποφάσεων.

Ομως ίσως θα ήταν χρησιμότεροι αν λειτουργούσαν «απελευθερωμένοι» από τις «αγγαρίες» τέτοιων ανούσιων «δεσμεύσεων».

Ισως για πρώτη φορά , θα άξιζε να τις γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων και να οικοδομήσουν την πρώτη προυπόθεση για να βγούμε από την κρίση.

Να αναγνωρίσουν το «Ολοκαύτωμα» και να τεθούν στην πρωτοπορία των «προθύμων συμμάχων» ακόμη και από τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Αν μάλιστα αυτό μπορούσαν να το μετονομάσουν σε «προγραμματική αντιπολίτευση» θα ήταν ακόμη καλύτερα.