Τρομάζει το έλλειμμα δυναμισμού

Το ότι γίνεται άγριο παιχνίδι υποτιμητικής κερδοσκοπίας σε βάρος της ελληνικής οικονομίας είναι ολοφάνερο. Το ότι αντίστοιχο παιχνίδι δεν μπορεί να γίνει σε βάρος της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας είναι -υποθέτω- κατανοητό. Ελπίζω να μην φαντάζεται κανείς πως πίσω από όλα αυτά βρίσκονται σκοτεινοί ανθελληνικοί κύκλοι. Μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να δέχτηκε ένα ηχηρό χαστούκι από τις πυραμίδες που έστησαν παγκοσμίως τα μαγαζιά των golden boys και να εξαπάτησαν τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, επενδυτές και εθνικές οικονομίες, αλλά η κερδοσκοπία, στην ακραία μάλιστα μορφή της απληστίας, όταν δεν συναντά κανόνες και εμπόδια, αναγεννάται εκ της τέφρας της στο πιτς φιτίλι. Τα περισσότερα των προϊόντων που εφευρέθηκαν για να μεγιστοποιούν και να μονοπωλούν τα εκ της πραγματικής οικονομίας κέρδη είναι εντελώς άχρηστα. Παρόλα αυτά, αυτοί είναι οι κανόνες μέσα στους οποίους λειτουργούμε ως χώρα, ως επιχειρήσεις και ως άτομα και δεν μπορεί να μην λαμβάνονται υπόψη, αν μιλάμε για πολιτική. Το θέμα δεν είναι να δανειζόμαστε με τους όρους που δανείζεται η Γερμανία. Το θέμα είναι αν έχουμε οικονομία που μπορεί να ξεχρεώσει τα δάνεια που λαμβάνει.

Η ΕΛΛΑΔΑ, λοιπόν, ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης, δοκιμάζεται σκληρά. Κατά τον περίφημο Ιρανό εβραϊκής καταγωγής καθηγητή της οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Νουριέλ Ρουμπινί, που διετέλεσε σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον και είναι ο πρώτος που από το 2006 προέβλεψε την επερχόμενη οικονομική ύφεση, η Ελλάδα έχει ήδη χρεωκοπήσει αλλά δεν της το έχουν ανακοινώσει! Συνιστά μάλιστα στην Ε.Ε. να κοιτάξει να περισώσει την ισπανική οικονομία, που είναι η τέταρτη σε μέγεθος στην Ευρωζώνη, διότι αν δεν αντέξουν οι Ισπανοί δεν θα αντέξει και το ευρώ. Με λίγα λόγια, εμμέσως πλην σαφώς, βλέπουμε και τον στόχο.

ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ αφορά πρωτίστως τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες και τον κεντρικό τραπεζίτη μας, τον κ. Τρισέ. Υποθέτω πως οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ούτε την Ελλάδα θα αφήσουν να χρεωκοπήσει ούτε, πολύ περισσότερο, την Ισπανία. Αυτό που αφορά όμως εμάς, είναι να κοιτάξουμε πώς θα πιάσουμε σύντομα λιμάνι, με τις λιγότερες δυνατές ζημιές, για να κάνουμε τις επισκευές και να ξαναβγούμε στο πέλαγος χωρίς κινδύνους. Αν δεν κατανοήσουμε όλοι την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε φαντάσματα, αδιαφορώντας για τη χρεωκοπία, που, ακόμα και αν δεν έχει συντελεστεί, όπως ισχυρίζεται ο κ. Ρουμπίνι, θα είναι σύντομα αναπόφευκτη.

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ σημείο των κειμένου των θέσεων που παρουσίασε πρόσφατα, ο Αλέκος Αλαβάνος σημειώνει πως και “Η Ιταλία υπερβαίνει σε εξωτερικό χρέος την Ελλάδα” αλλά δεν γίνεται στόχος. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό από τον κ. Αλαβάνο είναι πως, εκτός από τους αριθμούς, στην οικονομία μεγαλύτερη σημασία έχει η δυναμική κάθε χώρας. Να δώσουμε με ένα παράδειγμα. Χωρίζουμε ένα λευκό χαρτί σε δύο στήλες. Αριστερά γράφουμε Ιταλία και δεξιά Ελλάδα. Την αριστερή στήλη τη συμπληρώνω εγώ και γράφω. Φεράρι, Φίατ, Άλφα Ρομέο, Λάντσια, Αουγκούστα (ελικόπτερα και κινητήρες) Απρίλια, Ντουκάτι, Πιάτζιο, Αρμάνι, Γκούτσι, Πράντα, Βερσάτσε, Βαλεντίνο, Ντόλτσε Καμπάνα, Μπένετον, Ντιαντόρα, Μπερτόλι (παγκόσμιος ηγέτης στο ελαιόλαδο), Μπαρίλα, Ίλι καφέ, Λαβάτσα, σχεδιασμός και ναυπήγηση θαλαμηγών, υποδηματοποιία, είδη υγιεινής, ντιζάιν επί των πάντων κ.λπ., κ.λπ. Τώρα εσείς συμπληρώστε τη δεξιά στήλη, εκεί που από πάνω λέει Ελλάδα, και μετά κάντε τις συγκρίσεις.

ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, αυτό που τρομάζει και κάνει πολλούς να εκτιμούν ότι το έργο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας είναι εξαιρετικά δύσκολο δεν αφορά μόνον ή κυρίως το έλλειμμα και το χρέος, αφορά πρωτίστως το έλλειμμα δυναμισμού και προοπτικών της ελληνικής επιχειρηματικότητας, το έλλειμμα δημοκρατίας στην οικονομία, την απέραντη διαφθορά στον δημόσιο τομέα, ώστε να καταφέρει η χώρα να απαλλαγεί από τα συγκεκριμένα βάρη. Παράλληλα, όσοι παρακολουθούν τις εξελίξεις στη χώρα μας, δεν ασχολούνται μόνον με τους αριθμούς του κ. Παπακωνσταντίνου. Παρακολουθούν το πολιτικό κλίμα και αξιολογούν το κοινωνικό περιβάλλον. Θα μου πει κάποιος, μα γι’ αυτό θέλουμε να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό. Ντούκου, που λένε και στο πόκερ. Πώς θα το κάνουμε αυτό; Θα περιμένουμε τη μεγιστοποίηση της εξαθλίωσης, οπότε πού θα πάει, θα αντεπιτεθούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα με τη μικρομεσαία αγροτιά, θα καταλάβουν την εξουσία και θα την αναθέσουν στην Αλέκα; Και μετά θα σπεύσει η Αλέκα στην Κούβα και στο Νεπάλ για φτηνά δάνεια;

d.xristou@avgi.gr