Μιχάλης Σαμπατακάκης: Ο ανομολόγητος στόχος του Συνεδρίου

Ανήκω σε αυτούς που λένε καθαρά την άποψή τους, χωρίς προσποιήσεις.

Είτε είμαι με ένα φίλο συνομιλητή, είτε είμαι στο βήμα της ΚΠΕ, είτε γράφω άρθρο, λέω αυτό που ακριβώς σκέφτομαι.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα, άλλωστε δεν μ΄ ενδιαφέρει, αλλά συχνά «βάζω πάνω στο τραπέζι» αυτό που συζητιέται στα τραπεζάκια.

Ποιό είναι λοιπόν το ζήτημα με το Συνέδριο, χωρίς «φρου-φρου και αρώματα»: Ο Πρόεδρος θέλει να αλλάξει τους συσχετισμούς στην Π.Γ. και την ΚΠΕ υπέρ του.

Στο χώρο της Ανανεωτικής Πτέρυγας ευνοεί τη δημιουργία νέας τάσης φιλικής προς αυτόν.

Στο χώρο του Αριστερού Ρεύματος δεν τον παίρνει να κάνει διάσπαση (ή δεν βρίσκει πρόθυμους γι΄αυτήν), αλλά θα προωθήσει πρόσωπα που θα συναποτελούν ομάδα φιλική προς αυτόν.

Και με τις δυό αυτές ομάδες, θα φτιάξει το προεδρικό μπλοκ στην Π.Γ. και την ΚΠΕ.

Για να τα καταφέρει όλα αυτά, γιατί όλοι αυτοί πρέπει να ψηφιστούνε, χαϊδεύει τη βάση του κόμματος και τους λέει «εσείς θα αποφασίσετε για όλα».

Γιατί όμως ενδιαφέρεται να αλλάξει τους συσχετισμούς;

Όπως είναι γνωστό στο ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια υπάρχουν δύο πολιτικές πλατφόρμες, αυτή της πλειοψηφίας που έχει υπερισχύσει στο Συνέδριο και αυτή της μειοψηφίας.

Πίστευα και πιστεύω ότι στην Αριστερά, αλλά ίσως και γενικότερα, το πρωτεύον είναι η πολιτική και όχι η νομή της εσωκομματικής μικροεξουσίας.

Έχει, λοιπόν, ο Πρόεδρος κάποια νέα πολιτική πλατφόρμα, πέρα από αυτές που ξέρουμε στον ΣΥΝ, την οποία δεν μπορεί να περάσει στην Π.Γ. και την ΚΠΕ, και γι΄αυτό επιδιώκει εκλογή νέων οργάνων; Δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο, δεν έχω ακούσει κάποια νέα πολιτική πλατφόρμα από τον Πρόεδρο.

Γι αυτό άλλωστε έχουμε και μικρότερη παρουσία του ΣΥΝ στην κεντρική πολιτική σκηνή και στον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας στη χώρα μας. Λόγω απουσίας πειστικών ιδεών. Γιατί αν ο Πρόεδρος είχε ισχυρή παρουσία μέσω της πολιτικής, δεν θα χρειαζόταν συνέδριο και αλλαγή των οργάνων για να κατοχυρώσει το ρόλο του.

Άρα το μόνο που απομένει από όλη αυτή την ιστορία του Συνεδρίου, είναι η προσπάθεια του Προέδρου για ενίσχυση της εσωκομματικής μικροεξουσίας του.

Το ναι στο Συνέδριο είναι συμπόρευση με αυτή τη στόχευση του Προέδρου. Όλα τα άλλα είναι «φρου-φρου και αρώματα».

Και γιατί θέλει να ενισχύσει την εξουσία του στον ΣΥΝ ο Αλέξης; Για να αντιμετωπίσει τον «μεγάλο αντίπαλο» στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο. Πρόκειται για μάχη με φαντάσματα, που κατατρέχουν όμως τον Αλέξη.

Ο Αλέκος έχει καεί στην κοινωνία. Παίζει με μικροομάδες, υποδυόμενος ένα ρόλο καρικατούρα Αλέκας, αφού έχασε το ρόλο καρικατούρα Ανδρέα Παπανδρέου, που έπαιζε νωρίτερα. (Και ελπίζω βέβαια, να μην τα πιστεύει αυτά που λέει, γιατί τον έχω για έξυπνο άνθρωπο).

Και εμείς τι φταίμε για όλα αυτά; Και άσε μας εμάς. Η Αριστερά τί φταίει για όλα αυτά τα παιχνίδια εσωκομματικής μικροεξουσίας, ανάμεσα στον Αλέξη και τον Αλέκο;

Της Αριστεράς της αξίζει ένα καλύτερο μέλλον, στο στίβο των ιδεών και της πολιτικής.