Ποιος και τι απειλεί την κυριαρχία μας;

ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ αν ορισμένοι έχουν έστω και αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή συνειδητοποιήσει ποιος και τι απειλεί την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας αυτής. Εάν έχουν δηλαδή καταλάβει ότι η κυριαρχία, ανεξαρτησία, ταυτότητα και τελικά αξιοπρέπεια της χώρας μας δεν απειλείται τόσο από εξωτερικούς κινδύνους και παράγοντες όσο από τις εσωτερικές αδυναμίες, παθογένειες, καθυστερήσεις, αγκυλώσεις, ελλείμματα ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού, συμπεριφορές ανευθυνότητας, ανομίας, διαφθοράς, φτηνού λαϊκισμού. Ότι η κυριαρχία δεν απειλείται κυρίως από τους ξένους. Απειλείται- δυστυχώς- πρωτίστως από τους Έλληνες. Ότι η ταυτότητά μας δεν απειλείται από τους μετανάστες ή άλλες μειονότητες αλλά από την πλειονότητα των Ελλήνων που αρνείται να δει την πραγματικότητα, που δεν πληρώνει φόρους, που επιδίδεται στον χυδαίο υπερκαταναλωτισμό και μάλιστα πολυτελών, εισαγόμενων αγαθών, που κατασκευάζει μύθους ως άλλοθι για άθλιες συμπεριφορές, που δεν παράγει τίποτα.

Πριν από λίγους μήνες είχα γράψει στη θέση αυτή για τον μύθο της λεγόμενης «γενιάς των 700 ευρώ». Είχα υποστηρίξει ότι το να αρχίσει ένας απόφοιτος του ελληνικού πανεπιστημίου τα πρώτα του εργασιακά βήματα με 700 ευρώ δεν είναι ίσως ό,τι το καλύτερο αλλά δεν είναι και τόσο καταστροφικό για να αναχθεί σε... «εθνικό σύνθημα», αρκεί να υπάρχουν τα 700 ευρώ. Αυτήν τη στιγμή φαίνεται ότι όχι μόνο τα 700 ευρώ ενδεχομένως δεν θα υπάρχουν, αλλά ίσως και το ίδιο το ευρώ. (Αλήθεια τι έγινε το σύνθημα; Δεν ακούγεται πλέον, και πώς να ακούγεται;). Είχαμε επενδύσει τα τελευταία χρόνια πολύτιμους οικονομικούς πόρους, προσπάθειες και ανθρώπινο κεφάλαιο σε «κατασκευασμένα ζητήματα», σε φαντασιώσεις και ιδεοληψίες μας για να προστατεύσουμε (δήθεν) την κυριαρχία μας. Και δεν επενδύσαμε εκεί που θα έπρεπε:

στην παιδεία, την ανάπτυξη, τον πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό εκσυγχρονισμό της χώρας. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα. Είδαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο ως μηχανισμό επιδοτήσεων για την ενίσχυση του άκρατου καταναλωτισμού μας και λιγότερο ως ευκαιρία για μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό. Ήταν σαφές λοιπόν ότι η κατάσταση αυτή θα τελείωνε κάποια στιγμή «είτε μ΄ ένα βρόντο είτε μ΄ ένα λυγμό» ή και με τα δύο...