Αλλού ψάχτε για τον εχθρό

Είναι εντυπωσιακό το μένος -ή και μίσος- που εκτοξεύεται εναντίον του ΔΝΤ. Γίνεται μια αναστροφή της πραγματικότητας. Όταν ανακαλύφτηκε η υπερχρέωση και τα ψεύδη μας και οι αγορές δεν μας δάνειζαν πια, τότε αντί να κάνουμε αυτοκριτική, τα βάλαμε με τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τους οίκους αξιολόγησης, τους εταίρους μας, το ΔΝΤ. Ωστόσο, ποιος από εμάς θα δάνειζε μια τέτοια αναξιόπιστη κυβέρνηση; Προφανώς κανείς.

Κατηγορούνται τα μέτρα του ΔΝΤ ως αντιλαϊκά, αλλά κανείς από τους κατήγορους δεν μας είπε πώς αλλιώς θα πληρωνόμασταν τους μισθούς του Ιουνίου. Και αντί να ευγνωμονούμε το ΔΝΤ, το καταριόμαστε. «Είναι ανάλγητο» κραυγάζουν με αφέλεια οι Οικολόγοι Πράσινοι. Ακόμα και το κυβερνών κόμμα μας βεβαιώνει ότι αντιτίθεται στην προσφυγή του στο ΔΝΤ. Η φτηνή δημαγωγία οργιάζει: «Το ΔΝΤ, δεν έρχεται για να σώσει τη χώρα. Έρχεται για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της». Όμως, και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι αυτά τα δυο δεν αντιφάσκουν. Αντίθετα, για να μπορεί να εξοφλήσει τους δανειστές της, η χώρα πρέπει να σωθεί. Δηλαδή να γίνει παραγωγική και ανταγωνιστική.

Την ίδια στιγμή, το ΚΚΕ προσπαθεί να καταστρέψει κάθε παραγωγική δραστηριότητα, κυρίως τον τουρισμό. Ο ΣΥΝ δημαγωγεί και πάλι, παίζοντας με δημοψήφισμα. Σ’ αυτή τη χώρα ποτέ κανείς δε ζήτησε δημοψήφισμα από δημοκρατικότητα. Πάντα πόνταρε στις χειρότερες πτυχές των πολιτών. Στο θρησκευτικό φανατισμό πόνταρε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος όταν ζητούσε δημοψήφισμα για τις ταυτότητες. Στην αντι-ευρωπαϊκή παράδοση πόνταρε ο ΣΥΝ όταν ζητούσε δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα. Και τώρα ποντάρει στο φόβο. Δεν αντιλαμβάνονται ότι σε περιόδους κρίσης εκείνος που ωφελείται είναι η ακροδεξιά. Το έχει καταλάβει ο κ. Καρατζαφέρης και γι’ αυτό πολιτεύεται εξυπνότερα.

Δείχνοντας το ΔΝΤ ως τον εχθρό, τα δυο κόμματα εξουσίας ξεφορτώνονται την κριτική σε βάρος τους. Συγχρόνως, το ΔΝΤ είναι όντως εχθρός τους. Αν η χώρα πρόκειται να γίνει παραγωγική, το καίριο βήμα είναι να μειωθεί το διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό κράτος. Όμως πού θα στηρίξουν τότε τα κόμματα την εξουσία τους; Πώς θα μαζέψουν ψήφους αν λείψουν οι διορισμοί και οι πελατειακές σχέσεις; Ένα ποσοστό 65~70% του εκλογικού σώματος είναι μερικά ή ολικά εξαρτημένο από το κράτος. Αν αυτό σταματήσει, τι θα απογίνουν;

Η μυθολογία για τον νέο εχθρό του έθνους, το ΔΝΤ, σκοπό έχει να διαιωνίσει τις εθνικές αναπηρίες. Η βασικότερη είναι η ιστορική έλλειψη κοινωνικής συνοχής. Αυτή διαμορφώνει τις πελατειακές σχέσεις στα κόμματα. Αυτή διαμορφώνει τη λαμογιά που μας δέρνει: οι περισσότεροι πολίτες προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδοσκοπήσουν σε βάρος των διπλανών τους, αδιαφορώντας για το κοινό συμφέρον. Αποτέλεσμα η πρωτοφανής ακρίβεια, συνδυασμένη με άθλια ποιότητα. Σ’ αυτούς τους κερδοσκόπους αναζητήστε τον πραγματικό εχθρό. Και χτυπήστε τον αλύπητα.

Υ.Γ. Ένα μέτρο, που αν το απαιτούσε το ΔΝΤ θα χειροκροτούνταν, είναι η κατάργηση του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών.

diongus@otenet.gr