Οι μίζες, οι ένοχοι και ο αδύνατος κρίκος

Τι δένει τις μίζες, τη διαφθορά με τη δημοσιονομική κατάρρευση, τη διεθνή “επιτήρηση” του ΔΝΤ και της Κομισιόν; Κατα μία άποψη, που όλο και απλώνεται στην κοινωνία μας, αποδεικνύεται περίτρανα πού πήγαν τα λεφτά: οι μίζες διόγκωσαν το δημόσιο χρέος. Δυστυχώς η σύγκριση των αριθμών αποδεικνύει ότι με τις μίζες δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε μεγάλο μέρος των ελλειμμάτων και του χρέους. Γι’ αυτό και είναι αδύνατο να αντιμετωπιστεί η δημοσιονομική κρίση με βάση την αρχή “να πληρώσουν μόνον όσοι φταίνε”.

ΥΠΑΡΧΕΙ η άλλη άποψη που κατανοεί τη διαφθορά στις κυβερνήσεις και στον κρατικό μηχανισμό ως μέρος του μυστικού πυρήνα της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και του δημοσίου πλούτου. Οι μίζες είναι το κομμάτι της ιδιωτικοποίησης του δημοσίου που λογίζεται ως “αμοιβή” των ιδιοτελών κυβερνητικών από τις επιχειρήσεις ξένες ή ελληνικές, μεγάλες αλλά και μικρές, τις οποίες “διεκόλυναν”. Στο πελατειακό κράτος είναι εξαπλωμένη πρακτική άτυπης και τυπικής ιδιοποίησης εσόδων και τμημάτων του δημοσίου, στην οποία μετέχουν με διάφορους τρόπους και σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, κατηγορίες και ομάδες που έτσι αποκτούν συγκριτικό κοινωνικό πλεονέκτημα εισοδήματος είτε εξουσίας προς απόκτηση εισοδήματος.

Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ κατάρρευση ανέδειξε την κατασπατάληση χρημάτων του συλλογικού μας ταμείου, αλλά και τις απαλλαγές ομάδων από υποχρεώσεις προς το δημόσιο. Οι μίζες που έρχονται και ξανάρχονται, και καλά κρατούν, αναδεικνύουν μέρος της μυστικής διαδικασίας που οικοδομεί και αναπαράγει το πελατειακό κράτος - τις ανεχεται, τις χρειάζεται, τις υποθάλπει. Και συνάμα φανερώνουν την ηθική κατρακύλα μέσα στην απληστία ανθρώπων που ανέλαβαν να διαχειριστούν το κράτος - δεν κλέβουν από ανάγκη, κλέβουν για να πλουτίσουν, γιατί πλουτίζουν κι οι άλλοι. Είναι μια ενότητα, σύστημα - μίζες, εξυπηρετήσεις, σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, απορρόφησης πόρων, διάλυσης και ηθικής απαξίωσης του δημοσίου και της αποστολής του. Γι’ αυτό και αποδείχθηκε αδύνατη η πρόληψη του δημοσιονομικού εκτροχιασμού -παρά τις πολλές και έντονες προειδοποιήσεις.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ είναι “ο μεγάλος ένοχος που πρέπει να πληρώσει”. Η κρίση εμπιστοσύνης, η αναξιοπιστία, η κρίση εκπροσώπησης απαιτεί ριζικές αλλαγές στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, στην προστασία του δημόσιου πλούτου, που πρωτίστως είναι το φυσικό περιβάλλον μας, όπως όλοι πλέον, έστω στα λόγια, δέχονται. Αντί αλλαγών σε αυτή την κατεύθυνση η χώρα έχει οδηγηθεί να ταυτίσει την ανεπάρκεια -το λιγότερο- εκείνων που κυβέρνησαν και κυβερνούν με τις πραγματικές, τις ιστορικές δυνατότητές της. Οι φορείς των πολιτικών που οδήγησαν στην κατάρρευση παριστάνουν ότι δεν ήξεραν τίποτα ( “μόνον 2-3 τα πήραν”), αλλά και επιμένουν ότι τώρα ξέρουν και μπορούν να σώσουν τη χώρα! Γιατί δεν το έκαναν όταν ήταν καιρός; Οι πρόσφατες ανακοινώσεις για αλλαγές στις ΔΟΥ και για έλεγχο στα εισοδήματα δεκάδων υπαλλήλων των ΔΟΥ είναι και ομολογία της κυβερνητικής αποτυχίας, και συγκάλυψη του εύρους του προβλήματος και αναξιόπιστη θεραπεία. Δεν υπάρχει πολιτική και υπηρεσιακή ευθύνη όταν κόβονται οι συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων, αντί να βρεθεί το ποσό αυτό από την αύξηση της αποδοτικότητας των ΔΟΥ;

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ η στιγμή που πρέπει να αρχίσει να ξηλώνεται παντού το πλέγμα διαφθοράς, ο πυρήνας του πελατειακού κράτους. Η ατιμωρησία, το κλίμα ανοχής να πάρει τέλος. Η κοινωνία απαιτεί καθώς επωμίζεται το βάρος των χρεών και τις απαιτήσεις των δανειστών και υφίσταται. Μέσα από την κρίση αξίζει, είναι ανάγκη να βρούμε τον δρόμο προς τη δημοκρατική αναδόμηση και διαφανή διαχείριση του κράτους, την αποφασιστική προστασία των δημοσίων αγαθών -και του περιβάλλοντος.

ΑΥΤΟΣ ΘΑ ’ΠΡΕΠΕ να είναι πρωτεύων στόχος των αριστερών δυνάμεων, αυτή δεν μπορεί παρά να είναι κεντρική μεταρρυθμιστική επιδίωξη των ανανεωτικών αριστερών δυνάμεων. Μόνον έτσι μπορεί να υλοποιηθεί άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική αντιμετώπισης του ελλείμματος και της κρίσης του χρέους, η δραστική συμπίεση της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Εδώ βρίσκεται ο “αδύναμος κρίκος” του συστήματος στην Ελλάδα, ας μην τον ψάχνουν στην έξοδο από το ευρώ. Αντί, στο όνομα της “αριστερότερης” και “αντισυστημικής” γραμμής, να αυτοπεριορίζονται στις κασσανδρικές καταγγελίες ή στην παραγωγή τηλεοπτικών, επικοινωνιακών ευρημάτων, μπορούν μαζί με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις -και πολιτικές δυνάμεις που ποτέ δεν ενεπλάκησαν στην οικοδόμηση του πελατειακού κράτους- να επιβάλουν αλλαγές και νέους κανόνες διαχείρισης και διαφάνειας, δημόσιου ελέγχου των αποφάσεων της κυβέρνησης, των οργανισμών, της αυτοδιοίκησης.