Περί αλλαγής μυαλού...

Το Μουσείο Μπενάκη (γιορτάζει τα τόσο πλούσια ογδόντα του, έτσι χρόνια του πολλά) παρουσιάζει έκθεση έργων του Θεόφιλου. Το αν ο Θεόφιλος ήταν τόσο μεγάλος όσο τον εμφανίζουν πολλοί, είναι ερώτημα για ειδικούς. Ηταν πάντως, και για όλους, σημαντικός. Για τη σύνθεση, τα χρώματα, τα θέματα. Θα πρόσθετα: και την αισιόδοξη ποιητική αντικειμενικότητά του. Η έκθεση περιλαμβάνει και ορισμένους πίνακες, όλοι της δεκαετίας του ΄30, ελληνικών πόλεων. Ξεχωρίζουν εκκλησιές με τα καμπαναριά τους. Μόνο; Οχι! Βλέπουμε και τζαμιά με τους μιναρέδες τους. Και συζητάμε τώρα, με εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους γηγενείς και μετανάστες στη χώρα μας, για ΕΝΑ τζαμί. Με ή χωρίς μιναρέ; Τα περισσότερα από αυτά τα παλαιά τζαμιά, με εξαίρεση τη Θράκη, κάποιοι τα γκρέμισαν, αρχίζοντας φυσικά από τους μιναρέδες (το Ρέθυμνο είναι μία από τις λίγες εξαιρέσεις σεβασμού του παρελθόντος), και κάποιοι άλλοι τα «αξιοποίησαν» μετατρέποντας μάλιστα ορισμένα (όπως παλαιότερα το τζαμί στην κεντρική πλατεία του Ναυπλίου) ακόμα και σε κινηματογράφους: δεν σας θυμίζει αυτό τα Κατεχόμενα στην Κύπρο; Πρόσφατα, στην Αθήνα, χιλιάδες μουσουλμάνοι, που λίγοι έχουν σχέση με την τουρκόφωνη μειονότητα, γιόρτασαν το Ραμαζάνι τους στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, απέναντι από το Δημαρχείο. Σαν άστεγοι. Ακόμα λίγο και ο απίστευτος δήμαρχος (με δ πεζό, παρακαλώ) θα απαιτούσε για την άδεια που έδωσε βραβείο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν δεν είχε δώσει άδεια, θα παρέβαιναν τα ΜΑΤ; Και οι Τούρκοι; Ας υπενθυμίσουμε πρώτα ότι σιγά-σιγά (με πολύ αργούς ρυθμούς βέβαια) βελτιώνονται τα πράγματα για τους μειονοτικούς κι ανάμεσά τους για τους χριστιανούς. Κι ας υπογραμμίσουμε όμως ότι η τήρηση από το δικό μας κράτος του δικού μας Συντάγματος και των δικών μας ελευθεριών δεν είναι και δεν μπορεί να είναι θέμα διμερών σχέσεων. Είναι θέμα αρχής και δικού μας σεβασμού των ευρωπαϊκών αξιών ελευθερίας και ισότητας.

Τα λατρευτικά είναι όμως μία μόνο όψη του θέματος. Η άλλη είναι τα πολιτικά. Παράδειγμα: αυτή τη στιγμή στην Αγκυρα και στην Αθήνα αναθεωρούνται τα «αμυντικά δόγματα». Στην Αγκυρα αρχίζουν να βάζουν κατά μέρος τα των γειτόνων-εχθρών. Εδώ, με εικοσάχρονη καθυστέρηση, αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο (λένε) να καταργήσουμε τον «από Βορρά κίνδυνο» και να επικεντρωθούμε στον Ανατολικό. Οι Τούρκοι, ημιεπίσημα, πρότειναν αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών. Εμείς, που πνιγόμαστε, αναζητούμε πόρους για αγορές όπλων και συμμαχία με το Ισραήλ. Χωρίς καν να πούμε στους γείτονες ότι, αφού τα προτείνετε αυτά, ελάτε να τα συζητήσουμε αν είναι σοβαρά...

Οταν αλλάζουν όλα, γιατί δεν αλλάζουμε μυαλά;