Η μάχη της Ευρώπης

Η αντίδραση της Γερμανίας στην έκδοση ευρωομολόγου και η ενδοευρωπαϊκή διαμάχη που έχει ξεσπάσει κάνει πιο επείγουσα τη συνεργασία όσο το δυνατόν ευρύτερων δυνάμεων για να επιβληθούν πολιτικές αλληλεγγύης στην Ένωση.

Είναι δύσκολη η κατανίκηση της γερμανικής αντίδρασης. Αλλά δεν είναι αδύνατη. Παρά την επιμονή της Α. Μέρκελ και στη Γερμανία, και στις άλλες χώρες η φωνή της ευθύνης και της λογικής δυναμώνει. Χθες ο επικεφαλής της Ευρωζώνης, ο Λουξεμβούργιος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, επέκρινε δημόσια τη γερμανική κυβέρνηση τονίζοντας καθαρά ότι έχει "έναν μη ευρωπαϊκό τρόπο να διεκπεραιώνει ευρωπαϊκές υποθέσεις". Και συνέχισε λέγοντας ότι το Βερολίνο σκέφτεται το θέμα απλοϊκά - στενόμυαλα εθνικά ας συμπληρώσουμε εμείς. Είναι προφανές ότι δεν επικρίνεται μόνον η συγκεκριμένη θέση της Μέρκελ, αλλά γενικότερα ο ηγετικός της ρόλος στη Ε.Ε. Όσοι κινητοποιούνται εναντίον της ελπίζουν σε μια πολιτική αλλαγή στη Γερμανία, ξέροντας ότι δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις στη δημοσιονομική κρίση τόσων χωρών. Δεν ξέρουμε εάν θα λυγίσει η άκαμπτη Μέρκελ. Ίσως τελικά για άλλη μια φορά να επιβληθούν οι αποφάσεις ύστερα από νέα κρίση, αφού ακόμη μια χώρα φτάσει στην κατάρρευση.

Πάντως για την Ελλάδα είναι μονόδρομος οι ευρωπαϊκές ρυθμίσεις για το χρέος της. Η σύμπτυξη μετώπων εντός Ευρώπης σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων πρέπει να είναι πολιτική προτεραιότητα των ελληνικών κομμάτων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι βρήκαμε τη λύση. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε -παρά τα εύκολα συνθήματα- ότι στο απαράδεκτο Μνημόνιο μας οδήγησε η υπερχρέωση. Κι αν δεν τη φρενάρουμε αποφασιστικά, θα μας φέρει σε τραγική, για τον λαό, τους εργαζόμενους, κατάρρευση. Και επιπλέον, τη σύγχρονη οικολογική αναπτυξιακή προοπτική δεν θα μας τη χαρίσει κανείς, θα την οικοδομήσουν οι πρωτοβουλίες μιας ελληνικής κυβέρνησης που να το θέλει.