Δύσκολη εβδομάδα

Για μια ακόμη φορά η απεργία – πορεία που ωργάνωσαν οι εντελώς αδύναμες και αναξιόπιστες ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε και της ΑΔΕΔΥ μετατράπηκε σε γιορτή βίας των διαφόρων ομάδων κουκουλοφόρων.

Επιθέσεις σε δημόσια κτίρια και ιδιωτικά καταστήματα, βόμβες μολότωφ, καμμένα αυτοκίνητα, φλεγόμενοι σωροί σκουπιδιών, έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου της αστυνομίας, βροχή δακρυγόνων, μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κόλαση.

Αποκορύφωμα η αποτρόπαιη απόπειρα λυντσαρίσματος του βουλευτή της Ν.Δ. Κώστα Χατζιδάκη, ενός από τους πιο σοβαρούς και υπεύθυνους βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου.

Με το να μη μπορούν να περιφρουρήσουν τις πορείες που οργανώνουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θάβουν και το όποιο δίκαιο των εργαζομένων.

Εμφανής ήταν επίσης η παρουσία εξτρεμιστικών ακροδεξιών ομάδων με γαλανόλευκα πανώ που μιλούσαν για «ανθέλληνες».

Γενικότερα μη προβάλλοντας οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ρεαλιστικές προτάσεις που και την κρίση θα αντιμετωπίζουν και θα απαιτούν κοινωνικά δικαιότερη κατανομή των βαρών μετατρέπουν τις πορείες σε τελετουργικές παρελάσεις και σε φεστιβάλ βίαιης εκτόνωσης.

Αθροίζοντας δε πονηρά τα δίκαια αιτήματα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται άδικα από τα μέτρα με την απαίτηση τ6ων προνομιούχων να διατηρήσουν τα αντικοινωνικά προνόμιά τους που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να καταργηθούν ευνουχίζουν το συνδικαλιστικό κίνημα και δεν του επιτρέπουν καμμία επιρροή στην διαμόρφωση των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η εβδομάδα είναι εξαιρετικά δύσκολη και για την κυβέρνηση και για την χώρα.

Φαίνεται ότι η λογική των συνεχών αποσπασματικών πακέτων μέτρων φθάνει στα όριά της. Ο κίνδυνος ανεξέλεγκτων εκρήξεων είναι ορατός αφού δεν δίνεται στο λαό κάποια προοπτική μέσα από τις δυσκολίες και τα επώδυνα μέτρα.

Η ανάγκη ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της χώρας και μιας εθνικής κοινωνικής συμφωνίας πάνω στο σχέδιο αυτό γίνονται πιο επείγοντα παρά ποτέ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία π.χ. ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας είναι από τους βασικότερους παράγοντες της σημερινής κρίσης.

Χρειάζεται λοιπόν ένα συνολικό σχέδιο που θα αντιμετωπίζει όλες τις παθογένειες που οδηγούν στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας δηλαδή και την δυσλειτουργία του δημοσίου, και τα γραφειοκρατικά εμπόδια, και τα φορολογικά αντικίνητρα και την ροπή των επιχειρηματιών για αρπαχτές και εύκολο κέρδος και όχι για σοβαρές παραγωγικές επενδύσεις.

Και αν χρειαζόταν στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου μπορούσε να αντιμετωπισθεί και ο εξορθολογισμός των εργασιακών σχέσεων.

Η επικέντρωση όμως του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας μόνο στις εργασιακές σχέσεις δίνει την εντύπωση ότι είναι όχι μόνο κοινωνικά άδικη αλλά και αναποτελεσματική.

Και δημιουργεί την υποψία ότι το μόνο αποτέλεσμά της θα είναι η επιχειρηματική αυθαιρεσία.

Η κυβέρνηση οφείλει να γίνει πιο σοβαρή στην λειτουργία της και να αναλάβει τις ευθύνες της. Το ίδιο και οι άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Ειδικά μάλιστα εν όψει της συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα είναι ίσως η πιο κρίσιμη για το μέλλον και της ευρωζώνης και της χώρας μας.