«Η Αριστερά της ευθύνης»

Η χώρα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο των τελευταίων δεκαετιών. Η κρίση είναι οριζόντια και αποτυπώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής. Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο νομίζω ότι είναι επίκαιρο και χρήσιμο το πρώτο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς που ανοίγει τις πύλες του την Πέμπτη στον πολυχώρο του Κεραμεικού. Φιλοδοξεί να απαντήσει με ρεαλισμό και υπευθυνότητα στα μεγάλα ζητήματα και να καταδείξει ότι η Δημοκρατική Αριστερά «δεν είναι άλλο ένα κόμμα της αριστεράς, αλλά ένα άλλο κόμμα της αριστεράς». Κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου είναι «Η Αριστερά της ευθύνης για τη χώρα και την κοινωνία». Και εξηγούμε:

«Ευθύνη για τη χώρα», σημαίνει ότι ενώ οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ δεν ψήφισαν το Μνημόνιο, αναζητούν ρεαλιστικές λύσεις σε συνθήκες κρίσης και Μνημονίου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας. Η κατάσταση της οικονομίας, μετά και την τεράστια υστέρηση των εσόδων, είναι δεδομένο ότι θα επιφέρει νέα μέτρα, απόρροια και των πρόσφατων εξελίξεων για τη χώρα στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα «κάτι έδωσε» για να πάρει τη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου. Οι «λύσεις» στην παρούσα φάση είναι κωδικοποιημένα δύο: Ή θα πάμε σε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων ή θα προχωρήσουμε σε αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Είναι απολύτως σαφές ότι η κοινωνία δεν σηκώνει περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων. Για αυτό και σχηματικά θα λέγαμε ότι σήμερα «η πιο φιλολαϊκή πρόταση» είναι η λελογισμένη αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πρόσφατη έρευνα κατέδειξε ότι χιλιάδες δημόσια κτήρια είναι καταπατημένα, ενώ ακόμη και σήμερα το κράτος δεν γνωρίζει πόσα και ποια κτήρια έχει στην κατοχή του. Αυτό από μόνο του λέει πολλά…

Τίθεται, όμως, και άλλο ένα ερώτημα. Με τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια πώς θα γίνουν όλα αυτά και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα; Και εδώ είναι τεράστια η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ, καθώς οι συνδικαλιστές του θεωρούν τις ΔΕΚΟ τσιφλίκι τους και μέσο για τη διατήρηση της ισχύος τους. Οι ΔΕΚΟ, άλλωστε, αποτέλεσαν τον πυρήνα του πελατειακού κράτους, αλλά και τον ισχυρότερο βραχίονα του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι συνδικαλιστές έπαιξαν κομβικό ρόλο στην επανεκλογή του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Τώρα θα τους βρει απέναντί του, στη βάση της απλής λογικής «θερίζεις, ότι έσπειρες» !

«Ευθύνη για την κοινωνία», σημαίνει να βγούμε από την κρίση χωρίς να χρεοκοπήσει η χώρα, αλλά και να μην χρεοκοπήσουν στο τέλος οι πολίτες! Είναι λογικό, λοιπόν, να υπάρχουν αντιδράσεις στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, ιδίως όταν πλήττονται μονίμως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Επομένως είναι χρήσιμες οι κινητοποιήσεις μέσα από το μαζικό κίνημα, ώστε να υπάρχει παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις. Έχει ανοίξει μια συζήτηση για τα όρια των αντιδράσεων, καθώς ορισμένες πλευρές περιορίζουν τις αντιδράσεις στο σκέλος της αγανάκτησης. Συναντάμε καθημερινά το φαινόμενο των «αγανακτισμένων πολιτών» σε διαδηλώσεις με ακραίες πράξεις βίας, σε εκδηλώσεις που γίνονται στα πανεπιστήμια, στις παρουσιάσεις βιβλίων, στο μετρό, στα θέατρα, έξω από τα σπίτια των πολιτικών, εσχάτως και έξω από ταβέρνες. Τα φαινόμενα των λιντσαρισμάτων, των ξυλοδαρμών, των προπηλακισμών, των επιθέσεων με γιαούρτια είναι τα πιο επικίνδυνα για τη δημοκρατία μας.

Παρατηρούμε όλοι μας δυστυχώς με απάθεια μορφές κλασικού λαϊκισμού με το μανδύα του ριζοσπαστισμού, πασπαλισμένου σε αρκετές περιπτώσεις με ακροδεξιά, εθνοφοβικά στοιχεία. Την ίδια ώρα ένα κομμάτι των media συνεχίζει να χαϊδεύει αυτιά και να λαϊκίζει με όρους πελατείας. Το απωθητικό αυτό μείγμα τείνει να γίνει καθεστώς. Πρόκειται για ένα αυγό, που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τι μπορεί να βγάλει από μέσα του. Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο-χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ιταλία του 60’ και του 70’- ότι το επόμενο βήμα είναι τα όπλα και η τρομοκρατία ή οι αυτόκλητοι σωτήρες από τον εξωπολιτικό-επιχειρηματικό χώρο. Το μείγμα αυτό είναι προφανές ότι γοητεύει ένα κομμάτι της ανόητης αριστεράς και ένα κομμάτι της περιθωριακής δεξιάς.

Αν δεν υπάρξει εγρήγορση του προοδευτικού κόσμου, των ανθρώπων της διανόησης και των γραμμάτων, είναι πιθανό να βρεθούμε προ δυσάρεστων και απρόβλεπτων εξελίξεων.