Οι καυτές πολιτικές πατάτες

Τα ανακοινωθέντα της συνάντησης Μέρκελ - Σαρκοζί στις 16/8 έριξαν στα μαύρα πανιά τους μισούς πολιτικούς μας και στα πανηγύρια τους υπόλοιπους. Οι προτάσεις του διαβολικού ζευγαριού είναι βούτυρο στο ψωμάκι των πολιτικών σπεκουλαδόρων, αριστερά και δεξιά. Η πρόβλεψη για συνταγματική κατοχύρωση του ελέγχου του ελλείμματος βγάζει στα κεραμίδια όλους τους δήθεν εθνικά υπερήφανους. Η υποχρεωτική επιτροπεία, επίσης. Η κυβέρνηση δέχεται ήδη μπαράζ για την μη αποτελεσματική παρέμβασή της.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη. Οχι για την αναποτελεσματικότητα της παρέμβασής της, βέβαια. Πρέπει να χαμογελούσαν συγκαταβατικά οι Ευρωπαίοι όταν ο Πρωθυπουργός τούς έπαιρνε τηλέφωνο για να τους καταθέσει τις προτάσεις του για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Οι ευθύνες της είναι, αφενός στη μέχρι σήμερα κουτοπόνηρα αντιμνημονιακή διαχείριση του ελληνικού προβλήματος (του δικού της προβλήματος, δηλαδή) και αφετέρου στην ανεύθυνη υποχώρηση και τελικά υιοθέτηση και νομιμοποίηση κάθε λαϊκιστικής κορόνας, οποθενδήποτε προερχομένης.

Οι καυτές πατάτες που βγήκαν από τον φούρνο Μέρκελ - Σαρκοζί, αλλά και οι ανακοινώσεις για τις εγγυήσεις στους Φινλανδούς την ίδια μέρα, ήταν απολύτως προβλέψιμες. Το πολιτικό μας σύστημα έχει να διαχειριστεί α) την απαίτηση για ισχυρές νομικές εγγυήσεις ελέγχου των ελλειμμάτων μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, β) την ουσιαστική επιτροπεία της οικονομίας μας από τον πρόεδρο του Eurogroup, γ) την de facto ενεργοποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας, δ) την παροχή εγγυήσεων για κάλυψη του χάσματος φερεγγυότητας. Μέχρι σήμερα, η αντιμετώπιση όλων αυτών των θεμάτων ήταν από τη σκοπιά της αντίστασης στους καλβινιστές και νεοφιλελεύθερους που επιβουλεύονται την εθνική μας ανεξαρτησία και τον εθνικό μας πλούτο. Δυστυχώς, στο παιχνίδι αυτό συμμετείχε και η ίδια η κυβέρνηση. Τα αστεία τελείωσαν όμως. Εφτασε η ώρα της υπεύθυνης τοποθέτησης από όλους.

Οι διαπραγματεύσεις με τη Φινλανδία κατέληξαν στην παροχή επαχθών εγγυήσεων από την Ελλάδα. Η δέσμευση στην «εθνικώς υπερήφανη» πολιτική για τη δημόσια περιουσία δεν άφησε περιθώρια πέρα από το να φορτωθούμε περισσότερο χρέος. Οι λεπτομέρειες της τελικής συμφωνίας δεν είναι ακόμη γνωστές. Ο ΥΠΟΙΚ, όμως, είναι υπερήφανος γιατί αντιστάθηκε και δεν έβαλε εμπράγματες εγγυήσεις. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η Ελλάδα θα έχει στα χέρια της 1 δισ. ευρώ λιγότερα από αυτά που θα δανειστεί με το δεύτερο πακέτο. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος θα αναγκαστεί τα επόμενα τρία χρόνια να περάσει στους έλληνες φορολογούμενους αυτό το ψωροδισεκατομμύριο των Φινλανδών που θα του λείπει.

Η ενδεχόμενη επιτροπεία έχει αναχθεί σε casus belli μέσα στην ίδια την κυβέρνηση. Βούτυρο στο ψωμάκι του ΛΑΟΣ, της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ. Το σύμφωνο για το ευρώ έχει αναχθεί σε κόκκινο πανί για τους πάντες. Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα σήμερα, η οποία για να μπορεί απλώς να υπάρχει, έχει μπροστά της την κοινή θέση Μέρκελ - Σαρκοζί για ισχυρή νομική κατοχύρωση του ελέγχου των ελλειμμάτων μέχρι το 2012, για επιτροπεία, για πρόεδρο της ευρωζώνης; Δεν υπάρχουν πια ούτε πολιτικοί σύμμαχοι. Ο Μπερλουσκόνι και ο Θαπατέρο είχαν ήδη συμφωνήσει, διαφορετικά δεν θα παρενέβαινε η ΕΚΤ στην αγορά ομολόγων.

Αντί για τις εθνικοϋπερήφανες κορόνες, τη δήθεν αγανάκτηση για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή την «ωμή παρέμβαση» στην ελληνική πολιτική, τα πολιτικά κόμματα έχουν υποχρέωση απέναντι στον λαό να σταθούν με υπευθυνότητα μπροστά στα πραγματικά ζητήματα. Να τοποθετηθούν όχι διά της αρνήσεως, αλλά με την εναλλακτική πρότασή τους. Δεν μπορεί η Ελλάδα να πορεύεται με συνεχές ψάρεμα των πολιτικών κομμάτων σε θολά νερά. Απαιτείται να συνεννοηθούμε ως κοινωνία σε μερικά πράγματα. Οπως στους τρόπους κάλυψης του χάσματος φερεγγυότητας, στη βαρύτητα νομικής κατοχύρωσης προβλέψεων για τα ελλείμματα, στην εκ βάθρων αλλαγή μηχανισμών και νοοτροπιών ώστε η ενδεχόμενη επιτροπεία να είναι απλό διαδικαστικό ζήτημα. Στα θέματα αυτά η επιλογή πρέπει να είναι καθαρή, γιατί κάθε ολιγωρία ή υποχώρηση σε λαϊκιστικές κορόνες σημαίνει πρόσθετα βάρη στους έλληνες πολίτες.

Το χειρότερο είναι ότι η αναπομπή των προβλημάτων στη σφαίρα του εθνικού και της υπερηφάνειας βολεύει το πολιτικό προσωπικό. Βολεύει γιατί αποπροσανατολίζει και μεταφέρει σε υπερβατικό πλαίσιο την εστίαση της οπτικής από τα πραγματικά καυτά και μόνιμα προβλήματα: τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, τη μείωση των δαπανών, την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου. Είναι το άλλοθι για να μη γίνεται τίποτα, για την προστασία των πελατειακών δομών.

Οι πολίτες πρέπει να απαιτήσουν την υπεύθυνη και επί της ουσίας τοποθέτηση από το πολιτικό προσωπικό, ώστε οι επιλογές να είναι καθαρές, και μια ελάχιστη συνεννόηση ώστε να μπορέσουμε ως κοινωνία να στρωθούμε στη λύση του πραγματικού μας προβλήματος.