«Τόλμη στη ζωή...»

Αλλος θυμήθηκε τις εκλογές του ’77 και τη «Συμμαχία», άλλος την Ομόνοια το 1981, άλλος το Σύνταγμα το 1985, άλλος «το συνέδριο της διάσπασης» του ΚΚΕ Εσωτερικού, το 1986, άλλος τα Φεστιβάλ «Αυγής - Θούριου» στη Νέα Σμύρνη... Τα αφιερώματα στη διαδρομή του Λεωνίδα Κύρκου την περασμένη Κυριακή, γίνονταν ολοένα και πιο πλήρη, όσο περνούσε η ώρα από την αναγγελία του θανάτου του. Οι τηλεοπτικοί συντάκτες ανέσυραν ολοένα και περισσότερα ντοκουμέντα από την πολύχρονη διαδρομή του στην πολιτική ιστορία της χώρας και της Αριστεράς. Και πολλοί σ’ αυτά τα ντοκουμέντα «έβλεπαν» τον εαυτό τους, τη δική τους διαδρομή, τα οράματα που τους μάγεψαν κάποτε, τα νιάτα τους... Τα νιάτα μας.

Ηταν σαν ένα συλλογικό φλας μπακ στη μεταπολιτευτική ιστορία των πολλών σχηματισμών της Αριστεράς, που πάει να πει ότι ήταν ένα συλλογικό φλας μπακ σε συγκρούσεις, φανατισμούς, «μαχαιρώματα», συνθήματα, φράξιες, αλλεπάλληλες συνεδριάσεις, αχτιβίστικες αφισοκολλήσεις, αλλά και σε πολλές στιγμές ανάτασης, συγκίνησης, ονείρων, γλεντιών, ερώτων... Γιατί μπορεί η διαδρομή του Λεωνίδα Κύρκου στην πολιτική και στην Αριστερά να είναι πολύ μεγαλύτερη, οι Ρηγάδες όμως και οι Ρηγίτισσες (οι «Ρήγισσες» του άρεσε να λέει) υπήρξαν από τη δικτατορία και μετά... Και πολλοί απ’ όλους εκείνους οφείλουν την «εμπλοκή» τους με ό,τι σήμαινε πολιτική στράτευση, κατ’ αρχήν στον δικό του πολιτικό λόγο, που καθόλου και σε τίποτα δεν μοιάζει με τον σημερινό.

Οι τηλεοπτικές εικόνες έδειχναν προχθές συνέδρια, πολιτικές συγκεντρώσεις, πολιτικές επιλογές που προκάλεσαν αντιδράσεις, διαφωνίες, αποχωρήσεις, διασπάσεις. Η ιστορία των κομμάτων –και δη η ιστορία των κομμάτων της Αριστεράς– δεν ήταν ποτέ μια ιστορία συναίνεσης. Το αντίθετο. Παρότι ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν πάντα υπέρμαχος αυτής της κατεύθυνσης στην πολιτική, άποψη που συχνά την πλήρωσε ακριβά. Τότε, δύσκολα γινόταν κατανοητός από την πλειοψηφία των Ρηγάδων αυτός ο δρόμος. Φάνταζε συμβιβασμός, οπορτουνισμός, στη χειρότερη εκδοχή του, συναλλαγή. Και όταν είναι κανείς νέος, δύσκολα διακρίνει τις αποχρώσεις...

Οι Ρηγάδες και οι Ρηγίτισσες της μεταπολίτευσης δεν είναι πια παιδιά, είναι όλοι ώριμοι ηλικιακά και οι περισσότεροι επιτυχημένοι επαγγελματικά και κοινωνικά. Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια, από το 1986, τα μέλη του ακολούθησαν πολλές και διαφορετικές πολιτικές διαδρομές – αν δεν γύρισαν οριστικά την πλάτη στην πολιτική.

Τόσα χρόνια μετά, οι «κατηγορίες» του ενός χώρου της Αριστεράς προς τον άλλον και η άβυσσος που τους χωρίζει είναι το υποδεκάμετρο της επαναστατικότητας και της ρήξης που εξακολουθεί να μετράει τις επιλογές τους. Κι εδώ και πολλά χρόνια από την Αριστερά –από τις πολλές εκδοχές της– λείπει «η τόλμη στη ζωή και η ανανέωση στην πολιτική».