Το «όχι» και το «ναι» στον Μπλερ
Σήφης Πολυμίλης, Ελευθεροτυπία, Δημοσιευμένο: 2005-06-22
Είναι αλήθεια ότι δεν φταίει μόνο το «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών για τη μεγάλη κρίση που περνά η Ευρώπη. Είναι όμως σίγουρο ότι το αρνητικό αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων επιτάχυνε και διόγκωσε την κρίση με συνέπεια η Ε.Ε. να μην ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει... Εξίσου σίγουρο είναι ότι η νίκη των λαών που, κατά ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς, αποτελούσε το «όχι» οδήγησε εκ των πραγμάτων σε μια... λαμπρή ήττα. Γιατί όχι μόνο δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια τονωτική ένεση στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά αντίθετα όλα δείχνουν ότι τις περικοπές του κοινοτικού προϋπολογισμού και των διαρθρωτικών ταμείων θα τις πληρώσουν οι χώρες και οι λαοί που έχουν ανάγκη μεγαλύτερης στήριξης για να προσεγγίσουν το μέσο κοινοτικό επίπεδο...
*** Είναι προφανές ότι η Ευρώπη έχει ένα τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας. Οι ηγέτες των χωρών που κυριαρχούν και δίνουν το στίγμα στην Ευρώπη αφ’ ενός στερούνται οράματος και αφ’ ετέρου συμπεριφέρονται ως λογιστές ή μεγαλοτραπεζίτες στην καλύτερη περίπτωση. Δίνουν ομηρικές μάχες για μερικά ευρώ αλλά δεν ξέρουν ούτε τι Ευρώπη θέλουν, ενώ παράλληλα είναι δέσμιοι στενών -και προσωρινών- εθνικών συμφερόντων και πολιτικάντικων λαϊκισμών...
*** Ετσι ο Μπλερ βρήκε τη χρυσή ευκαιρία για να προωθήσει το δικό του μοντέλο, τη δική του λογική, με κυρίαρχη ιδέα αυτή της ελεύθερης αγοράς, όπου η κοινωνική αλληλεγγύη είναι είδος εν ανεπαρκεία... Με τους άλλους πολιτικούς ηγέτες εγκλωβισμένους σε μια λογική επιδοτήσεων και συμψηφιστικών μοιρασμάτων, με την Αριστερά να πανηγυρίζει το «όχι» και να μη βλέπει μπροστά της, ο Μπλερ εμφανίζεται ως ο μόνος ηγέτης με ένα διαφορετικό όραμα για την Ευρώπη... Τώρα, αν το όραμα αυτό εξαντλείται σε μια ενιαία αγορά και σ’ ένα ρόλο συνοδοιπόρου των ΗΠΑ, τόσο το χειρότερο για την Ευρώπη και τους πολίτες της...
*** Είναι προφανές ότι η Ευρώπη έχει ένα τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας. Οι ηγέτες των χωρών που κυριαρχούν και δίνουν το στίγμα στην Ευρώπη αφ’ ενός στερούνται οράματος και αφ’ ετέρου συμπεριφέρονται ως λογιστές ή μεγαλοτραπεζίτες στην καλύτερη περίπτωση. Δίνουν ομηρικές μάχες για μερικά ευρώ αλλά δεν ξέρουν ούτε τι Ευρώπη θέλουν, ενώ παράλληλα είναι δέσμιοι στενών -και προσωρινών- εθνικών συμφερόντων και πολιτικάντικων λαϊκισμών...
*** Ετσι ο Μπλερ βρήκε τη χρυσή ευκαιρία για να προωθήσει το δικό του μοντέλο, τη δική του λογική, με κυρίαρχη ιδέα αυτή της ελεύθερης αγοράς, όπου η κοινωνική αλληλεγγύη είναι είδος εν ανεπαρκεία... Με τους άλλους πολιτικούς ηγέτες εγκλωβισμένους σε μια λογική επιδοτήσεων και συμψηφιστικών μοιρασμάτων, με την Αριστερά να πανηγυρίζει το «όχι» και να μη βλέπει μπροστά της, ο Μπλερ εμφανίζεται ως ο μόνος ηγέτης με ένα διαφορετικό όραμα για την Ευρώπη... Τώρα, αν το όραμα αυτό εξαντλείται σε μια ενιαία αγορά και σ’ ένα ρόλο συνοδοιπόρου των ΗΠΑ, τόσο το χειρότερο για την Ευρώπη και τους πολίτες της...