Τα καλά και συμφέροντα
Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή, Δημοσιευμένο: 2014-07-12
Ηταν άραγε σκέτο «προεδρικό πείσμα» η αποχώρηση αυτή, δίχως αντιστοιχία με τα πράγματα (δεσποτική δυαρχία Βενιζέλου – Σαμαρά, με τον κ. Κουβέλη σε παρακατιανό ρόλο), αλλά και με τα αισθήματα των μελών και φίλων της ΔΗΜΑΡ; Αν υποθέσουμε ότι το πιο συνηθισμένο στις δημοκρατίες είναι να κλείνουν μέσα σε μισή ώρα οι κρατικοί δίαυλοι, με στρατιωτικού τύπου ανακοινωθέντα, τότε ναι.
Αν υποθέσουμε ότι για τους αριστερούς της ΔΗΜΑΡ ήταν γεγονός ασήμαντο οι επιστρατεύσεις απεργών, τότε ναι. Αν υποθέσουμε ότι «αγαθές συγκυβερνητικές σχέσεις» παναπεί ότι όχι απλώς δεν σε ρωτάω όταν αποφασίζω, αλλά και δεν δίνω σημασία στις ενστάσεις σου, τότε ναι. Τίποτα το παράδοξο σε όλα αυτά. Εκτός ίσως από την αθωότητα με την οποία ένα τμήμα της ΔΗΜΑΡ αποφάσισε να συμμετάσχει στην κυβερνητική σύμπραξη, θεωρώντας αγαθή προαίρεση και εθνική υπευθυνότητα τον κυνισμό των εταίρων της. Ενα άλλο τμήμα της πάντως επιθυμούσε απλώς -ανιδεολογικά- συμμετοχή στην εξουσία. Αυτό συνεχίζει ν’ ακούει επαίνους. Αλλά ας μην το δέσει κόμπο ότι δεν θα το ονειδίσουν και το ίδιο αύριο.