Αγωνιστές του μίσους, αγωνιστές της αγάπης
Διονύσης Γουσέτης, Αυγή, Δημοσιευμένο: 2005-09-24
Ας θυμηθούμε σε ποιες συνθήκες δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Η αριστερά έψαχνε μάταια για χώρο που θα φιλοξενούσε συγκέντρωσή της. Αναγκάστηκε να κάνει τη συγκέντρωση σε ακατάλληλο χώρο, κυρίως υπαίθρια. Τότε, ακροδεξιοί «αγανακτισμένοι πολίτες» οργάνωσαν αντισυγκέντρωση, διαμορφώνοντας το υπόβαθρο για να κινηθούν οι δολοφόνοι. Από τότε, μέχρι σήμερα ακόμη, η μεθόδευση των ακροδεξιών αντισυγκεντρώσεων καταδικάζεται.
Την περασμένη εβδομάδα συνέβη κάτι ανάλογο, με αντίστροφους ρόλους. Ακροδεξιοί έψαχναν μάταια για χώρο που θα φιλοξενούσε συγκέντρωσή τους. Τελικά έκαναν τη συγκέντρωση στην Ιταλία και οργάνωσαν άλλη, υπαίθρια, συγκέντρωση στην Αθήνα. Τότε, αριστεροί και ακροαριστεροί «αγανακτισμένοι πολίτες» οργάνωσαν αντισυγκέντρωση. Συγκεκριμένα, το αριστερό «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ» θεώρησε «χρέος κάθε προοδευτικής οργάνωσης και κάθε δημοκρατικού πολίτη να μην επιτρέψουν την ναζιστική πρόκληση». Για το λόγο αυτό οργάνωσε, μαζί με το επίσης αριστερό «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», την ίδια ώρα «αντιφασιστική συγκέντρωση» επειδή «δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζί να παρελάσουν στο κέντρο της Αθήνας, δεν πρέπει να αφήσουμε το μίσος να δηλητηριάσει την πόλη μας». Η αντισυγκέντρωση -της «αγάπης», κατ’ αντιδιαστολή- λειτούργησε κατ’ αναλογία με την αντισυγκέντρωση της δολοφονίας του Λαμπράκη: διαμόρφωσε το υπόβαθρο για να κινηθούν τα εγκληματικά στοιχεία.
Για να δικαιολογήσει την αντισυγκέντρωση, το «Δίκτυο» επικαλείται ότι οι ακροδεξιοί «εμπράκτως και συστηματικά κακοποιούν ή δολοφονούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αναρχικούς κ.τ.λ.». Μ’ άλλα λόγια, για να τους εμποδίσει να εγκληματούν, παίρνει «το νόμο στα χέρια του» (ναι, αυτό το ανατριχιαστικό), περιφρονώντας τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, παρ’ ότι έχουν υπάρξει ήδη αρκετές καταδίκες ακροδεξιών μέχρι σήμερα. Για την ειρωνεία του πράγματος, εγκληματίες εμπρηστές, καταστροφείς και βάνδαλοι απεδείχθησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι οι ακροδεξιοί, αλλά οι ακροαριστεροί. Το χειρότερο είναι ότι οι «αγωνιστές της αγάπης» γνώριζαν καλά εκ των προτέρων την κατάληξη της αντισυγκέντρωσης που οργάνωναν. Την έζησαν αρκετές φορές, οργανώνοντας αντισυγκεντρώσεις στο παρελθόν. Η πρωτοτυπία αυτής της φοράς ήταν ότι «αγωνιστές της αγάπης», σε κατάσταση μέθης, άνοιξαν και δεύτερο μέτωπο βανδαλισμών στου… Ζωγράφου.
Την ημέρα των γεγονότων, η «Αυγή» δημοσίευε ένα σημαντικά ιδεολογικό άρθρο του Άλκη Ρήγου για το πείραμα Αλλιέντε. Μίλαγε ο Άλκης για «εκείνο τον δρόμο που δημιούργησε τις συνθήκες μιας άλλου είδους Επανάστασης, όχι βιασμένης από τη δράση μιας δυναμικής μειοψηφίας. Μιας επανάστασης που δεν σήμαινε αναγκαστικά βία και αίμα». Δυστυχώς, την επομένη, το ρεπορτάζ της «Αυγής» αναιρούσε το άρθρο, αφού τον βιασμό από τη δράση της δυναμικής μειοψηφίας τον επαινούσε ως «δυναμική αντίδραση πολιτών με αντιφασιστικά, δημοκρατικά αντανακλαστικά». Το «Δίκτυο» έβγαλε επίσης θριαμβευτική ανακοίνωση, αλλά απαξίωσε να αναφερθεί στους βανδαλισμούς. Φαίνεται ότι οι αντισυγκεντρώσεις και οι βανδαλισμοί των ακροδεξιών είναι κακοί, ενώ οι δικοί μας είναι καλοί.
Η οδυνηρή πείρα του μπολσεβικισμού ή του μαοϊσμού δεν είπε τίποτα σ’ αυτούς τους αριστερούς. Σήμερα λοιπόν, φασίστες που πρέπει να αντιμετωπιστούν με τη βία είναι η «Χρυσή Αυγή». Ποιος εγγυάται ότι αύριο δεν θα είναι οι σοσιαλδημοκράτες (σοσιαλφασίστες αποκαλούνταν από τους πολιτικούς του προγόνους), οι τροτσκιστές (παλιότερα τους έκοβαν σαν ραπανάκια), οι σιωνιστές (διάβαζε Εβραίοι) ή όποιοι άλλοι πέσουν στη δυσμένεια τέτοιων αριστερών; Σε τι διαφέρουν απ’ τις πρακτικές των ΕΣ-Α αυτές οι θεωρίες, αναρωτιέται ο Στάθης Σταυρόπουλος (Ελευθεροτυπία 19/9) σε ένα από τα σημειώματά του που με καλύπτουν πλήρως. Και συνεχίζει: «Τη στέρηση της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας ζητούσε μόνον ο Γκαίμπελς. Αυτό το μείγμα πολιτικής ορθότητας και τυχοδιωκτισμού συνιστά πολιτικό και νομικό πρωτογονισμόν ολκής. Πολιτικό αμοραλισμό και στάση χωρίς αρχές». Στον πολιτικό αμοραλισμό θα προσθέσω την ευκολία με την οποίαν αυτοί οι αριστεροί Μακάρθυ ρίχνουν τη λάσπη του μακαρθισμού σε όποιον δεν τυγχάνει της αρεσκείας τους.
Βέβαια, η μόνη που δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τη συμπεριφορά των αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, είναι η ίδια η «Χρυσή Αυγή». Δεν το έχει επειδή η μεθόδευση των αντισυγκεντρώσεων αποτελεί και δική της πρακτική. Με αντισυγκεντρώσεις και εκβιασμούς προς ιδιοκτήτες αιθουσών κατάφερε να ματαιώσει συνέδριο του πολιτικού μειονοτικού κόμματος «Ουράνιο Τόξο», που είχε προγραμματιστεί για τον Δεκέμβριο του 2003 (τελικά το συνέδριο έγινε μετά από 6 μήνες). Και είναι ιδιαίτερα οδυνηρό για έναν αριστερό να διαπιστώνει ότι αριστερές και ακροδεξιές οργανώσεις κρύβουν τις ίδιες νοοτροπίες, πράγμα που σημαίνει σε τελευταία ανάλυση και τους ίδιους στόχους. Θυμηθείτε και τον διάλογο για την «φαιοκόκκινη συμπαράταξη» στα ακροδεξιά έντυπα, τον καιρό των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
Την περασμένη εβδομάδα συνέβη κάτι ανάλογο, με αντίστροφους ρόλους. Ακροδεξιοί έψαχναν μάταια για χώρο που θα φιλοξενούσε συγκέντρωσή τους. Τελικά έκαναν τη συγκέντρωση στην Ιταλία και οργάνωσαν άλλη, υπαίθρια, συγκέντρωση στην Αθήνα. Τότε, αριστεροί και ακροαριστεροί «αγανακτισμένοι πολίτες» οργάνωσαν αντισυγκέντρωση. Συγκεκριμένα, το αριστερό «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ» θεώρησε «χρέος κάθε προοδευτικής οργάνωσης και κάθε δημοκρατικού πολίτη να μην επιτρέψουν την ναζιστική πρόκληση». Για το λόγο αυτό οργάνωσε, μαζί με το επίσης αριστερό «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα», την ίδια ώρα «αντιφασιστική συγκέντρωση» επειδή «δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζί να παρελάσουν στο κέντρο της Αθήνας, δεν πρέπει να αφήσουμε το μίσος να δηλητηριάσει την πόλη μας». Η αντισυγκέντρωση -της «αγάπης», κατ’ αντιδιαστολή- λειτούργησε κατ’ αναλογία με την αντισυγκέντρωση της δολοφονίας του Λαμπράκη: διαμόρφωσε το υπόβαθρο για να κινηθούν τα εγκληματικά στοιχεία.
Για να δικαιολογήσει την αντισυγκέντρωση, το «Δίκτυο» επικαλείται ότι οι ακροδεξιοί «εμπράκτως και συστηματικά κακοποιούν ή δολοφονούν μετανάστες, ομοφυλόφιλους, αναρχικούς κ.τ.λ.». Μ’ άλλα λόγια, για να τους εμποδίσει να εγκληματούν, παίρνει «το νόμο στα χέρια του» (ναι, αυτό το ανατριχιαστικό), περιφρονώντας τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας, παρ’ ότι έχουν υπάρξει ήδη αρκετές καταδίκες ακροδεξιών μέχρι σήμερα. Για την ειρωνεία του πράγματος, εγκληματίες εμπρηστές, καταστροφείς και βάνδαλοι απεδείχθησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι οι ακροδεξιοί, αλλά οι ακροαριστεροί. Το χειρότερο είναι ότι οι «αγωνιστές της αγάπης» γνώριζαν καλά εκ των προτέρων την κατάληξη της αντισυγκέντρωσης που οργάνωναν. Την έζησαν αρκετές φορές, οργανώνοντας αντισυγκεντρώσεις στο παρελθόν. Η πρωτοτυπία αυτής της φοράς ήταν ότι «αγωνιστές της αγάπης», σε κατάσταση μέθης, άνοιξαν και δεύτερο μέτωπο βανδαλισμών στου… Ζωγράφου.
Την ημέρα των γεγονότων, η «Αυγή» δημοσίευε ένα σημαντικά ιδεολογικό άρθρο του Άλκη Ρήγου για το πείραμα Αλλιέντε. Μίλαγε ο Άλκης για «εκείνο τον δρόμο που δημιούργησε τις συνθήκες μιας άλλου είδους Επανάστασης, όχι βιασμένης από τη δράση μιας δυναμικής μειοψηφίας. Μιας επανάστασης που δεν σήμαινε αναγκαστικά βία και αίμα». Δυστυχώς, την επομένη, το ρεπορτάζ της «Αυγής» αναιρούσε το άρθρο, αφού τον βιασμό από τη δράση της δυναμικής μειοψηφίας τον επαινούσε ως «δυναμική αντίδραση πολιτών με αντιφασιστικά, δημοκρατικά αντανακλαστικά». Το «Δίκτυο» έβγαλε επίσης θριαμβευτική ανακοίνωση, αλλά απαξίωσε να αναφερθεί στους βανδαλισμούς. Φαίνεται ότι οι αντισυγκεντρώσεις και οι βανδαλισμοί των ακροδεξιών είναι κακοί, ενώ οι δικοί μας είναι καλοί.
Η οδυνηρή πείρα του μπολσεβικισμού ή του μαοϊσμού δεν είπε τίποτα σ’ αυτούς τους αριστερούς. Σήμερα λοιπόν, φασίστες που πρέπει να αντιμετωπιστούν με τη βία είναι η «Χρυσή Αυγή». Ποιος εγγυάται ότι αύριο δεν θα είναι οι σοσιαλδημοκράτες (σοσιαλφασίστες αποκαλούνταν από τους πολιτικούς του προγόνους), οι τροτσκιστές (παλιότερα τους έκοβαν σαν ραπανάκια), οι σιωνιστές (διάβαζε Εβραίοι) ή όποιοι άλλοι πέσουν στη δυσμένεια τέτοιων αριστερών; Σε τι διαφέρουν απ’ τις πρακτικές των ΕΣ-Α αυτές οι θεωρίες, αναρωτιέται ο Στάθης Σταυρόπουλος (Ελευθεροτυπία 19/9) σε ένα από τα σημειώματά του που με καλύπτουν πλήρως. Και συνεχίζει: «Τη στέρηση της ελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας ζητούσε μόνον ο Γκαίμπελς. Αυτό το μείγμα πολιτικής ορθότητας και τυχοδιωκτισμού συνιστά πολιτικό και νομικό πρωτογονισμόν ολκής. Πολιτικό αμοραλισμό και στάση χωρίς αρχές». Στον πολιτικό αμοραλισμό θα προσθέσω την ευκολία με την οποίαν αυτοί οι αριστεροί Μακάρθυ ρίχνουν τη λάσπη του μακαρθισμού σε όποιον δεν τυγχάνει της αρεσκείας τους.
Βέβαια, η μόνη που δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τη συμπεριφορά των αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, είναι η ίδια η «Χρυσή Αυγή». Δεν το έχει επειδή η μεθόδευση των αντισυγκεντρώσεων αποτελεί και δική της πρακτική. Με αντισυγκεντρώσεις και εκβιασμούς προς ιδιοκτήτες αιθουσών κατάφερε να ματαιώσει συνέδριο του πολιτικού μειονοτικού κόμματος «Ουράνιο Τόξο», που είχε προγραμματιστεί για τον Δεκέμβριο του 2003 (τελικά το συνέδριο έγινε μετά από 6 μήνες). Και είναι ιδιαίτερα οδυνηρό για έναν αριστερό να διαπιστώνει ότι αριστερές και ακροδεξιές οργανώσεις κρύβουν τις ίδιες νοοτροπίες, πράγμα που σημαίνει σε τελευταία ανάλυση και τους ίδιους στόχους. Θυμηθείτε και τον διάλογο για την «φαιοκόκκινη συμπαράταξη» στα ακροδεξιά έντυπα, τον καιρό των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας.
e-mail: diongous@central.ntua.gr
