Δείγματα ατελέσφορης αντιπολίτευσης

Ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε τον Αμίρ -του οποίου το επίθετο δεν θα πληροφορηθούμε ποτέ- στο Μέγαρο Μαξίμου. Τον κέρασε, τον ξενάγησε, τον διαβεβαίωσε ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων τρέφει τα πιό εγκάρδια, τα πιό τρυφερά αισθήματα απέναντι του. Του χάρισε τη γαλανόλευκη. Ήταν ό,τι ακριβώς έπρεπε να πράξει ένας πρωθυπουργός απέναντι στο νεαρότερο γνωστό θύμα ρατσισμού στην πατρίδα μας. Κι όμως, αντί ο κύριος Τσίπρας να επαινεθεί για τη χειρονομία του ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους -ιδίως μάλλον από εκείνους- πολλοί και διάφοροι δημοσιολογούντες και δημοσιογραφούντες, που αυτοπροσδιορίζονται σαν σοφές κεφαλές του "φιλοευρωπαϊκού τόξου", έσπευσαν να τον κατακεραυνώσουν.

Μα δεν καταλαβαίνουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι ότι η αντιπολίτευση άνευ ορίων και άνευ όρων αποτελεί συνταγή αποτυχίας; Πως το να είσαι άκριτα απορριπτικός, χωρίς ούτε ένα "μπράβο!" όταν -σπανίως- οι κυβερνώντες το αξίζουν, δίχως ούτε ένα "ναι μεν αλλά" όποτε επιχειρούν κάποιες διστακτικές κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, πως το να βρίσκεσαι μονίμως στην άρνηση στερεί από τον λόγο σου και βάρος και πειθώ;

Απευθύνεσαι -έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον- όχι σε όσους συμπλέουν ούτως ή άλλως μαζί σου αλλά στους άλλους, που αμφιταλαντεύονται. Στους αναποφάσιστους των δημοσκοπήσεων, που φτάνουν το 16%. Οι οποίοι και θα κρίνουν τις εκλογές. Επαναλαμβάνοντας ακατάπαυστα ότι Σύριζα σημαίνει συμφορά, κατάρα, όλεθρο, πληγή του Φαράω, παύεις στο τέλος να ακούγεσαι. Καταντάς ένας μονότονος, γκρινιάρικος βόμβος.

Κάνεις, προσέτι, δεύτερο κακό: Ανεβάζεις στα ουράνια τον πήχυ των προσδοκιών από την επόμενη κυβέρνηση. Εφόσον οι σημερινοί τα κάνουν όλα τόσο λάθος, θα είναι προφανώς παιχνιδάκι για τους αυριανούς με πέντε σωστές κινήσεις -μέχρι να πεις κίμινο- να μεταμορφώσουν τη χώρα. Όταν λοιπόν δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, διότι δεν μπορεί αντικειμενικά να συμβεί, ο ηττημένος Σύριζα θα χρησιμοποιήσει τα βέλη που εσύ τού δίνεις σήμερα για να σε πλήξει.

(Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι αρκετοί που σήμερα πνέουν μένεα εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, τον καιρό τής ανόδου του τον υποστήριζαν φανατικά. Κατανοώ την αγωνία τους να αναβαπτισθούν. Να βγάλουν από επάνω τους τη ρετσινιά. Βλάπτουν ωστόσο...)

..........................................................................................................................................

Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια. Η παραδοχή του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης αποτελεί για την κυβέρνηση συνειδητή επιλογή άναψε λαμπάκια, ξεχείλισε ποτήρια. "Το ομολόγησε!" ωρύονταν. "Του ξέφυγε η αλήθεια, θέλει να μάς καταστρέψει!"

Τίποτα δεν τού ξέφυγε του Γιώργου Χουλιαράκη. Η φράση του, αντάξια ενός Ρομπέν των Δασών, ότι τα παίρνει από τους σχετικά εύπορους και τα μοιράζει στους φτωχούς ήταν απολύτως ζυγισμένη και στοχευμένη.

Η κυβέρνηση γνωρίζει άριστα την πολιτική της πελατεία, την κανακεύει και την κολακεύει όπως μπορεί. Ελεύθεροι επαγγελματίες με αξιόλογο κύκλο εργασιών, στελέχη ιδιωτικών επιχειρήσεων, αποτελούν για εκείνη κατηγορίες πληθυσμού οριστικά χαμένες. Ποιές δεξαμένες ψήφων τής απομένουν; Από πού θα μπορούσε να αντλήσει, ώστε να επιτύχει στις προσεχείς εκλογές μια αξιοπρεπή τουλάχιστον επίδοση; Μα από τους οικονομικά ασθενέστερους. Από εκείνους που θα πανηγυρίσουν και ένα γλίσχρο έστω επίδομα και ένα χαρτζιλίκι, πόσω δε μάλλον εάν επικοινωνηθεί ότι τους μοιράζεται σε πείσμα των "θεσμών", από μια επαναστατική υπέρ τους γενναιοδωρία της κυβέρνησης...

Στα πιό αδύνατα πορτοφόλια θα απευθυνθεί ο Σύριζα ελεώντας τα. Και στους δημόσιους υπάλληλους τρομοκρατώντας τους. Όσο θα πλησιάζουν οι κάλπες, τόσο πιό απειλητικός θα παρουσιάζεται ο μπαμπούλας των αξιολογήσεων, των απολύσεων... "Εάν πρωθυπουργεύσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα σάς πετάξει στον δρόμο!" θα προειδοποιούν τα στελέχη του Σύριζα τούς καρεκλοκένταυρους των κρατικών υπηρεσιών αλλά και τους δάσκαλους και τους νοσηλευτές, καλούς και κακούς.

Η μεσαία τάξη -που την έχουν πράγματι γονατίσει εσχάτως στους φόρους, που την έχουν γδάρει- δεν έχει ελπίδα να κερδίσει το πολιτικό παιχνίδι υπερασπιζόμενη αποκλειστικά τον εαυτό της. "Καλά να πάθετε!" θα τής απαντούν χαιρέκακα οι "αποκάτω" της, το σύνδρομο γαρ της κατσίκας του γείτονα είναι διαχρονικό και πανανθρώπινο. "Αν είχε τα κότσια ο Τσίπρας, ας πετσόκοβε τους αληθινά πλούσιους!" θα επιμένει η μεσαία τάξη.

Ποιοί είναι οι αληθινά πλούσιοι; Πού βρίσκονται; Ο εργαζόμενος του βασικού μισθού, ο χαμηλοσυνταξιούχος, δεν διασταυρώνεται ποτέ μαζί τους. Ουδέ καν με τις Φιλιππινέζες τους. Παρηγοριέται αντιθέτως -κατά έναν νοσηρό, εννοείται, τρόπο- αντικρίζοντας τον συνοικιακό γιατρό, τον δικηγόρο των μικρών υποθέσεων, τον τραπεζικό να ζορίζεται όσο σχεδόν κι ο ίδιος. "Σού έπεσε η μύτη, κύριε επιστήμονα!" λέει μέσα από τα δόντια του. "Καιρός ήταν..."

Η μεσαία τάξη, που αποτελεί ιστορικά τη ραχοκοκκαλιά και το φυτώριο προόδου κάθε κοινωνίας, πρέπει -δια των εκπροσώπων της στη δημόσια σφαίρα- να καταδείξει ότι τα δεινά που υφίσταται έχουν συνολικά ολέθριες επιπτώσεις. Να πείσει πως ο οικονομικός μαρασμός στον οποίον την άγει η παρούσα κυβέρνηση συνεπάγεται περαιτέρω πτώση της κατανάλωσης, διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα, αναδουλειές για όλους ανεξαιρέτως. Να καταλάβει ο οδηγός ταξί πως όταν φτάνει ο δικηγόρος να μετράει τα τριάμισι ευρώ της πιό σύντομης κούρσας, βγαίνουν αμφότεροι χαμένοι. Ότι εάν ο -πάλαι ποτέ καλοπερασάκιας- νοικοκύρης κόψει την έξοδο για φαγητό έστω και μιά φορά τον μήνα, δεν θα ζημιωθούν μονάχα οι εστιάτορες αλλά και οι σερβιτόροι.

Οι αληθινά πλούσιοι -εννοείται- θα ξεκοκκαλίζουν αενάως τις ψαρούκλες τους προστατευμένοι από τα αδιάκριτα βλέμματα, παρέα με υπουργούς πρώην, νυν ή μέλλοντες από όλο το πολιτικό φάσμα...

..........................................................................................................................................

Ας μην αμφιβάλλουμε ότι οι Συριζανέλ θα εξαντλήσουν -πλην απροόπτου- τη θητεία τους. Έχουν άρα δύο σχεδόν ακόμη χρόνια μπροστά τους. Η αντιπολίτευση τους κρατάει στριμωγμένους στη μικρή τους περιοχή, δεν επιτυγχάνει ωστόσο γκολ. Δεν καθορίζει καν ακόμα την ατζέντα. Ο χρόνος κινδυνεύει να αρχίσει να μετρά εναντίον της. Ας ελπίσουμε να μην συμβεί κάτι τέτοιο, εξαιτίας αστοχιών, εμμονών, συμπλεγμάτων.