Τώρα τρέχουμε.

Το περίφημο δημοψήφισμα έγινε και έβγαλε ξεκάθαρο νικητή. Ο σοφός ελληνικός λαός απάντησε με ένα βροντερό ΟΧΙ στο ερώτημα που έθεσε η ελληνική κυβέρνηση και όσοι στηρίξαμε με θέρμη το ΝΑΙ ηττηθήκαμε κατά κράτος. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτό το αποτέλεσμα είναι πολλοί αλλά εγώ θα σταθώ σε δύο που θεωρώ τους σημαντικότερους.

Πρώτον, η νίκη του ΟΧΙ είναι μια προσωπική νίκη του Αλέξη Τσίπρα. Η στρατηγική που στηρίχθηκε στη μετατροπή του ερωτήματος σε ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του και δευτερευόντως στην κυβέρνηση του, κέρδισε πανηγυρικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2008, όλα τα κόμματα που συμμετέχουν ενεργά στην πολιτική ζωή του τόπου έχουν αλλάξει ηγεσία τουλάχιστον μία φορα. Ο Αλέξης Τσίπρας απολαμβάνει μάλλον το ζενίθ της δημοτικότητας του από τη στιγμή που ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας και είναι στο χέρι του να το αξιοποιήσει. Η σημερινή σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών είναι ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση όμως οι δυσκολότερες μάχες που πρέπει να κερδίσει είναι στο εξωτερικό την εβδομάδα που διανύουμε. Ο ελληνικός λαός του επέστρεψε τη μπάλα που πέταξε στην εξέδρα και του δίνει εντολή για λύση. Η συμφωνία όμως που θα φέρει, θα κριθεί με βάση την πρόταση που απορρίφθηκε από τον ελληνικό λαό και με τη συμφωνία που πρότεινε ο ίδιος τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου. Το πανηγυρικό κλίμα που κυριαρχεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ακατανόητο γιατί η Ελλάδα παραμένει μία χρεωκοπημένη χώρα όχι μόνο ηθικά και πολιτικά αλλά εδώ και μία εβδομάδα και επισήμως σε οικονομικό επίπεδο. Ο Πρωθυπουργός έχει το μαχαίρι και το καρπούζι να σώσει την παρτίδα έστω την τελευταία στιγμή ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνει θυσίες και να προχωρήσει σε ρήξη με την εσωκομματική αντιπολίτευση.

Δεύτερον, από τη μέση της προηγούμενης εβδομάδας και μετά, το ΝΑΙ άρχισε να ταυτίζεται με το πολιτικό προσωπικό που έφτασε τη χώρα σε αυτό το σημείο. Διάφορες κυλιόμενες δημοσκοπήσεις που βγήκαν τώρα στην επιφάνεια, δείχνουν μια πολύ ισχνη υπεροχή του ΝΑΙ την Τετάρτη και την Πέμπτη. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, προσπάθησαν να καρπωθούν την υποτιθέμενη νίκη του ΝΑΙ κι έβγαλαν διαγγέλματα υπερθεματίζοντας πρώην πρωθυπουργοί της χώρας όπως ο Κώστας Καραμανλής, ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κώστας Σημίτης. Ανεξαρτήτως την προσωπική άποψη που μπορεί να έχει ο κάθενας για τα συγκεκριμένα πρόσωπα, στην κοινή γνώμη και ειδικά στους αναποφάσιστους, προκαλούν αρνητικά αντανακλαστικά και θεωρήθηκε απο μερικούς ως δικαίωση των πολιτικών του παρελθόντος. Η έντονη δραστηριοποίηση του Αντώνη Σαμαρά τις τελευταίες μέρες που είχε σκοπό το «καπέλωμα» μιας ενδεχόμενης νίκης του ΝΑΙ τον οδήγησε στην παραίτηση χτες μετά το συντριπτικό αποτέλεσμα. Ο πρώην Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θεώρησε ευκαιρία για προσωπική ρεβάνς το δημοψήφισμα όμως οι ενέργειες και οι πρωτοβουλίες που πήρε οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Επίσης, οι δηλώσεις διαφόρων παραγόντων του εξωτερικού με υποδείξεις στον ελληνικό λαό ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι. Το κλίμα που κυριαρχούσε ότι όσοι ψηφίζουν ΝΑΙ είναι υποτακτικοί των δανειστών δυναμιτίστηκε κι άλλο με το γνωστό αποτέλεσμα της Κυριακής.

Συνοψίζοντας, το δημοψήφισμα αποτελεί παρελθόν και η δημιουργική ασάφεια του ΟΧΙ υπερίσχυσε. Ακόμα και τώρα γνωρίζοντας το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζα πλευρά και πάλι με τη μειοψηφία θα συντασσόμουν. Όμως, μια ματιά στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας μας δείχνει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Με εξαίρεση το δημοψήφισμα που έγινε για το βασιλιά το 1974 (που μάλλον η πλειοψηφία δικαιώθηκε για την επιλογή της), οι πλειοψηφίες απέτυχαν παταγωδώς να λύσουν τα προβλήματα της χώρας. Περιορίστηκαν απλώς σε μικρό διορθώσεις και ικανοποίησαν την εκλογική τους πελατεία αλλά απέφυγαν τις τομές που έχει ανάγκη η χώρα. Αν είχαν πετύχει, δεν θα βρισκόμασταν σε αυτό το σημείο σήμερα. Ελπίζω τώρα η πλειοψηφία να δικαιωθεί και να μην οδηγηθούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια και αχαρτογράφητα νερά.